'Garnizoensgevangenis.'
Dat was iets wat hij nooit had gedaan, zich anoniem melden. Gewoonlijk brulde hij: 'Haupt- und Stabsfeldwebel Stahlschmidt!' Maar dat vervloekte pasje had alles bedorven.
'Je stem klinkt nogal triest,' zei Rinken. 'Hoe komt dat? Heb je al gezellig met de "Stapo" gesproken? Hoe staat het nu?'
'Ach barst!' zei 'De Verrader'. 'Ik denk dat ik overplaatsing aanvraag. Hier krijg je stank voor dank voor al je harde werk.'
'Dat is heel gemakkelijk te regelen, Stahlschmidt. Ze hebben in het marsbataljon nog altijd drie onderofficieren nodig. Zal ik ze even voor je bellen?'
'Bemoei je met je eigen zaken,' bromde "De Verrader". 'Geef me liever advies. Ik weet niet wat ik moet doen om uit deze rotbende te raken. Die "Mooie Paul" is een ware duivel. Hij wil dat ik hem persoonlijk het pasje kom brengen.'
'Maar je bent toch niet bang om Stadthausbrücke no. 8 te betreden? Als je een rein geweten hebt, kan je daar niets overkomen.'
'Stel je niet zo naïef aan, Rinken. Niemand heeft een geweten dat zó rein is. Zelfs de SD-bewakers van Fuhlsbüttel en Neuengamme doen in hun broek als ze op no. 8 binnengaan.'
'Wees maar niet bang, jij werkt je er wel weer uit,' zei Rinken lachend. 'En bovendien zijn er altijd wel een of twee die zo'n marsbataljon overleven.'
"De Verrader" kon natuurlijk niet weten dat de Légionnaire de vorige avond een bezoek had gebracht aan tante Dora van de "Orkaan" en hij wist niet dat Dora kort daarop was verdwenen. Officieel bracht ze een bezoek aan een zieke vriendin in Westfalen, de weduwe van een Gauleiter. Zoals gewoonlijk hadden ze plaats genomen aan een ovale tafel in de Hollandse hoek. Ze hadden het gordijn bijna tot op de grond omlaaggetrokken. Voor hen stond een kom met gepofte kastanjes. Ze spuwden de schillen op de grond.
Tante Dora genoot van haar Pernod.
'Zo, dus Paul heeft jullie luitenant ingepikt. Hij moet een beetje getikt zijn als je hoort wat hij zo links en rechts heeft rondverteld.'
De kleine Légionnaire haalde zijn schouders op. Hij dronk uit een waterglas. Cognacglazen moest je te vaak opnieuw vullen.
'Je hebt gelijk, beste vriendin. Ons tweeën zou zo iets niet overkomen. Ik ken die imbeciel al een hele tijd. Ik moet iets aan hem doen.'
Tante Dora lachte en spuwde een verrotte kastanje met een vies gezicht uit.
'Die verrekte keukenmeiden zou je elke dag op hun donder moeten slaan. Die ene liet zich gisteren naaien terwijl ze bezig was de lunch klaar te maken! Personeel bah, hopeloos! Ik doe mijn best om de fijnste dingen op tafel te brengen en alles zo keurig mogelijk te regelen. Mijn boekhouder bij voorbeeld is een advocaat die drie jaar gezeten heeft wegens oplichting, die vent kent alle trucs. Maar het is een zwijn. Al mijn meisjes zijn hoeren. Ik dek ze tegenover de zedenpolitie, maar je moet niet denken dat ze me daar dankbaar voor zijn. Neem Lisa, die achter de bar staat. Die heeft zich nu al voor de vierde keer ziek gemeld. Ik stuur er Gilbert, de opvolger van Ewald, op af en wat blijkt? Die rotgriet ligt de hele dag aan de Elbe met een pooier. Mijn bar kan naar de bliksem lopen.'
'Ja, het is moeilijk, Dora. Maar waarom neem je geen buitenlands personeel?'
'O, nee, daar begin ik niet aan. De Gestapo heeft onder die buitenlanders te veel spionnen gerekruteerd en voordat ik "oef" kan zeggen slepen ze me aan mijn haren naar de Stadthausbrücke! Maar nu die luitenant van je, waarvan wordt die beschuldigd? Welke paragraaf is er genoemd?'
'91b, meisje,' zei de Légionnaire en nam nog een kastanje. Daarna spoelde hij zijn mond met de rest van zijn borrel. Het lange litteken dwars over zijn gezicht was griezelig bloedrood.
'Ik vrees dat hij er aan gaat,' vervolgde hij. 'De Gestapo is net een grote, uitgehongerde hond die een bot dat hij eenmaal te pakken heeft niet gemakkelijk weer loslaat. Porta heeft me voorgesteld aan een vent van het bureau van de auditeur-militair, een pooier die zich tooit met een dokterstitel, een schoft waarvan ik de zwakke plek heb ontdekt. Hij is zo mak als een schaap en heeft ons de papieren laten zien. Afschriften van de documenten van de Gestapo. Luitenant Ohlsen moet ten voorbeeld worden gesteld aan anderen. Je weet dat ze op het moment van de executie de hele geschiedenis voor het front van de troep voorlezen. Dat jaagt ook de moedigsten schrik aan.'
'Moed, wat is dat, Alfred? Wind, niets dan wind. Iets waar alleen mensen zich op beroemen die heel beschut zitten. Er bestaan geen moedige mensen. Ze hebben bij de Gestapo maar tien minuten nodig om wie dan ook te breken als ze dat willen. En er bestaat tegen de Gestapo maar één verdediging, zorgen dat je iets bezwarends over die kerels te weten komt.'
De Légionnaire knikte instemmend, trok aan zijn sigaret, blies de rook door zijn neus uit en boog zich vertrouwelijk over de tafel.
'Je hebt gelijk, Dora. Dat is een filosofie die ik al sedert mijn tiende in praktijk breng. Ik had een onderwijzer, een schoft, die het altijd op mij had gemunt. Ik was niet erg groot en met mijn vuisten kon ik nog niet veel beginnen. Dat hebben ze me pas bij het Vreemdelingenlegioen geleerd. Maar ik ontdekte dat hij veel hield van de vrouw van de politiecommissaris. Vanaf dat ogenblik was hij altijd erg vriendelijk tegen mij. Die goede vrouw trouwens ook.'