‘Vicky?’
Ze doet een stap opzij en trapt tegen de deur. Er klinkt alleen een dof geluid. Verder gebeurt er niets. Ze trapt nog een keer, rent naar de kamer ernaast, maar de sleutel zit niet in het slot. Ze loopt naar de volgende deur, tast met haar hand en krijgt de sleutel te pakken. Ze rent terug en stoot per ongeluk een glazen sculptuur om die met een zware bons op de grond valt. Haar handen beven zo dat ze moeite heeft de sleutel in het slot te krijgen, ze moet allebei haar handen gebruiken, de tweede poging slaagt en ze rukt de deur open.
‘O, mijn god,’ fluistert ze.
Vicky is aan een in elkaar gedraaid laken opgehangen aan de witte balk van gelamineerd hout. Haar mond staat wijd open en alle kleur is uit haar gezicht verdwenen. Haar voeten bewegen zachtjes in het luchtledige. Ze leeft nog. De punten van haar tenen zoeken naar de grond een halve meter onder zich en haar vingers heeft ze om de strop geklemd.
Elin bedenkt zich geen seconde. Ze rent naar Vicky toe en tilt haar op zo hoog ze kan.
‘Probeer los te komen,’ huilt ze terwijl ze Vicky’s tengere benen vasthoudt.
Het meisje worstelt met de in elkaar gedraaide stof, haar lichaam beweegt zich als in een kramp, ze heeft zuurstof nodig en is in paniek, ze rukt en trekt om de strop losser te krijgen.
Plotseling hoort Elin Vicky inademen en hoesten. Ze hijgt zwaar en spant haar lichaam.
‘Ik krijg hem niet af,’ hoest Vicky.
Elin staat op haar tenen en probeert uit alle macht om haar hoger op te tillen.
‘Probeer te klimmen!’
‘Dat gaat niet...’
De strop wordt weer aangetrokken. Vicky krijgt niet voldoende lucht en schudt van paniekerige stuiptrekkingen. Elins armen trillen van inspanning om het meisje in de lucht te houden. Ze mag niet opgeven. Ze probeert met haar voet de omgevallen stoel te bereiken om daar op te kunnen klimmen, maar het is onmogelijk. Vicky is nat van het zweet en haar lichaam schokt spastisch. Elin probeert haar greep te veranderen, maar het is gewoon te zwaar. Een verdovende zwakte nadert, toch slaagt ze erin haar ene hand iets te laten zakken, krijgt beter grip en kan het meisje iets hoger optillen. Vicky vecht met haar laatste krachten en trekt uiteindelijk de strop over haar hoofd. Ze hoest en ze zakken samen op de grond.
Vicky’s hals heeft een blauwe tint gekregen, ze ademt kort en hijgend, maar ze ademt, ze leeft. Elin kust haar wangen, strijkt trillend het haar uit haar bezwete gezicht en fluistert dat ze stil moet zijn.
‘Het was Daniel...’
‘Ik weet het, de politie is onderweg,’ fluistert Elin. ‘Jij moet hier blijven. Ik doe de deur op slot, maar je moet doodstil zijn.’
167
Elin doet de deur achter Vicky op slot en voelt haar lichaam trillen als ze de trap af loopt. Haar armen en benen zijn stijf van inspanning. Haar telefoon zoemt en ze ziet dat ze een sms’je van Vicky’s telefoon heeft.
Sorry, maar ik kan niet meer liegen. Niet verdrietig zijn. Kus, V
Elin is misselijk en haar hart gaat tekeer van angst. Gedachten tuimelen door haar hoofd. Het is niet te bevatten wat er gebeurt. Daniel moet haar precies op dit moment een sms vanaf Vicky’s telefoon hebben gestuurd. Voorzichtig loopt ze verder de donkere woonkamer in. In het hele huis is de luxaflex naar beneden.
Plotseling valt er een schaduw over de vloer. Het is Daniel. Hij staat op de trap naar de benedenverdieping. Hij moet vanuit de garage naar boven zijn gekomen. Ze weet dat ze hem moet bezighouden tot de politie arriveert.
‘Ze heeft het gedaan,’ zegt Elin. ‘Vicky heeft de deur van haar kamer op slot gedaan, het duurde te lang, ik begrijp het niet...’
‘Wat zeg je?’ vraagt hij langzaam en hij kijkt haar met glanzende ogen aan.
‘Ze leeft niet meer... kunnen we niet naar buiten gaan? We moeten iemand bellen,’ fluistert ze.
‘Ja,’ antwoordt hij terwijl hij dichterbij komt.
‘Daniel... Ik begrijp het niet.’
‘O nee?’
‘Nee, ik...’
‘Na jou te hebben gedood... is Vicky naar haar kamer gegaan en heeft ze zich verhangen,’ zegt hij.
‘Waarom zeg je...’
‘Je had niet zo snel terug moeten komen,’ besluit Daniel.
Elin ziet opeens dat hij een bijl achter zijn rug houdt. Ze rent naar de buitendeur, maar er is niet genoeg tijd, hij zit vlak achter haar en ze maakt een abrupte wending naar rechts en gooit een stoel achter zich omver. Hij struikelt en ze krijgt een kleine voorsprong langs de open keuken de gang in. Zijn voetstappen komen dichterbij. Ze kan zich nergens verstoppen. Snel loopt ze Jacks oude slaapkamer binnen, doet de deur achter zich op slot en drukt op de knop van de luxaflex.
Ik kom hier niet op tijd uit, denkt ze. Dit duurt veel te lang.
De motor zoemt en er klinkt een klik als de aluminium lamellen opengaan en het licht door de kleine gaatjes naar binnen sijpelt.