De mannen van Dirlewanger waren zowel door de vijand als door hun landgenoten ter dood veroordeeld. Ze werden neergeknald als ze zich ergens alleen vertoonden. Ze waren gemakkelijk te herkennen aan de twee vergulde granaten op hun zwarte SS-kragen. Officieel schatte men de levensduur van een lid van de brigade op gemiddeld twee maanden. Als er 'bij de staf van Dirlewanger feest werd gevierd, zond men eerst een patrouille uit om een razzia te houden in een dorp in Polen of Wit-Rusland, om vrouwen te halen.
Dirlewanger kwam aan een passend einde. Helaas veel te laat. Hij had zelf de gewoonte om gevangenen langzaam boven een klein vuurtje te roosteren. Men trof Dirlewanger ten slotte aan hangend aan een boomtak, met het hoofd omlaag. Zijn hoofd was zwart geworden als verbrande toast. Poolse partizanen vertelden dat dit het werk was geweest van acht mannen van zijn eigen brigade. Hij had urenlang geschreeuwd en de acht kerels hadden om de boom gedanst, zingend:
So weit die braune Heide geht,
gehort das alles mir.
Ich bin ein freier Wildbretschütz...
De partizanen hadden de acht mannen met rust gelaten. In Warschau kan men in het Oorlogsmuseum een schilderij zien waarop deze gebeurtenis in beeld is gebracht. Men kan, vlak boven de vlammen, duidelijk het gezicht van Dirlewanger herkennen. De straf werd op 21 januari 1945 voltrokken.
De SD-Oberscharführer maakte zich geen illusies over de toekomst. Hij wist wat hem te wachten stond. Hij had er heel wat naar de gevreesde brigade zien vertrekken, maar er was nooit ook maar één van hen teruggekomen.
Toch bleef hij vaag protesteren tegen Porta's voornemens en pretenties. Twee lenige roofdierstappen en Broertje stond naast hem.
'En nu gehoorzamen, SD-er. Vlug je zakken leeg!' Hij duwde hem in de richting van de cel. 'Daar is je slaapkamer, tot je kameraden je komen halen.'
Porta begon te lachen.
'Het zit je niet mee, Krug, je zit al op de helling. Je bent al vergeten, je bestaat niet eens meer.'
'Hoe zou zo'n ter dood veroordeelde zich nou eigenlijk voelen?' vroeg Broertje geïnteresseerd.
Krug protesteerde nog steeds en veegde met een niet al te schone zakdoek het gezicht af. Op het doekje stonden initialen die niet de zijne waren.
'Je gaat toch niet janken?'
Krug mompelde iets onverstaanbaars.
Broertje greep een ring, blies erop en bekeek hem toen zorgvuldig.
'Die zou ik wel bij Emil kwijt kunnen. Dat ding ruikt naar de hoeren. Zeg, Porta, wat staat er binnenin?'
'P.L. Zeg, wie is die P.L., Krug?'
'Paula Landau, gestorven in Neuengamme.'
'Heeft ze jou die ring gegeven omdat je haar zo keurig had behandeld?' vroeg Porta zachtjes.
Krug streek over zijn nek en keek de mannen één voor één aan. Hij wilde liever niet in bijzonderheden op het geval Paula Landau ingaan. Ze was al dood geweest voor ze Neuengamme bereikte. Hij had kwade uurtjes doorgemaakt, bang dat de feiten aan het licht zouden komen. Mooie Paul was soms zo vreemd in die dingen. Hij zag er niet tegen op om bevel te geven voor de afgrijselijke martelingen, maar o jee, als iemand anders zelf dat soort initiatieven durfde te nemen! Zelfs als het een geval van zelfverdediging betrof. Hij was nog niet vergeten dat Unterscharführer Willy Hirsch levend verbrand was, stukje bij beetje, beginnend met de voeten. Het hele proces had drie weken geduurd. En dat allemaal om vijf grieten die tóch moesten worden opgehangen.
Krug huiverde. Hij moest de aandacht van die twee kerels op een ander punt richten. Dat waren duivels, al keken ze nog zo vriendelijk. Met een onverschillig gezicht draaide hij de hak van een van zijn laarzen naar buiten en haalde twee biljetten van vijftig dollar te voorschijn en een capsule met een wit poeder.
Porta deed alsof hij verwonderd was. Hij rook aan het poeder.
'Snuif. Die vent is rijk! Hoe heb je het klaargespeeld om zo snel volkomen verslaafd te raken. Dat kost poen!'
Krug zweeg.
'Nou, geneer je maar niet,' zei Porta, 'we zijn geen koorknapen!'
Broertje nam het woord.
'Als ik jullie het geheim van mijn leven zou vertellen, SD-zakken, dan zou je ervan ondersteboven slaan. Ze zeggen dat Broertje gek is, maar hij is niet zo stom om te bekennen wat men niet kan bewijzen. Je wordt veroordeeld naar de mate van je bekentenissen. Als je niet bekend, kunnen de rechters en die andere smeerlappen niks beginnen. Hebben jullie bekend?'
Krug knikte bevestigend. Hij deed denken aan een christen die voor de leeuwen is geworpen.
'Idioot,' zei Broertje kortaf.
'En wat heb je dan bekend?' vroeg Porta nieuwsgierig.
'Chantage. Het ging om een griet in Friedrichsberg. We hadden haar kerel, al een hele tijd. Ik had dat grapje al eerder uitgehaald. Daar kraaide geen haan naar. Maar dit wijf is naar Mooie Paul gestapt.'
'Je had kunnen ontkennen,' zei Porta.
'Ik ben in de val gelopen.'
'Nou ja, dan zul je algauw op weg zijn naar Dirlewanger,' zei Heide vrolijk.