'Hou op, Rinken, alsjeblieft,' begon "De Verrader" nu heel wat nederiger. 'Laat die luitenant-kolonel nou met rust. Wij, onderofficieren, moeten elkaar bijstaan! Je moet niet als vaststaand aannemen dat het pasje inderdaad vervalst is. Ik dacht alleen dat dat misschien wel eens... En ik heb niemand gearresteerd. Die twee kerels zijn gewoon vertrokken.'
'Vertrokken?' riep Rinken verwonderd uit. Hij slaagde er niet in zijn satanisch genoegen te verbergen. 'Lopen ze dan bij jullie binnen alsof het een kroeg is en vertrekken ze maar weer als ze er genoeg van hebben? Wie heeft die lui binnengelaten en wie heeft de deur voor ze geopend toen ze weggingen? Stahlschmidt, ik heb de indruk dat zich daar bij jou vreemde dingen afspelen.'
'Jij weet net zo goed als ik, Rinken, dat ik de mensen hier uitlaat. Ik en ik alleen. Stel je niet aan. Geef me liever raad. Iedereen zegt altijd dat jij zo sluw bent. Ik heb je altijd als mijn vriend beschouwd.'
'Dat is waar, vooral nu ik je aan het lijntje heb,' vervolgde Rinken koel. 'Ik hoop maar dat je de 100 mark nog niet bent vergeten die ik je geleend heb en dat je nog weet dat de rente 80% was?'
'Rinken, je weet best dat ik op het ogenblik geen cent heb. Mijn zaken, gaan slecht. Ik heb twee zwarte uniformen gekocht en ik heb voor een stel officierslaarzen viermaal de normale prijs moeten betalen. Als Stabsfeldwebel moet ik er prima uitzien. Die honderd mark heb je overigens gegeven als renteloze lening.'
'Jouw uniformen interesseren me niet, Stahlschmidt. Je hebt van mij honderd mark geleend tegen 80% en nu wil je dat ontkennen. Net zoals je wilt. En nu ga ik naar de luitenant-kolonel.'
Een klikje. De verbinding was verbroken.
"De Verrader" schrok en staarde met open mond naar de haak van de telefoon.
'Wat heeft hij gezegd?' vroeg Stever, die zich niet had willen compromitteren en in de verste hoek was weggekropen.
'Bek dicht!' schreeuwde "De Verrader". Hij schopte een tweede papiermand zo woest ondersteboven dat de rommel overal heenvloog. "De Verrader" liep opgewonden twee of drie maal door het bureau, spuwde woedend op de foto van Himmler die aan de muur hing en die hij begon uit te schelden.
'Het is allemaal jouw schuld, zwijn. Waarom ben jij niet in Beieren gebleven, rotzak?'
Hij greep naar de telefoon en vroeg een gesprek aan met Feldwebel Rinken.
'Paul,' begon hij op honingzoete toon, 'hier Aloïs. Zeg, dat over die lening was een grapje. Ik weet heel goed dat er 80% op stond. Maar je weet een mens protesteert altijd uit principe. Dat gaat nu eenmaal zo.'
'Goed,' zei Rinken ijskoud. 'Dan verwacht ik dat je uiterlijk morgenmiddag, dat bedrag terugbetaald inclusief de rente.'
'Ik zweer het je, Paul, je zult het hebben tot de laatste cent. Ik zal het in een gesloten enveloppe doen die ik Stever mee zal geven.' Hij deed alsof hij niet zag dat Stever heftig protesteerde. 'En geef me nu eens een goede raad, Paul.'
'Je kunt twee dingen doen, Stahlschmidt. Je kunt je commandant opbellen en hem de zaak uiteenzetten. Als die stom genoeg is, slikt hij je verhaal en dan zit je op rozen. Maar als hij ook maar één spoortje hersens heeft zal hij je uitlachen, er niets mee te maken willen hebben en dan zit je in de puree. Je kunt het ook anders doen. Praat er niet over met je commandant, maar bel rechtstreeks de Gestapo op. Maar in dat laatste geval moet ik je wel tot voorzichtigheid manen. Je moet woord voor woord op een goudschaaltje wegen. Ik zou eerst maar eens een generale repetitie houden voordat je werkelijk gaat opbellen. Als het pasje goed is, zal "Mooie Paul" je aanvliegen en dan ben je de langste tijd in functie geweest. Als het pasje inderdaad vervalst is, zal hij eisen dat je hem onmiddellijk de beide schurken stuurt. Een kind kan begrijpen wat er gaat gebeuren als jij zegt dat je niet weet waar ze zitten. Kerel, voor geen miljoen zou ik in jouw schoenen willen staan.'
"De Verrader" zoog peinzend op een potlood. Je hoorde zijn hersens bijna knersen. Plotseling begonnen zijn koeienogen te stralen. In de telefoon riep hij juichend:
'Paul, ik krijg daar een geweldig idee. Wil jij niet gewoon ons gesprek vergeten? Als je nu eens doet alsof je hebt gedroomd? Dan nodig ik je uil om vanavond hier in mijn bureau een lekker glaasje te komen drinken. Je weet dat ik me niet graag buiten de gevangenis vertoon. Ik zal ook nog een of twee goede kameraden uitnodigen. En Feldwebel Gehl zal voor een stel knappe grieten zorgen.'
'Vergeten?' riep Rinken verwonderd uit. 'Dat is verduiveld moeilijk, Stahlschmidt. Ik zit op een heel moeilijke, maar bijzonder gewaardeerde post hier. En ik heb absoluut geen behoefte om in een marsbataljon te worden opgenomen. Misschien is dat idee van je nog niet eens zo kwaad. Ik geef er de voorkeur aan om helemaal niets te maken te hebben met die geschiedenis van het bezoekpasje. Ik ben ons gesprek van vanmorgen dus helemaal vergeten. Ik herinner me alleen nog dat je me voor vanavond hebt uitgenodigd. Hoe laat zal ik komen?'