Plotseling ziet Joona iets wat hij niet had verwacht.
Hij doet een stap achteruit en het lege koffiekopje valt pardoes op de grond.
Het meisje met het zilveren ringetje door haar lip glimlacht met gebogen hoofd.
Joona buigt zich over de foto van Miranda. Hij denkt aan zijn bezoek aan Flora Hansen. Hij was geïrriteerd geraakt omdat hij zijn tijd aan haar had verspild. Toen hij weg zou gaan, was ze achter hem aan gelopen naar de hal, herhaalde dat ze Miranda echt had gezien en vertelde dat ze het spook had getekend. Ze had de tekening voor hem opgehouden, maar liet hem vallen toen hij haar hand had weggeduwd. Het papier was geluidloos op de grond beland. Joona’s blik was op de kinderlijke tekening gevallen toen hij er op weg naar de deur overheen stapte.
Nu hij de foto van Miranda’s gearrangeerde lichaam bestudeert, probeert hij zich de tekening van Flora Hansen voor de geest te halen. Die was in twee etappes gemaakt. Eerst had ze een poppetje van strepen getekend, daarna had ze de ledematen verbreed en ingekleurd. Op sommige plekken had het meisje op de tekening krasserige contouren, terwijl andere delen van haar lichaam sprietdun waren gebleven. Het hoofd was te groot en buiten proporties. De rechte mond was nauwelijks zichtbaar omdat het meisje haar onaffe skelethanden voor haar gezicht hield. De tekening kwam vrij goed overeen met wat er in de boulevardkranten was beschreven.
Wat de kranten niet wisten, was dat Miranda op haar hoofd was geslagen en dat het bloed vanuit haar hoofd op het bed was gestroomd. Er waren geen foto’s van de plaats delict gepubliceerd. De pers had over haar handen voor haar gezicht geschreven, ze hadden gespeculeerd, maar waren niet op de hoogte van de verwondingen aan haar hoofd. Er had strikte geheimhouding rondom het gehele vooronderzoek geheerst, tot aan de zitting voor inbewaringstelling.
‘Je hebt iets belangrijks ontdekt, hè?’ vraagt het meisje.
Joona kijkt in haar glinsterende ogen en knikt, waarna hij zijn blik weer op de kleurenfoto op tafel richt.
Wat hij zich realiseerde toen hij Miranda’s lichaam op de foto bekeek, was dat Flora een donker hart bij het hoofd van het meisje had getekend, precies op de plek waar de donkere bloedvlek in werkelijkheid zat.
Hetzelfde formaat, dezelfde plaats.
Het was net alsof ze Miranda daadwerkelijk in het bed had gezien.
Het kan natuurlijk toeval zijn, maar als hij zich Flora’s tekening goed herinnert, dan is de gelijkenis treffend.
142
De klokken van de Gustav Vasa-kerk beieren als Joona Flora bij Carlén Antikviteter in de Upplandsgatan ontmoet. Ze ziet er ellendig uit, vermoeid en vaal. Op een wang zit een grote, verbleekte bloeduitstorting. Haar ogen staan mat en somber. Op een smalle deur naast de antiekzaak zit een bordje dat vermeldt dat er die avond een spiritistische avond wordt gehouden.
‘Heb je de tekening bij je?’ vraagt Joona.
‘Ja,’ antwoordt ze en ze draait de deur van het slot.
Ze lopen de trap naar een souterrain af. Flora knipt de plafondlampen aan alsof ze hier thuis is en gaat naar rechts, de ruimte in met aan de straatkant een raampje op plafondhoogte.
‘Het spijt me dat ik heb gelogen,’ zegt Flora en ze zoekt in haar tas. ‘Ik voelde niks bij die sleutelhanger, maar ik...’
‘Mag ik die tekening alleen even bekijken?’
‘Ik heb Miranda gezien,’ zegt ze en ze geeft hem het papier. ‘Ik geloof niet in spoken, maar... ze was er.’
Joona vouwt het papier open en kijkt naar de kinderlijke tekening. Een meisje dat op haar rug ligt, zo te zien. Ze houdt haar handen voor haar gezicht en haar haar hangt los. Er staan geen bed of meubels op de tekening. Zijn herinnering klopt. Naast het hoofd van het meisje staat een heel donker hart, precies op de plek waar Miranda’s bloed uit haar hoofd was gestroomd en was opgezogen door het onderlaken en het matras.
‘Waarom heb je een hart over haar heen getekend?’
Hij kijkt Flora aan, die haar blik neerslaat en bloost.
‘Ik weet het niet, ik weet niet eens meer dat ik dat heb gedaan... ik was gewoon doodsbang en ik trilde over mijn hele lichaam.’
‘Heb je het spook weer gezien?’
Ze knikt en haar rode kleur verdiept zich.
Joona probeert het verband te begrijpen. Kan Flora dit allemaal geraden hebben? Als de steen een gok van haar was, dan moet ze begrepen hebben dat ze raak had geschoten.
Het was niet zo moeilijk om de reacties te interpreteren.
En als de steen klopte, was het eigenlijk niet meer dan logisch om ervan uit te gaan dat Miranda op haar hoofd geslagen was en dat er bloed in het bed lag.
Ze heeft echter geen bloed getekend, maar een hart, denkt hij. En dat zou ze niet doen als ze de kluit probeert te belazeren.
Het klopt niet.
Ze moet iets gezien hebben.
Het lijkt alsof ze Miranda heel vaag of heel kort in het bed heeft gezien en dat daarna gedachteloos heeft nagetekend.