‘Ik vroeg het me gewoon af...’
Vicky slaat haar blik neer en denkt aan Tuula die in het donker met een honkbalknuppel in haar hand stond en zei dat de moordenaar alleen sletten doodt. Alleen sletten moeten bang zijn dat hun kop wordt gesmasht, fluisterde ze. Echt iets voor Tuula om altijd van die afschuwelijke, gestoorde dingen te zeggen. Vicky had geprobeerd te glimlachen, maar Tuula had gezegd dat ze een zwangerschapstest in Miranda’s tas had gevonden toen ze haar ketting meenam. Gisteren had Vicky nog gewoon gedacht dat Miranda met een van de jongens die ze bij adl hadden ontmoet naar bed was geweest.
Nu beseft ze echter dat het Daniel moet zijn.
Vicky had gevoeld dat er iets mis was toen Miranda haar liet zien hoe het spelletje ging. Want Miranda deed net alsof het leuk was. Ze giechelde en brak stukjes chocola af, maar ze wilde er in feite alleen achter komen of Vicky hetzelfde had meegemaakt als zij, zonder te hoeven verklappen wat er was gebeurd.
Vicky herinnert zich dat Miranda onverschillig probeerde te klinken toen ze vroeg of Daniel naar haar kamer was gekomen om het spel te doen.
‘Miranda heeft niets gezegd,’ tracht Vicky uit te leggen en ze kijkt Daniel even kort aan. ‘Ze heeft zeg maar niks verteld van wat jullie bij therapie doen...’
Vicky’s wangen worden rood als ze opeens begrijpt hoe alles in elkaar steekt. Daniel moet degene zijn die Miranda en Elisabet heeft gedood. De moorden hebben niets met sletten te maken. Daniel heeft Miranda vermoord omdat ze zwanger was.
Misschien had Miranda alles al aan Elisabet verteld.
Vicky probeert rustig te ademen, ze weet niet wat ze moet zeggen en frunnikt aan het gipsverband en trekt wat aan het brokkelige uiteinde.
‘Het was toch...’
Daniel buigt naar haar toe, pakt de telefoon van haar schoot en stopt hem in zijn zak.
‘De therapie... dat ging toch gewoon over elkaar durven vertrouwen,’ vervolgt Vicky, hoewel ze begrijpt dat Daniel haar doorziet.
Hij weet dat ze begrijpt dat hij Miranda en Elisabet heeft doodgeslagen en haar de schuld heeft gegeven.
‘Ja, het is een belangrijke stap in de therapie,’ zegt Daniel en hij observeert haar aandachtig.
‘Weet ik,’ fluistert ze.
‘We zouden het nu kunnen doen, jij en ik. Gewoon voor de lol,’ zegt hij.
Ze knikt en denkt met een paniekgevoel in haar lichaam dat hij besloten heeft haar te doden. Het bloed dreunt in haar oren en het zweet gutst uit haar oksels. Hij heeft geholpen haar vrij te krijgen en is meegegaan naar Elins huis om uit te zoeken wat ze wist, om er zeker van te zijn dat hij niet zal worden ontmaskerd.
‘Doe je ogen dicht,’ zegt hij glimlachend.
‘Nu?’
‘Het is leuk.’
‘Maar ik...’
‘Doe het gewoon,’ zegt hij streng.
Ze doet haar ogen dicht en houdt haar handen voor haar gezicht. Haar hart gaat tekeer van angst. Hij doet iets in de kamer. Het klinkt alsof hij het onderlaken van het bed trekt.
‘Ik moet plassen,’ zegt ze.
‘Zo meteen.’
Ze zit met haar handen voor haar gezicht en schrikt als hij een stoel over de vloer verplaatst. Er klinkt een sloffend geluid, haar benen trillen, maar ze blijft haar handen voor haar gezicht houden.
166
Elin rijdt zo snel als maar mogelijk is de steile helling op. Een sleutelhanger rammelt in het bakje naast de versnellingspook. Takken van een boom ratelen langs carrosserie en ramen. Ze remt in een scherpe bocht en raakt bijna in een slip. De banden glijden weg over het losse grind, maar ze trapt de koppeling in, trekt hem door de bocht en kan weer gas geven.
De auto hotst en botst enorm. Smeltwater heeft diepe voren in de grindweg naar Tegefors getrokken.
Ze rijdt verder naar boven, het gaat iets te snel, ze probeert vaart te minderen als ze de inrit van het huis nadert. Ze draait scherp naar rechts, de zijkant van de auto schampt een hekpaal en de linkerzijspiegel wordt eraf geslagen. Ze geeft gas en het voelt alsof de auto loskomt van de grond als ze de heuveltop rondt. Het krat met mineraalwater in de achterbak valt met een kletterend geluid om.
Ze legt het laatste rechte stuk naar het huis af, gaat op de rem staan waardoor er een stofwolk opwaait. Elin laat de motor draaien als ze uitstapt, rent naar de voordeur en gaat meteen naar binnen. De luxaflex is naar beneden. Het is volslagen donker en ze struikelt over laarzen en schoenen als ze zich naar de royale woonkamer haast.
‘Vicky!’ roept ze.
Elin doet de lampen aan, rent de trap op, glijdt uit en stoot haar knie tegen een traptree, komt boven en vliegt naar Vicky’s kamer. Ze drukt de deurkruk naar beneden, maar de deur zit op slot. Elin bonst op de deur en hoort de hysterie in haar eigen stem als ze schreeuwt: ‘Doe open!’
Er komt geen geluid uit de kamer en Elin bukt zich om door het sleutelgat te kijken. Een stoel ligt op de grond en schaduwen bewegen zich schokkerig over de muren.