‘Kunnen we wel naar binnen om even gedag te zeggen?’ vraagt Daniel.
‘Liever niet,’ antwoordt Solveig. ‘Het is beter als jullie zeggen wat je moet hebben, dan kan ik het binnen opzoeken.’
‘Het zijn veel dingen,’ probeert Elin uit te leggen.
‘Ik kan niets beloven...’
‘Vraag het aan Caroline,’ zegt Daniel. ‘Zij weet vast waar die spullen zijn.’
Terwijl Daniel informeert hoe de pupillen het maken en of er medicatie is veranderd, staat Elin naar de meisjes bij het raam te kijken. Ze duwen elkaar en ze hoort hun stemmen door het glas. Het klinkt opgesloten, als geluid onder water. Lu Chu dringt naar voren en zwaait. Elin zwaait terug en dan zijn Indie en Nina naast elkaar te zien. De meisjes verdringen elkaar en om de beurt kijken ze naar buiten en zwaaien. De enige die zich geen moment laat zien is Tuula, het kleine roodharige meisje.
*
Vicky schuift de simkaart in de telefoon en kijkt dan op. Er loopt een huivering langs haar rug. Het is net of ze een beweging vanuit haar ooghoek zag, buiten de auto. Misschien was het de wind maar die door de blaadjes van de seringen waaide.
Het is donkerder nu.
Vicky kijkt naar de auto van Daniel, naar de meiboom, de haag van coniferen, het hek en het grasveld voor het donkerrode huis.
Een enkele lamp brandt in een mast aan het einde van de pier en spiegelt zich in het zwarte water.
Op een veld dichter bij de haven staan oude stellages om de netten van de vissers schoon te maken. Het lijken net rijen samengevoegde voetbaldoelen met honderden ijzeren haken langs de latten.
Plotseling ziet Vicky een rode ballon over het grasveld rollen voor het huis waarin de pupillen wonen.
Ze legt de telefoon terug in de doos en opent het portier. De lucht is zacht en draagt de geur van de zee in zich. In de verte klinkt een enkele stormmeeuw.
De ballon rolt weg over het grasveld.
Vicky loopt voorzichtig naar het huis, blijft staan om te luisteren. Het licht uit een van de ramen valt op de gele blaadjes van de berk.
Verderop klinkt zwak gemompel. Vicky vraagt zich af of er soms iemand buiten is in het donker. Ze loopt zachtjes over het pad. Voor de gevel staan uitgebloeide zonnebloemen.
De ballon rolt verder onder een volleybalnet door en blijft steken in de coniferenhaag.
‘Vicky?’ fluistert een stem.
Ze draait zich snel om maar ziet niks.
Haar hartslag gaat omhoog, adrenaline giert door haar bloed en al haar zintuigen staan ineens op scherp.
De schommelbank kraakt in zijn veren en beweegt langzaam. De oude weerhaan op het dak draait.
‘Vicky!’ zegt een scherpe stem vlakbij.
Ze draait zich naar rechts en staart met bonzend hart het duister in. Het duurt een paar seconden voordat ze het smalle gezicht ziet. Het is Tuula. Ze staat bijna onzichtbaar tussen de seringenstruiken. In haar rechterhand houdt ze een honkbalknuppel. Hij is zwaar en zo lang dat het uiteinde op de grond rust. Tuula bevochtigt haar lippen en staart Vicky met roodomrande ogen aan.
*
Elin leunt tegen de reling van de veranda en probeert te zien of Vicky nog in de auto zit, maar het is te donker. Solveig komt weer naar buiten nadat ze Caroline om hulp heeft gevraagd. Daniel staat met haar te praten. Elin hoort dat hij probeert uit te leggen dat Almira therapie nodig heeft en altijd negatief reageert op sterkere antidepressiva. Hij vraagt nogmaals of hij binnen mag komen, maar Solveig zegt dat de pupillen haar verantwoording zijn. De buitendeur gaat open en Caroline komt de veranda op. Ze omhelst Daniel en groet Elin.
‘Ik heb Vicky’s spullen ingepakt,’ zegt ze.
‘Is Tuula binnen?’ vraagt Elin met gespannen stem.
‘Ja, volgens mij wel,’ antwoordt Caroline een tikkeltje verbaasd. ‘Zal ik haar gaan halen?’
‘Ja, alsjeblieft,’ zegt Elin met klem en ze probeert er kalm uit te zien.
Caroline gaat naar binnen en roept Tuula. Solveig kijkt met een misnoegde blik naar Elin en Daniel.
‘Als jullie trek hebben kan ik aan een van de meisjes vragen een paar appels voor jullie te halen,’ zegt ze.
Elin reageert niet. Ze loopt de trap af de tuin in. Achter zich hoort ze dat Tuula geroepen wordt.
Het is donkerder als je de zee niet meer kunt zien. Bomen en struiken schermen bijna al het licht af.
De schommelbank beweegt knerpend.
Ze probeert zacht te ademen, maar haar hakken tikken op de tuintegels als ze zich de hoek om haast.
De blaadjes van de grote seringenstruik ritselen. Het klinkt alsof er een haas wegrent. De takken bewegen en plotseling staat Elin tegenover Vicky.
‘Mijn god,’ hijgt Elin.
Ze kijken elkaar aan. Het gezicht van het meisje is heel bleek in het zwakke licht. Elins hart bonkt zo hard dat het dreunt in haar oren.
‘We gaan naar de auto,’ zegt ze en ze troont Vicky met zich mee bij het huis vandaan.