Vicky slaat haar blik neer, bevochtigt haar lippen, maar zegt niks.
‘Geef antwoord,’ zegt ze met stemverheffing. ‘Dat is echt beter.’
‘Ja...’
‘Waarom ben je weggelopen?’
Het meisje haalt haar schouders op.
‘Je hebt iets gedaan waarover je moeilijk kunt praten, hè?’
Vicky wrijft hard over haar gezicht.
‘Ik moet je deze vragen stellen,’ zegt Susanne. ‘Jij vindt het vervelend, maar ik weet dat alles beter voelt als je eenmaal bekend hebt.’
‘Echt?’
‘Ja.’
Ze haalt haar schouders op, heft haar hoofd, kijkt de officier van justitie in de ogen en vraagt: ‘Wat moet ik bekennen?’
‘Wat je die avond hebt gedaan.’
‘Ik heb een vlieg doodgeslagen.’
De officier van justitie staat abrupt op en verlaat de kamer zonder een woord te zeggen.
133
Het is kwart over acht ’s ochtends als Saga Bauer de deur van de kamer van de hoofdofficier van justitie van de nationale eenheid voor politiezaken opendoet. Mikael Båge, die verantwoordelijk is voor het interne onderzoek, staat beleefd op uit een leunstoel.
Saga’s haar is nog vochtig van het douchen en haar lange, blonde lokken met kleurige linten slingeren glinsterend over haar rug en smalle schouders. Ze heeft een pleister op haar neuswortel, maar is ontstellend mooi.
Saga heeft vanmorgen tien kilometer hardgelopen en draagt zoals altijd een capuchontrui van boksclub Narva, een gebleekte spijkerbroek en sportschoenen.
‘Saga Bauer?’ vraagt Mikael Båge met een brede, vreemde glimlach.
‘Ja,’ antwoordt ze.
Hij loopt naar haar toe, strijkt met zijn handen over zijn jasje en begroet haar.
‘Neem me niet kwalijk,’ zegt hij, ‘maar ik... ach, laat ook maar, je hebt het ongetwijfeld vaker gehoord... maar als ik twintig jaar jonger was geweest...’
Mikael Båges wangen kleuren rood, hij gaat op een stoel zitten en trekt zijn stropdas iets losser voor hij Saga weer aankijkt.
De deur gaat open en hoofdofficier van justitie Sven Wiklund komt binnen. Hij groet hen beiden, blijft voor Saga staan, twijfelt of hij iets zal zeggen, maar knikt alleen en zet een waterkaraf en drie glazen op tafel, waarna hij ook gaat zitten.
‘Saga Bauer, rechercheur bij veiligheidsdienst Säpo,’ begint Mikael Båge, waarna hij onbeheerst glimlacht.
‘We kunnen het maar beter achter de rug hebben,’ zegt de hoofdofficier tegen Saga. ‘Je ziet eruit als een sprookjesprinses van John Bauer.’
Hij talmt even en schenkt dan water in de glazen.
‘Je bent opgeroepen om een getuigenis af te leggen,’ gaat Mikael Båge verder en hij klopt op een map. ‘Omdat je aanwezig was bij de actie in kwestie.’
‘Wat willen jullie weten?’ vraagt Saga ernstig.
‘De klacht tegen Joona Linna betreft... hij wordt verdacht van het waarschuwen...’
‘Göran Stone is verdomme niet goed bij zijn hoofd,’ valt ze hem in de rede.
‘Je hoeft niet kwaad te worden,’ probeert Mikael Båge haar te sussen.
Saga weet nog heel goed hoe Joona en zij binnendrongen bij de geheime links-extremistische actiegroep. Daniel Marklund, expert op het gebied van netwerkhacking en afluisteren, verstrekte hen informatie die bijdroeg aan het redden van het leven van Penelope Fernandez.
‘Dus je bent niet van mening dat de actie van de veiligheidsdienst is mislukt?’
‘Jawel, maar ík heb de Brigade gewaarschuwd.’
‘De klacht betreft echter...’
‘Joona is de beste rechercheur van het land.’
‘Loyaliteit is heel sympathiek, maar we zullen een aanklacht indienen tegen...’
‘Rot toch op!’ schreeuwt Saga.
Ze staat op en gooit de hele tafel ondersteboven. De glazen en de karaf kletteren op de grond, water en glassplinters spatten door de kamer. Ze rukt de map uit de handen van Mikael Båge, trekt alle papieren eruit, stampt erop, verlaat de kamer en slaat de deur zo hard dicht dat het raam openvliegt.
Saga Bauer ziet er inderdaad uit als een prinses uit een sprookje, maar voelt zich niet meer dan de rechercheur bij de veiligheidsdienst die ze in feite is. Ze is een van de beste scherpschutters in het korps buiten de speciale eenheden en ze bokst op topniveau.
134
Saga vloekt nog steeds als ze de brug Kungsbron op loopt. Ze dwingt zichzelf langzamer te lopen terwijl ze vecht om te bedaren. De telefoon in de zak van haar capuchontrui gaat. Ze blijft staan, kijkt op de display en neemt op als ze ziet dat het haar baas bij de veiligheidsdienst is.
‘We hebben een verzoek van de rijksrecherche gekregen,’ zegt Verner met zijn diepe basstem. ‘Ik heb al even overlegd met Jimmy en Jan Pettersson, maar geen van beiden kan het doen... Ik weet niet of Göran Stone geschikt is, maar...’