'Zie je wel?' zei Porta triomfantelijk. 'Ik wist wel dat je soldaat zou blijven! Maar ik ga in de handel, geef mij de vrije concurrentie maar. Als jij rondsukkelt in een legerbrikje, zul je mij tegenkomen in een Mercedes-cabriolet met een dure hoer van top tot teen in het bont naast me. Een lekkere griet met zo'n rokje dat over haar billen spant. Terwijl jij dan op maandagochtend in de regen tegen de groentjes staat te brullen, zit ik achter een schrijfbureau dat zo groot is als een tientonner mijn poen te tellen.'
Schijnbaar toevallig haalde hij de foto's voor de dag en liet ze Heide heel snel even zien.
'Goeie God, laat eens kijken!'
'Met plezier,' zei Porta glimlachend. 'Je kunt ze een uur houden als je dat wilt.'
'Vooruit, geef op.' Heide likte begerig zijn lippen af; er verschenen twee vuurrode plekjes op zijn wangen.
Porta grijnsde. Hij bladerde weer in de foto's, nu iets langer, zodat Heide gelegenheid kreeg te zien hoe opwindend ze waren.
'Je mag ze zien, Julius. Je mag ze zelfs meenemen naar de pot om er rustig van te genieten.'
'Hoeveel moet je ervoor hebben?'
'Ik verkoop ze niet. Ik verhuur ze tegen een kleine vergoeding. Honderd mark per uur voor het hele stel of vijf mark per stuk.'
'Ben je niet lekker? Dacht je dat ik jou honderd mark zou geven om naar je tweederangsgrieten te kijken?' Heide deed zwaar beledigd. Hij was nu geheel de onderofficier, maar daarvan kwam Porta niet onder de indruk.
'Niemand dwingt je, meneer Julius Heide. Je hebt me er zelf naar gevraagd.' Hij liet de foto's in het etui van zijn gasmasker verdwijnen, schopte eens tegen het slot van de munitiekist en constateerde tot zijn genoegen dat de beugel was afgeknapt.
'Daar krijg je last mee, korporaal, als de commandant toevallig langs komt.'
'Idioot die je bent! Een slot vernielen! Ik zet je op het rapport.'
'Doe dat vooral,' zei Porta en lachte honend. Hij liep onverschillig naar de garage waarin hij een flesje bier had verborgen.
Heide staarde een ogenblik woedend naar het slot; hij begon eraan te peuteren en slaagde er met veel moeite in het in zoverre te repareren dat de breuk niet onmiddellijk opviel. Het ging er ten slotte maar om dat de beschadiging niet werd geconstateerd zolang hij dienst had. Ten slotte knikte hij tevreden en rende achter Porta aan.
'Geef hier die foto's. Daar heb je honderd mark. Als je maar weet dat je een afzetter bent.'
'Je dacht toch niet dat ik er een liefdadige instelling op na hield?'
Toen Heide afgelost werd, verdween hij in de richting van de toiletten, waar hij een heel uur met de foto's doorbracht.
'Ze hebben luitenant Ohlsen opgehaald,' zei Barcelona Blom, toen Porta terug was.
'Die lult zich er wel uit,' zei Porta. 'Waarvan wordt hij beschuldigd?'
'Dat weet niemand, maar ze knijpen hem allemaal bij de staf. Hinka schreeuwt dat het kilometers ver te horen is. De adjudant heeft al drie keer gebraakt van angst. Het schijnt dat we een nieuwe compagniescommandant krijgen. Dat heb ik van Feldwebel Grün gehoord.'
'Alle donders,' zei de Légionnaire zuchtend. 'Het is dus ernst. Hoogverraad. Ik heb hen zien vertrekken. Een Mercedes SS 333300. Sectie IV-2-a, "Mooie Paul". Die houdt zich alleen met belangrijke zaken bezig.'
Porta haalde onverschillig zijn schouders op.
'Al die officieren kletsen ook veel te veel. Ze letten niet op wat ze zeggen en dan lullen ze zich erin. Dan jagen ze zich een kogel door de hersens, maar het bewijst alleen dat ze nooit hersens hebben gehad. Ze denken nog altijd dat niemand hun iets zal maken dank zij hun blikjes en hun lef!' Hij spuwde op de grond.
'Daas niet zo! Ik wed tien tegen een dat we luitenant Ohlsen nooit terugzien.'
Broertje kwam rumoerig binnen. Hij smeet zijn geweer in het rek, gooide zijn helm op Barcelona's voeten en spuwde in Heides koffiekop. Het was heel duidelijk dat hij ruzie zocht.
'Moet er hier iemand soms een opdoffer hebben?' vroeg hij nijdig. 'Ik heb terwijl ik op wacht stond de hele tijd gesmoesd met een griet vlak bij de onder stroom gezette omheining en toen heb ik alles verpest omdat ik plotseling wou pissen. Ik verrek nog van de pijn.'
'Hoe kwam dat dan?' vroeg ik verbaasd.
'Ik had er zo gauw niet aan gedacht,' bromde hij. 'Het spoot tegen de omheining. Jezus, man, ik dacht dat ik er geweest was. En die griet maar lachen; ze is met haar broek in de hand over het veld weggerend. Ik was zo volkomen knock-out dat ik niks had kunnen doen, al zou een ster uit Hollywood vlak voor mijn ogen de cancan hebben gedanst.'
Porta grijnsde vol leedvermaak en krabde zich achter zijn oor met een pompstok.
'Dat was dus een stoot onder de gordel, Broertje. Ik heb iets dergelijks eens meegemaakt, maar niet bij een omheining. Maar wat ik zeggen wou, ik heb een stel verrekt aardige foto's. Die verhuur ik voor honderd mark per uur. Wat dunkt je? Echt iets voor jou. Beter dan de zwoelste film.'
Broertje vergat de kortsluiting.
'Akkoord. Je geeft ze zeker niet op krediet?'