Twee straatmadelieven verschenen.
Kleber speelde alsof zijn leven op het spel stond. Hij wierp een blik op Porta.
'Niet slecht,' zei deze. Hij floot een wijsje.
'Kun je dat ook?'
De SS-er zette zijn hoorn weer aan de mond en begon 'Deep River' te spelen.
Het was alsof alle insekten in die zomernacht begonnen te zoemen. De vogels bewogen in het struikgewas en ze staken hun snavels omhoog naar de maan. waarover een wolk een kleurige sluier trok.
De politie agent en de meisjes dansten arm in arm. In de muziek klonk het ritme op van getekende arbeiders in werkkampen. Marcherende infanterie-soldaten. Paarden van de cavalerie. Het flitsen van sabels in het licht van de ondergaande zon. Het donderen van duizenden tanks die hun motoren opwarmen. Het ronken van vrachtauto's. Het luchtig dansen van tengere balletmeisjes.
Buiten adem zweeg hij.
'En, Obergefreiter Porta?'
Porta glimlachte.
'Niet slecht. Maar het kan beter.'
'Goeie genade, wat is dat?' vroeg de agent terwijl hij zijn helm weer opzette.
'Geloof je dat ik goed genoeg speel om hoornblazer van jullie compagnie te worden?' vroeg Kleber, de agent negerend.
De meisjes en de politie agent keken elkaar aan. Ze zwegen. Ze begrepen. Ze beseften dat wat hier gebeurde niet voor hen bestemd was. Hier werd iemand gekozen die in staat moest zijn het sterven gemakkelijker te maken voor de paria's van deze wrede samenleving. Ze voelden plotseling dat er een wereld bestond die niet de hunne was, een wereld van keiharde mannen, die kinderen werden vlak voor ze de kille kus van de dood ontvingen.
'Ik kan ook "De Dood van de Musicus" spelen en "Viva la muerte",' zei de man van de SS enthousiast.
Porta knikte.
'Ga je gang.'
Nu huilde de hoorn, hij snikte, hij klaagde zijn verdriet uit over de dood, de dood van de musicus. De musicus die had gespeeld tot de snaren van zijn viool braken.
De SS-er boog zich naar voren en blies in de richting van de grond, alsof hij het koude graf van de gestorven musicus wilde verwarmen. Toen boog hij zich langzaam naar achteren en zond met het hoofd geheel in de nek tonen uit naar de voorbijtrekkende wolken.
'Viva la muerte, viva la muerte, de musicus is dood.'
'Afgesproken,' besloot Porta, hem op de schouder kloppend. 'Jij wordt onze hoornblazer.'
'Dank je,' zei de SS-er zacht. 'De hoorn, dat is mijn leven.'
Ze stonden op en gingen verder zonder ook maar een blik te werpen op de politie agent en de meisjes. Ze liepen om het Instituut B. Nocht heen. Daarna was het nog een heel eind naar de kazerne. Af en toe bleven ze staan en neurieden een melodie.
'Ken Je die ook?'
Alle grote namen van de jazz werden vermeld.
'Hier ben ik gek op.' Porta bleef op de heuveltop vlak voor de gebombardeerde kerk aan de Königin Allee staan, haalde zijn fluit uit de schacht van zijn laars en speelde de Rhapsody in Blue.
Kleber begeleidde hem op de hoorn. Een politieagent die hen afblafte, werd door Porta geschept zonder dat de muziek ook maar een ogenblik zweeg.
Acht dagen later kreeg het 27ste regiment het bevel om naar het front te vertrekken.
Kolonel Hinka zou ons persoonlijk begeleiden. Hij was zelf commandant van de 5de compagnie geweest. Hij kende alle oude jongens goed. Toen hij het laatste rapport van Hauptfeldwebel Edel aanhoorde, wreef hij zich peinzend over zijn kin en keek naar de 175 mannen die voor hem opgesteld stonden. Daarna sloeg hij zijn hakken tegen elkaar en brulde met zijn commandostem:
'Vijfde compagnie, rechts... om!'
De Ouwe en Barcelona Blom controleerden de opstelling.
Hinka veerde door zijn knieën.
'Geeft... acht! Hoofd der colonne twee maal rechts, voorwaarts... mars! Compagnie... halt! Hoornblazer van de compagnie, naar de rechtervleugel!'
Kleber begaf zich van zijn plaats in het achterste rot naar rechtsvoor. Tot drie passen achter de rechtervleugelman. Drie maal hief hij in de maat zijn trompet op. Toen speelde hij de afscheidsfanfare, terwijl de hele compagnie stil stond te luisteren.
Vaarwel oude kazerne
Vaarwel stinkende chambrées