‘Ik kan er godverdomme niet over praten, snap dat dan!’
‘Dat hoeft ook niet,’ zegt Saga. ‘Je hebt het recht om te zwijgen.’
‘Waarom werd je zo kwaad op Miranda?’ vraagt de officier van justitie met stemverheffing. ‘Zo verschrikkelijk kwaad dat je...’
‘Ik zal dit rapporteren,’ zegt de advocate.
‘Hoe ben je de kamer van Miranda binnen gekomen?’ vraagt de officier van justitie.
‘Ik heb de deur van het slot gedraaid,’ antwoordt Vicky en ze probeert uit bed te stappen. ‘Maar nu is het me te veel om verder te praten over...’
‘Hoe kwam je aan de sleutels?’ onderbreekt de officier van justitie haar.
‘Ik weet het niet, ik...’
‘Had Elisabet ze?’
‘Ik heb ze geleend,’ antwoordt ze en ze staat op.
‘Wilde ze die wel uitlenen?’
‘Ik heb haar kop ingeslagen!’ schreeuwt Vicky en ze smijt het blad met ontbijt naar de officier van justitie.
Het plastic bord met yoghurt en muesli klettert op de grond, sinaasappelsap spat tegen de muur.
‘Rot toch op,’ schreeuwt ze en ze duwt haar advocate aan de kant waardoor deze achterover tussen de stoelen valt.
Voor Saga en Joona bij haar zijn, grijpt Vicky de infuusstandaard en slaat hem uit alle macht tegen de schouder van de officier van justitie waardoor het zakje met vloeistof losraakt, tegen de muur geslingerd wordt en barst.
140
Joona en Saga gingen tussen Vicky en de anderen in staan en probeerden haar te kalmeren. Infuusvloeistof droop van de muur. Vicky ademde hijgend en keek hen met bange ogen aan. Ze had zich ergens aan bezeerd en bloedde hevig uit een wenkbrauw. Agenten en verpleegkundigen kwamen binnenrennen en dwongen haar op de grond. Ze waren met zijn vieren. Ze raakte in paniek en worstelde heftig om los te komen, gilde en trapte de brancard omver.
Vicky werd op haar buik gedraaid, in een stabiele zijligging, kreeg een kalmerend middel in haar bil ingespoten, schreeuwde hees en werd daarna snel rustig.
Een paar minuten later tilden ze Vicky Bennet op bed. Ze huilde en probeerde iets te zeggen maar sprak zo moeizaam dat ze onverstaanbaar was. Een verpleegkundige zorgde dat Vicky gefixeerd werd. Eerst werden haar polsen en enkels vastgezet aan de hekken van het bed, vervolgens haar bovenbenen en ten slotte werden er brede riemen kruiselings over haar borstkas bevestigd. Vicky’s bloed had vlekken gemaakt op de lakens en de witte kleding van de verpleging en de kamer was een bende met water en haar ontbijt op de vloer.
Een halfuur later lag Vicky heel stil met een grauw, gesloten gezicht en kapotte lippen. De bloeding van haar wenkbrauw was gestelpt en er was een nieuw infuus aangebracht in haar arm. In de deuropening hield een agent de wacht terwijl een schoonmaakster de vloer een laatste keer dweilde.
*
Joona weet dat de officier van justitie hem in de gaten houdt, dat hij zich er niet mee mag bemoeien, maar de ontwikkelingen bevallen hem niet. Voor de zitting over de inbewaringstelling zullen er geen verhoren meer worden gehouden. Het was beter geweest met de juridische procedure te wachten tot de verhoren waren afgerond en de uitslagen van het gerechtelijk lab binnen waren. Susanne Öst heeft echter besloten het opgespoorde meisje te arresteren en morgenvroeg al een zitting voor inbewaringstelling te houden.
Als Saga Bauer wat meer tijd had gekregen, zou Vicky Bennet haar de hele waarheid hebben verteld. Nu hebben ze een bekentenis die als ‘uitgelokt’ aangemerkt kan worden.
Zolang het technisch bewijs eenduidig is, is dat wellicht niet van belang, denkt Joona, en hij verlaat de kamer waar het meisje nu ligt te slapen.
Hij loopt de gang door en ruikt de sterke geur van ontsmettingsmiddel uit een open kamerdeur.
Er is iets in deze zaak dat hem dwarszit. Als hij de steen buiten beschouwing laat, heeft hij eigenlijk geen moeite om zich de loop van de gebeurtenissen voor te stellen. Het is aannemelijk, maar nog lang niet vastgesteld. Nog steeds is alles vloeibaar als in een golvend schimmenrijk. De gebeurtenissen zijn nog transparant en veranderlijk.
Hij zou al het onderzoeksmateriaal moeten hebben, de sectierapporten, de technische verslagen en de uitgebreide laboratoriumuitslagen.
Waarom lag Miranda met haar handen voor haar ogen?
Hij herinnert zich hoe het bebloede tafereel eruitzag, maar zou inzage moeten hebben in de rapporten van de plaats delict om dieper in de loop der gebeurtenissen door te dringen.
Susanne Öst komt naar de liften lopen en gaat naast Joona staan. Ze knikken naar elkaar en de officier van justitie ziet er voldaan uit.
‘Nu heeft iedereen de pest aan me omdat ik te voortvarend was,’ zegt ze, waarna ze de lift in stapt en op het knopje drukt. ‘Maar een bekentenis weegt ontzettend zwaar, ook als er wat protesten komen.’