'Tien jaar?' zei Dora lachend. 'Dan was je er vroeg bij, kereltje. Ik was 17 voor ik het doorhad.'
De Légionnaire glimlachte vaag.
'Goed, en toen heb je deze kroeg gekocht. Maar kun je me geen bezoekpasje bezorgen? Jij weet genoeg van "Mooie Paul", is het niet? Maar misschien niet genoeg om luitenant Ohlsen op vrije voeten te krijgen?'
'Ik geloof dat ik je wel aan dat bezoekpasje zal kunnen helpen, Alfred. Maar een invrijheidstelling is heel wat moeilijker. Zelfs een brave hond bijt als je hem zijn bot afneemt. "Mooie Paul" is geen hond, maar een gevaarlijke, heel gevaarlijke gifslang. Er is met dat soort gespuis wel wat te bereiken, maar als je dat soort het al te moeilijk maakt, vergeten ze hun angst en bijten. Luitenant Ohlsen is een idioot. En hij is niet zo belangrijk dat ik bereid ben mijn nek voor hem te wagen. Als jij het was, Alfred, dan was het wat anders. Maar het is gevaarlijk om je te bemoeien met de gevangenen van "Mooie Paul".'
'Ik weet het,' mompelde de Légionnaire. 'Hij verzamelt gevangenen zoals een ander postzegels.'
'Gevangenen en executies,' zei tante Dora en nam een kastanje die ze peinzend in de gesmolten boter doopte. 'Hij is heel gevaarlijk. Ik ga er maar een poosje vandoor. Ik zal de sleutel van de zaak aan Britta geven en ik kom niet terug voor ik hier de Tommies welkom kan heten.'
De Légionnaire lachte en streek met zijn vinger langs zijn litteken.
'Zoeken ze je, Dora? Dan ben je dus blijkbaar toch te ver gegaan.'
'Ik weet het niet precies,' antwoordde Dora met halfdichtgeknepen ogen. Ze krabde met een vork in haar slordige haar. 'Maar ik hoor een verre stem die me toefluistert: Smeer 'em, Dora. We hebben de laatste tien dagen veel te veel van die kerels met vilthoeden hier gehad.'
'Van het soort dat hoest na een Pernodje?' vroeg de Légionnaire.
'Precies. Kerels die op honderd meter afstand stinken naar bier, en die hier komen om eens Pernod te proeven. Maar ze lusten het niet en daardoor verraden ze zich.'
'Ja, daar is Pernod prima voor,' erkende de Légionnaire. 'Die maakt een eind aan de huichelarij. Herinner je je nog die SD-er die we de keel hebben afgesneden?'
Tante Dora krabde tussen haar borsten.
'Jezus, Alfred, bek dicht. Daar krijg ik kippevel van. Je had mijn hele fietsenbewaarplaats bevuild met dat vieze bloed. Ewald heeft de hele vloer moeten wegbreken om de vlekken te doen verdwijnen.'
Een sirene begon te gillen.
'Verdomme, luchtalarm,' vloekte Dora. 'Vooruit dan maar naar de kelder met een paar flessen.'
Het personeel kwam aanrennen. Er werd een luik onder de tafel geopend en ze daalden de trap af naar de kelder. Iemand gaf de flessen aan. Men nam er zijn gemak van. Alleen Gilbert, de portier, bleef achter. Er werd te vaak geplunderd tijdens luchtalarm om de zaak onbeschermd achter te laten.
Het alarm duurde een uur, toen gingen ze weer naar boven. Tante Dora trok haar rok op en krabde zich de dijen.
'Alfred, ik zal "Mooie Paul" opbellen. Kom me morgenochtend opzoeken als je kans ziet uit de kazerne weg te komen. Ik zal proberen het pasje dan voor je ter beschikking te hebben. Als ik er niet in slaag, dan is het zowel met mij als met Paul afgelopen.'
'Onzin. Ik kom hier morgen om 11 uur.'
Hij liep de straat op.
Een meisje glimlachte hem bemoedigend toe en vroeg om een sigaret, maar hij duwde haar ruw van zich af.
'Laat me met rust, viezerd.'
Ze wierp hem enige uitgezochte scheldwoorden naar het hoofd. Hij draaide zich half om. Het meisje rende weg in de richting van de Hansa Platz. Twee dagen lang durfde ze zich niet op straat te vertonen.
Enige uren later ontmoette tante Dora Kriminalrat Paul Bielert op de hoek van de Neuer Pferdemarkt en Neuerkamp Feldstrasse, bij het abattoir. Ze gingen samen het hotel Jöhnke binnen waar ze zich in een hoek aan een tafeltje zetten.
Tante Dora ging recht op haar doel af.
'Ik heb onmiddellijk een bezoekpasje nodig. En ik heb haast. Altijd moeilijkheden met mijn personeel. Zorgen, niets dan zorgen.'
Bielert glimlachte.
'Ik kan je wel wat buitenlands personeel bezorgen.'
'Bedankt,' zei tante Dora lachend. 'Houd jij je spionnen maar zover mogelijk weg van mijn zaak. Maar dat pasje heb ik nodig.'
Paul Bielert keek peinzend naar de sigaret die hij in de lange zilveren sigarettepijp stak.
'Je bent wel veeleisend, Dora. Zo'n bezoekpasje is moeilijk te krijgen. Die dingen staan heel hoog genoteerd.'
'Klets toch niet. Bestel liever een glas hete rum voor me.'
'Je woordkeus is vulgair, Dora, dat staat je niet.'
'Zal me een zorg zijn. Ik heb wel wat anders om me de kop over te breken. Maar we dwalen van ons onderwerp af. Dat pasje! Verrek, die rum is lauw.'
'Ik moet in de eerste plaats weten voor wie dat pasje bestemd is.'
Tante Dora schoof hem een papiertje toe.
'Dit zijn de namen.'
'Luitenant Bernt Ohlsen?' zei Bielert op gerekte toon. 'Dat is een misdadiger die de veiligheid van de staat in gevaar heeft gebracht! En die zou ik bezoek toestaan? Ik verafschuw die kerels. Als ik de vrije hand kreeg, roeide ik in dergelijke gevallen de hele familie uit.'