‘Wat deden jullie?’
‘Ik was een beetje aan het pootjebaden en keek naar de spelende meiden.’
‘Wat deed Elisabet?’
‘Ze kleedde zich ook helemaal uit en ging zwemmen,’ glimlacht Vicky.
‘Wat deden Tuula en Miranda?’
‘Die zaten dennenappels naar elkaar te gooien.’
‘En Elisabet zwom met de anderen.’
‘Ze zwom zoals oude vrouwen dat doen.’
‘En jij? Wat deed jij?’
‘Ik ging terug naar de Birgittagården,’ antwoordt Vicky.
‘Hoe voelde je je die avond?’
‘Goed.’
‘Voelde je je goed? Waarom heb je jezelf dan verwond? Je hebt in je armen en in je buik gesneden.’
137
De officier van justitie is op een stoel gaan zitten en volgt het verhoor aandachtig. Saga kijkt naar Vicky’s gezicht, hoe het eventjes betrekt en verhardt. Ze ziet haar mondhoeken een stukje naar beneden trekken en haar blik kil worden.
‘In het zorgdossier staat dat je in je armen hebt gesneden,’ legt Saga uit.
‘Ja, maar dat stelde niks voor... We zaten tv te kijken en ik vond mezelf zielig en sneed me daarom met een scherpe scherf... Ik mocht naar het kantoortje komen om verbonden te worden. Dat vind ik fijn. Want Elisabet is rustig en ze weet dat ik zacht gaas om mijn handen nodig heb, ik bedoel mijn polsen... Want achteraf walg ik er altijd van, als ik aan de open aderen met bloed denk...’
‘Waarom vond je jezelf zielig?’
‘Ik zou met Elisabet gaan praten, maar ze zei dat ze geen tijd had.’
‘Waar wilde je het over hebben?’
‘Ik weet het niet, nergens over, ik was gewoon aan de beurt voor een gesprek, maar doordat Miranda en Tuula ruziemaakten was er geen tijd meer voor.’
‘Dat klinkt onrechtvaardig,’ zegt Saga.
‘Ik vond het in elk geval zielig voor mezelf en sneed me en werd verbonden.’
‘En zo kreeg je toch wat tijd samen met Elisabet.’
‘Ja,’ glimlacht Vicky.
‘Ben je Elisabets favoriete pupil?’
‘Nee.’
‘Wie wel?’ vraagt Saga.
Vicky slaat snel en onverwacht met de rug van haar hand, maar Saga trekt alleen even haar hoofd weg zonder haar lichaam te bewegen. Vicky begrijpt niet wat er gebeurde, hoe ze haar kon missen en hoe de agente haar hand tegen haar wang heeft kunnen leggen, heel zacht.
‘Ben je moe?’ vraagt Saga terwijl ze haar hand troostend tegen de wang van het meisje houdt.
Vicky kijkt haar aan en laat haar hand even liggen, waarna ze zich plotseling afwendt.
‘Je neemt altijd dertig milligram Zyprexa voor je gaat slapen,’ gaat Saga verder.
‘Ja.’
De stem van het meisje is nu monotoon en afwijzend.
‘Hoe laat?’
‘Om tien uur.’
‘Kon je toen slapen?’
‘Nee.’
‘Je kon de hele nacht niet slapen, heb ik begrepen.’
‘Ik wil niet meer praten,’ zegt Vicky. Ze laat haar hoofd zwaar op het kussen rusten en sluit haar ogen.
‘Het is genoeg voor vandaag,’ zegt de advocate en ze staat op van haar stoel.
‘We hebben nog twintig minuten,’ werpt de officier van justitie tegen.
‘Mijn cliënt moet uitrusten,’ zegt Signe Ridelman en ze loopt naar Vicky toe. ‘Je bent moe, hè? Zal ik iets te eten voor je regelen?’
De advocate praat met haar cliënt en de officier van justitie staat met een neutrale gezichtsuitdrukking bij het raam haar voicemails af te luisteren.
Saga wil de dictafoon net uitzetten als ze Joona’s blik ziet, en haar bewegingen stokken.
Zijn ogen hebben een merkwaardig grijze tint – als het ijs dat tevoorschijn komt als de sneeuw in het voorjaar smelt – en dan verlaat hij de kamer zonder een woord te zeggen. Saga vraagt de advocate te wachten en loopt dan achter Joona aan langs de op wacht staande agenten, een stuk de gang in. Hij staat bij een stalen deur naar het trappenhuis met nooduitgangen op haar te wachten.
‘Heb ik iets gemist?’ vraagt ze.
‘Vicky sliep in haar bed met bebloede lakens,’ vertelt Joona zacht.
‘Wat zeg je?’
‘Dat blijkt niet uit het verslag van het onderzoek van de plaats delict.’
‘Maar jij hebt het gezien?’
‘Ja.’
‘Dus ze heeft geslapen na de moorden?’ vraagt Saga.
‘Ik heb geen inzage gehad in de labuitslagen, maar ik heb overwogen of ze geen overdosis van de medicijnen heeft genomen omdat ze zich rot voelde. Je kunt immers denken dat dat helpt, maar dat is niet zo, je wordt alleen maar rustelozer en ten slotte razend. We weten nog niets, misschien wilde ze wraak nemen op Miranda omdat ze haar gesprekstijd met Elisabet had afgepakt, misschien was ze kwaad op Elisabet omdat ze Miranda dat liet doen, misschien gaat het over iets heel anders...’