Vicky zwijgt om adem te halen. Saga ziet vanuit haar ooghoek een beweging van de officier van justitie, maar laat Vicky niet los met haar blik.
‘Ik zei tegen Dante dat we zijn moeder gingen zoeken,’ gaat Vicky met trillerige stem verder. ‘Ik hield zijn hand vast en we bleven maar lopen en zongen een liedje van zijn crèche over een oud mannetje met versleten schoenen. We volgden een grote weg met palen erlangs... er stopte een auto en we mochten mee op de achterbank... die man in de auto keek in het spiegeltje naar ons en zette de verwarming aan en vroeg of we met hem mee naar huis wilden waar we nieuwe kleren en eten zouden krijgen... en we waren zeker met hem meegegaan als hij niet steeds naar ons had gekeken in het spiegeltje en had gezegd dat we ook wat zakgeld zouden krijgen... Maar toen hij stopte om te tanken, peerden we ’m en liepen we verder... Ik weet niet hoe ver we waren gekomen, maar op een parkeerplaats bij een meer stond een vrachtwagen van Ikea geparkeerd en op een van die houten tafels daar vonden we een thermoskan en zo’n grote stapel boterhammen met worst, maar voor we die zak kunnen pakken komt er een man vanachter de vrachtwagen die vraagt of we honger hebben... Hij komt uit Polen en we mogen helemaal met hem mee naar Uppsala... Ik leen zijn telefoon en bel mama op... Een paar keer denk ik dat ik hem doodmaak als hij het jongetje aanraakt, maar hij laat ons rustig slapen... Hij wil niks van ons. Hij zet ons gewoon af en het laatste stuk nemen we de trein naar Stockholm, we verstoppen ons tussen de koffers... ik heb de sleutel van de metro niet meer en ken er ook niemand meer, het is ook zo lang geleden... Ik heb een paar weken bij een stel in Midsommarkransen gewoond, maar ik weet niet meer hoe ze heten, alleen Tobias herinner ik me nog, natuurlijk herinner ik me hem, ik weet nog dat hij aan de Wollmar Yxkullsgatan woonde, dat ik altijd naar halte Mariatorget ging en... ik ben zo ongelooflijk stom, ik zou niet mogen leven.’
Ze zwijgt en draait haar gezicht weer naar haar kussen en ligt daar stil te ademen.
139
Saga blijft voor het bed staan en kijkt naar Vicky die heel stil op haar buik ligt en het hek van het bed volgt met haar wijsvinger.
‘Ik denk aan de man met de auto,’ zegt Saga. ‘Die man die wilde dat jullie met hem mee naar huis gingen... Ik weet bijna zeker dat je gevoel van gevaar juist was.’
Vicky gaat rechtop zitten en kijkt recht in Saga’s lichtblauwe ogen.
‘Denk je dat je me zou kunnen helpen hem op te sporen als dit voorbij is?’
Vicky knikt en slikt hard, slaat dan haar ogen neer en zit heel stil met haar armen met kippenvel om zich heen geslagen. Het is niet zo makkelijk je voor te stellen hoe dit broze, dunne meisje twee mensen de schedel in zou kunnen slaan.
‘Voor we verdergaan wil ik even zeggen dat het gek genoeg beter voelt om de waarheid te vertellen,’ zegt Saga.
Als in een boksring raakt ze bevangen door een kriebelende rust. Ze weet dat ze heel dicht bij een volledige, waarheidsgetrouwe bekentenis is. Ze voelt de verandering in de kamer, die zit in de stemmen, in de warmte en de vochtigheid van de ogen. Saga doet alsof ze een aantekening maakt en wacht nog even voor ze het meisje aankijkt alsof ze de moorden al heeft bekend.
‘Je hebt tussen bebloede lakens geslapen,’ zegt Saga mild.
‘Ik heb Miranda gedood,’ fluistert Vicky. ‘Toch?’
‘Vertel het maar.’
Vicky’s lippen trillen en de wonden in haar gezicht kleuren donkerder als ze bloost.
‘Ik kan zo ontzettend kwaad worden,’ fluistert ze en daarna verbergt ze haar gezicht achter haar handen.
‘Was je kwaad op Miranda?’
‘Ja.’
‘Wat deed je toen?’
‘Ik wil het er niet over hebben.’
De advocate kan het niet laten naar Vicky toe te gaan.
‘Je weet dat je niets hoeft te vertellen, hè?’ zegt ze.
‘Ik hoef het niet,’ herhaalt Vicky tegen Saga.
‘Het verhoor is beëindigd,’ zegt Susanne Öst gedecideerd.
‘Bedankt,’ fluistert Vicky.
‘Ze heeft tijd nodig om het zich te herinneren,’ zegt Saga.
‘Maar we hebben een bekentenis,’ zegt Susanne.
‘Ik weet het niet,’ mompelt Vicky.
‘Je hebt bekend dat je Miranda Ericsdotter hebt gedood,’ zegt Susanne met stemverheffing.
‘Schreeuw niet tegen me,’ zegt Vicky.
‘Heb je haar geslagen?’ dringt Susanne aan. ‘Je hebt haar geslagen, hè?’
‘Ik wil niet meer praten.’
‘Het verhoor is afgelopen,’ zegt de advocate beslist.
‘Hoe heb je Miranda geslagen?’ vraagt de officier van justitie scherp.
‘Dat doet er niet toe,’ antwoordt Vicky met een spoor van tranen in haar stem.
‘Je vingerafdrukken staan op een bebloede hamer die...’