Paul Bielert haalde onverschillig zijn schouders op en trok aan zijn sigaar.
'Waarom vraagt u dat aan mij? Ik ben niet van hoogverraad beschuldigd. Maar ik kan u wel uitleggen wat ik als leider van het onderzoek ga doen.'
Hij boog zich over het bureau en wees met zijn sigaar naar luitenant Ohlsen.
'We zijn bij de Gestapo geen idioten. Als wij iemand arresteren, als wij hem weghalen uit zijn dagelijks milieu, dan hebben wij daar ernstige redenen voor. In onze dienst worden geen fouten gemaakt. U maakt de zaak alleen slechter wanneer u blijft ontkennen. Na verloop van tijd zegt u toch wat wij willen.'
Hij glimlachte. Zijn ogen flitsten even op achter de donkere brilleglazen.
'Voor ons doen de middelen weinig ter zake. U mag zelf kiezen of u hier op eigen kracht wilt weggaan of voortgesleept als een zak aardappelen. We laten u niet gaan voor u volledig hebt bekend.' Hij leunde achterover in zijn stoel en gunde zijn arrestant even de tijd om dit te verwerken. Daarna vervolgde hij, nog met die vriendelijke glimlach maar op geheel andere toon:
'Als u onmiddellijk bekent, behoeven we niet te veel tijd te geven aan al die onbenulligheden...' (Hij tikte even op het stapeltje documenten dat voor hem lag.) 'U komt er dan waarschijnlijk af met drie weken in Torgau, en gaat van daar als gewoon soldaat naar een strafbataljon of een militair strafkamp. In zo'n kamp blijft u hoogstens drie maanden.'
Luitenant Ohlsen streek met zijn hand door zijn haar en nam de ander aandachtig op.
'Dat klinkt heel verleidelijk, Herr Kriminalrat, en de meeste mensen die u hier krijgt, zullen het wel geloven. Maar ik heb drie jaar bij een strafbataljon gediend en ik weet dat niemand het in een FGA-kamp langer dan twee maanden uithoudt.'
Bielert haalde zijn schouders op.
'Dat is enigszins overdreven. Ik ken persoonlijk diverse mensen die levend uit een FGA-kamp zijn gekomen, maar ze werden uiteraard alleen vrijgelaten op voorwaarde dat ze met ons samenwerkten. Naar mijn mening hebt u geen keuze. Dank zij uw eigen onvoorzichtigheid wordt u van hoogverraad beschuldigd. U kunt maar beter bekennen, dan bent u eraf. Maar als u tot de naïeve zielen behoort die menen dat ze door luid schreeuwen hun onschuld kunnen bewijzen, dan wacht u een ernstige teleurstelling.'
Hij maakte een dreigend gebaar met zijn vulpen. Zijn ogen glansden kwaadaardig.
'Ik kan zo'n ernstige beschuldiging tegen u inbrengen dat meneer Röttger in Plötzensee opdracht krijgt u te onthoofden. Hebt u hem ooit aan het werk gezien met de bijl? Hij is zo handig. Eén slag en u bloedt leeg als een geslachte kip. En denk nu vooral niet dat dit een loos dreigement is. Persoonlijk ben ik vierkant tegen bluf. Wij bepalen ons hier tot de nuchtere werkelijkheid. En we doen geen half werk. Als wij eenmaal aan een zaak beginnen, dan zetten we tegen iedere prijs door. We zijn hier zo goed op de hoogte dat we zelfs weten wat de mensen in hun slaap zeggen. Ik heb overal mijn spionnen. In de sacristieën van kerken. In de speelzaal van de kleuterschool. We nemen iedereen die voor ons wil werken aan, als ze maar met resultaten komen. Ik heb generaals, hoeren en souteneurs in mijn dienst. Sommigen neem ik in deftige salons aan, anderen in het toilet van een smerige kroeg. In de eerstkomende twee weken zal ik uw leven zo nauwkeurig nagaan, luitenant, dat ik u zelfs de kleur van uw eerste lolly zou kunnen zeggen.'
Luitenant Ohlsen wilde iets zeggen, maar Bielert stak zijn hand op.
'Een ogenblik. U krijgt nog alle tijd om te praten. We weten bij voorbeeld al dat u met uw ondergeschikten over hoogverraad, sabotage en desertie hebt gesproken. U hebt u beledigend uitgelaten over de Führer en verboden lectuur met hen besproken, meer speciaal het weerzinwekkende boek "lm Westen nichts Neues", waaruit u diverse passages hebt aangehaald. Dit alles valt onder par. 91. Uw echtgenote zal ook nog een verklaring afleggen. Beken alles, dan kunnen we hier in één uur klaar zijn. U gaat dan naar de garnizoensgevangenis en daar komt u wel tot u zelf. Over een maand ongeveer verschijnt u voor de krijgsraad, die u zal veroordelen tot 6 à 8 maanden Torgau en daarna wordt u gedegradeerd en dient als gewoon soldaat verder. Daarmee is de zaak de wereld uit en u houdt dan in het vervolg wel uw mond.'
'Kunt u me garanderen, Herr Kriminalrat, dat men mij verder ongemoeid zal laten? Ik heb horen zeggen dat er al militairen voor minder belangrijke dingen geëxecuteerd zijn.'
'De mensen zeggen zoveel,' antwoordde Paul Bielert. 'Ik ben uw rechter niet en kan u dus niets garanderen. Maar ik heb veel ervaring opgedaan met gevallen als dat van u. Ieder vonnis wordt ons toegezonden en wij kunnen het wijzigen als ons dat gewenst voorkomt. Wanneer een rechter overdreven mild is geweest, beschikken we over kampen waar we zowel de rechter als de beklaagde kunnen opsluiten. We kunnen een doodvonnis ook veranderen in onmiddellijke invrijheidstelling.' Hij glimlachte. 'Het is allemaal een kwestie van samenwerken, luitenant. Wij kunnen altijd medewerkers gebruiken. Misschien wilt u ons wel helpen. Ik zou bij voorbeeld graag inlichtingen hebben over uw commandant, kolonel Hinka. En dan kent u kapitein Brockmann, een man met een heel hoge dunk van zich zelf. Geef me inlichtingen over die twee. Vooral die kapitein interesseert me. Ik zou zijn kop wel willen zien rollen. Ik weet dat hij legervoorraden op de zwarte markt heeft verkocht. Daarom zou ik de naam van zijn afnemer graag kennen. Maar laten we dat zaakje van u eerst regelen. Leg een bekentenis af, zit uw weken in Torgau uit en dan laat ik u over drie weken halen, ik zorg dat u weer als luitenant naar uw regiment terug kunt gaan, zonder dat uw collega's argwaan krijgen. U kunt ons dan bewijzen dat u spijt hebt van uw domme uitlatingen, maar we dwingen niemand om met ons samen te werken. U moet zelf beslissen.'