'En nu voor de dag met je ideeën, Porta,' riep luitenant Ohlsen geërgerd.
'Geduld, luit, zoals het meisje zei dat probeerde zich zelf klaar te maken met een al te rijpe banaan.'
'Smeerlap,' zei luitenant Spät vol afschuw.
Porta keek hem aan.
'O, denkt u er zo over, luitenant. Nou goed, dan ga ik terug naar mijn; eigen dekkingsgat.' En hij was al halverwege uit de put verdwenen.
'Stel je niet aan, Porta.' zei luitenant Spät, 'ik zei maar wat.'
'Daar zal ik voor dit keer genoegen mee nemen, luitenant, maar laat het niet weer gebeuren. Ik ben op dat punt overgevoelig. Als men voortdurend met idioten omgaat, moet men er voor oppassen niet zelf voor een idioot te worden aangezien.' Hij lachte brutaal.
'Wat het redden van die zes kleine Stalins betreft, dat is niet zo moeilijk als het lijkt. We moeten alleen zorgen dat ze daarginds als helden worden ontvangen.'
'Hoe bedoel je dat?' vroeg luitenant Ohlsen.
'We hebben zes lijken nodig, luitenant. Drie hebben we er al. Broertje en ik hebben straks allebei een Rooie van kant gemaakt. Artilleriewaarnemers,' voegde hij eraan toe. 'Dan is er nog de partizaan die Broertje in het bos heeft gewurgd. De drie anderen krijgen we ook wel, dat is geen probleem. Broertje, de Légionnaire en ik zullen wel even de Russen in de poppetjes van hun ogen gaan kijken. Een paar machinegeweersalvo's in de lengte langs de loopgraven jaagt ze er wel uit. In vijf minuten zullen ze de indruk hebben dat er een heel bataljon tot de aanval is overgegaan. Mijn hoge hoed zal ze in hun broek doen pissen. Daarna gaan wij ervandoor en verbergen ons in de waarnemingsgaten.' Hij tekende met zijn bajonet zijn aanvalsplan. De drie officieren en de Ouwe stemden ermee in. Ze begonnen te begrijpen wat hij van plan was.
'En daarna begint het dan menens te worden. Barcelona houdt zich gereed met zijn vlammenwerper. Ik laat een rode signaalkogel op en hij scheert de baarden van de bolsjewiki in de eerste linie. Dertig seconden later geeft u ze de volle laag met de mortieren. Ik ben er absoluut zeker van dat die gekken daar achter ons dan onmiddellijk met hun raketten zullen beginnen. Die jeuken de vingers om wat salvo's te kunnen afschieten. De Russen zullen denken dat het hele leger tot de aanval is overgegaan. We zullen het heldenbataljon van de commandant naast ons wakker maken en die heren zullen niet aarzelen ervandoor te gaan zonder zich ook maar de tijd te gunnen hun koffers te pakken. Zo iets werkt aanstekelijk. Als het zover is, tellen de minuten dubbel, luitenant, want dan ontwikkelen de dingen zich altijd sneller dan je verwacht. Dan moeten we er onmiddellijk op los met alles wat we aan automatische wapens bezitten.
En u, luitenant,' vervolgde hij, zich tot de Russische officier wendend, 'we zullen u eerst een beetje moeten opknappen, u moet eruitzien alsof u mishandeld bent, maar zo iets kan Broertje gelukkig in enkele minuten verzorgen. U bent zo te zeggen ontsnapt uit handen van de Geheime Feldpolizei op het ogenblik dat u naar het schavot werd gebracht. Daarna verklaart u dat u met uw vijf moejiks precies achter deze sectie een aanval hebt gedaan op de Duitse koppensnellers. U vertelt erbij dat u tegelijk met enige partizanen die u in uw eigen sector had ontmoet, gevangen bent genomen en dat die partizanen u hebben begeleid tot aan de boerderij waarop wij een razzia hebben uitgevoerd. (Een van die twee partizanen is ons weliswaar ontsnapt, maar die was te stom om zijn eigen linies weer te bereiken). Goed. Ten slotte vertelt u dan dat u na aan de koppensnellers te zijn ontsnapt, bij onze linies terecht bent gekomen, dat u de hele loopgravenlinie veroverd hebt en het bataljon op de vlucht hebt gejaagd. Maar het moet allemaal vlug gebeuren, luitenant. Onze collega's aan de overkant willen tot de aanval overgaan en zullen de posities willen bezetten die onze garnizoenshelden binnenkort in de steek gaan laten.'
'Maar wat gebeurt er met uw compagnie als men u gaat aanvallen?' vroeg de Russische luitenant ongerust.
Porta grinnikte.
'Wij lopen geen enkel risico. Wat daar aan de andere kant zit zijn papieren soldaatjes, net als hier naast ons. Die denken dat ze op een parade zijn in Moskou. Nee, met dat stel kunnen Broertje en ik alleen wel afrekenen.'
'Jij bent toch werkelijk stapelgek,' zei luitenant Ohlsen lachend. 'En wanneer ben je van plan die voorstelling te beginnen?'
'Om drie uur precies. Broertje, de Légionnaire en ik vertrekken tegen half drie. De hele zaak begint precies om drie uur, want op dat ogenblik zijn wij klaar om er op los te slaan. We moeten bedenken dat het daar aan de andere kant ten slotte niet allemaal idioten zijn.'
De Russische luitenant glimlachte. 'Dank u.'
'Maar waarom om drie uur?' vroeg luitenant Spät.
'Op dat tijdstip verwacht niemand een aanval. Het terrein is te vochtig. Er hangt mist in de bergen. Het geringste briesje verjaagt die. Twee uur later komt de mist terug en kun je je erin verbergen. De hele troep aan de overkant ligt te slapen en de helden hiernaast ook. Die vallen van schrik om als ze ons te zien krijgen. Maar ik raad u aan, luitenant, ervandoor te gaan alsof u een brandende lont in uw gat heeft, zodra u uw handgranaten heeft geworpen en wij u gezegd hebben welke weg u moet nemen. Het lijkt me het beste dat u met mij meegaat. Als u verdwaalt in de richting van Broertjes strop, dan heeft u pech gehad. Hij is de laatste tijd gek op het wurgen van Russen.'