Elin zwijgt en slikt hard voor ze verdergaat.
‘De officier van justitie wil dat je naar de gevangenis gaat, maar ik denk niet dat dat goed voor je is, ik denk dat het voor niemand goed is om opgesloten te zitten.’
Vicky schudt bijna onmerkbaar haar hoofd. Elin ziet het en haar stem klinkt geestdriftig als ze zegt: ‘Dan is het belangrijk dat je luistert naar wat Johannes en ik je te zeggen hebben.’
147
De rechtbank van Stockholm beschikt over een zittingszaal op de benedenverdieping van het politiebureau. Het is een eenvoudige vergaderruimte met stoelen en tafels van gelakt grenen. Een twintigtal journalisten heeft zich al verzameld in de glazen entree van het gebouw van het Zweedse Korps Landelijke Politiediensten en buiten op de Polhemsgatan staan mediawagens geparkeerd.
De heftige regen van afgelopen nacht heeft strepen achtergelaten op de ramen van driedubbelglas en er zitten natte boomblaadjes tegen de witte vensterbanken geplakt.
Officier van justitie Susanne Öst ziet er bleek en gespannen uit in haar nieuwe jurk van Marella en lage zwarte pumps. Een potige politieman in uniform staat naast de deur tegen de muur. Achter het bureau van de voorzitter zit de rechter, een oudere man met enorme, borstelige wenkbrauwen.
Vicky zit voorovergebogen alsof ze buikpijn heeft op een stoel tussen Elin Frank en Johannes Grünewald in. Ze ziet er vreselijk klein en verzwakt uit.
‘Waar is Joona?’ fluistert ze.
‘Het is niet zeker of hij kan komen,’ antwoordt Johannes rustig.
De officier van justitie richt zich uitsluitend tot de rechter terwijl ze met ernstig gezicht spreekt.
‘Ik ben voornemens te verzoeken Vicky Bennet in bewaring te stellen op plausibele gronden verdacht van de moorden op Elisabet Grim en Miranda Ericsdotter, daarnaast op plausibele gronden verdacht... van ontvoering, kidnapping van Dante Abrahamsson.’
De rechter maakt een notitie en de officier van justitie legt een stapel papier, bijeengehouden door een spiraalbandje, neer en neemt door wat tot nu toe uit het vooronderzoek naar voren is gekomen.
‘Al het technisch bewijs wijst direct op Vicky Bennet en op haar alleen.’
Susanne Öst pauzeert even en vervolgt dan met het onderzoeksrapport van de plaats delict. Met moeizaam onderdrukt enthousiasme doet ze langzaam verslag van de aangetroffen biologische sporen.
‘De laarzen die in de kast van Vicky Bennet zijn gevonden komen overeen met de voetsporen op de beide moordplekken, bloed van de beide slachtoffers is gevonden in de kamer van de verdachte en op haar kleren, handafdrukken van Vicky Bennet zijn aangetroffen in bloed op de vensterbank.’
‘Waarom moeten ze dat allemaal zeggen?’ fluistert Vicky.
‘Ik weet het niet,’ antwoordt Elin.
‘Kijk naar de bijlagen van het gerechtelijk laboratorium in Linköping voor verklaringen van de deskundigen,’ zegt Susanne Öst tegen de rechter. ‘Op afbeelding 9 zien we het moordwapen... De vingerafdrukken van Vicky Bennet op de steel zijn veiliggesteld, afbeelding 113 en 114. Uit vergelijkend onderzoek blijkt stellig dat Vicky Bennet het moordwapen heeft gebruikt.’
De officier van justitie schraapt haar keel terwijl ze de rechter tijd geeft het materiaal te bekijken en vervolgt dan met de conclusies van de uitgebreide, forensische sectie.
‘Miranda Ericsdotter is overleden aan stomp geweld tegen het hoofd, dat is boven elke twijfel verheven... impressiefracturen van het slaapbeen en...’
‘Susanne,’ onderbreekt de rechter haar vriendelijk. ‘Dit is een verzoek tot inbewaringstelling, geen rechtsgeding.’
‘Ik weet het,’ knikt ze, ‘maar met het oog op de jonge leeftijd van de verdachte ben ik van mening dat een relatief uitgebreide toelichting gerechtvaardigd is.’
‘Als het binnen redelijke grenzen blijft,’ zegt de rechter.
‘Dank u,’ zegt de officier van justitie glimlachend en ze gaat verder met het beschrijven van de verwondingen op beide slachtoffers, hoe ze gezien de lijkvlekken gelegen hebben en de ernstige afweerverwondingen bij Elisabet Grim.
‘Waar is Joona?’ vraagt Vicky weer.
Johannes legt kalmerend zijn hand op haar arm en fluistert dat hij hem zal bellen als hij voor de pauze niet komt opdagen.
148
Als ze na de pauze terugkomen in de zaal om de zitting voort te zetten, is Joona er nog steeds niet. Johannes schudt zijn hoofd als hij Vicky’s vragende gezicht ziet. Ze is heel bleek en zit er stilletjes en in elkaar gedoken bij. Met behulp van een reconstructie van de gebeurtenissen door de politie van Västernorrland geeft de officier van justitie weer hoe Vicky Bennet Elisabet Grim heeft achtervolgd naar het bakhuis en hoe ze haar daar om het leven heeft gebracht om aan de sleutels van de separeerkamer te komen.