Plotseling weerklonk in het duister de snerpende gil van een vrouw.
'Op jacht, hè?' constateerde de Ouwe droogjes. 'Als die schoft de vrouwen heeft lastig gevallen, knal ik hem neer.' Hij sprong op en rende naar de boerderij toe met de pistoolmitrailleur in de aanslag.
'Kalm aan,' waarschuwde de kleine Légionnaire, 'ze lokken je in de val.'
Er wervelde iets door de lucht. Barcelona ving het voorwerp in de vlucht op en retourneerde het in de richting van waar het was gekomen.
Het gedonder van een explosie weerklonk en een felle lichtflits scheurde de duisternis uiteen.
'Beginnelingen,' constateerde Barcelona. 'Kunnen niet eens handgranaten gooien.'
'Verdomme,' hoorden ze in het donker Broertje zeggen. Daarop volgde een woeste worsteling. Russische en Duitse vloeken klonken dooreen. Geluid van brekende takken. De klank van staal op staal. Daarop een afgrijselijk gereutel.
'Dat is de eerste,' hoorden ze Broertje tevreden zeggen.
Snelle stappen, daarop een schot.
'Jezus, wat gebeurt hier toch?' vroeg Heide.
Onder leiding van de Ouwe doorzochten ze de struiken. Porta vond een lijk. 'Gewurgd,' zei hij kortaf.
Het was een van de twee jonge Russen. Naast het lijk lag een drievoudige springlading, een van het soort waarbij zich in het midden een metalen kastje bevindt gevuld met spijkers. Een dergelijke lading was voldoende om een hele compagnie buiten gevecht te stellen.
'Blijkbaar een aardige attentie voor ons,' zei Barcelona.
De Ouwe kon zijn verbazing niet verbergen.
'Hoe wisten jullie dat?'
'Het meisje had ons gewaarschuwd, sergeant, dat is alles.'
'Maar waarom heeft die haar landgenoten verraden?' vroeg Barcelona.
'Waarschijnlijk omdat ze niet erg op hen was gesteld,' antwoordde de Légionnaire droog.
'Misschien hebben ze wel een pistool gebruikt om haar te ontmaagden,' zei Porta grinnikend.
'Ja, wie weet. Je verraadt je landgenoten maar zo niet.'
'Als hun collega's achter die geschiedenis komen, hangen ze haar op,' meende Barcelona.
Hijgend naderde Broertje.
'Die verrekkeling is me ontsnapt. Tussen die verdomde sparren kan zich wel een heel regiment verbergen, maar ik heb zijn Nagan te pakken gekregen en ik geloof ook dat een van mijn kogels in zijn kont terecht is gekomen.'
De Ouwe nam het zware Russische pistool van Broertje aan en woog het peinzend in zijn handen.
'Dat is het pistool van een commissaris. Het had inderdaad maar een haartje gescheeld of we waren er allemaal aangegaan. We mogen die kleine verraadster wel dankbaar zijn.'
Barcelona lachte spottend. 'Onze Lieve Heer zal haar wel vergeten als de Russen haar in handen krijgen.'
'Dat is onze zaak niet,' zei de Ouwe met een onverschillig gebaar.
Stege knikte instemmend. 'Schiller had gelijk.'
'Schiller?' vroeg Porta. 'Wat heeft Schiller daar nou mee te maken, die is toch al lang dood?'
' "De vijand waardeert het verraad, maar minacht de verrader",' citeerde Stege.
'Man, loop met je flauwe kul naar de bliksem,' bromde Broertje. 'Waar het om gaat is dat we er heelhuids zijn afgekomen. Laten ze die griet maar ophangen, laten ze de hele troep maar ophangen als ze dat lollig vinden, als ze mij maar met rust laten.' Hij zwaaide met zijn strop.
'Man, je had moeten zien hoe de tong uit zijn bek kwam toen ik dit speelgoedje aanhaalde. Hij heeft geen kik gegeven. Hij wou me de keel dichtknijpen, maar ik was sterker. Tegen dat staaldraadje kan geen een op.'
'Je hebt er al heel wat gewurgd,' zei de Ouwe en keek Broertje strak aan.
'Wat vind je nou het lolligst, wijven verkrachten of kerels wurgen?' vroeg Heide.
'Och, dat is allebei lollig,' antwoordde Broertje grinnikend.
'Hoe ben je er nou eigenlijk zo toe gekomen?' vroeg de Ouwe.
'Tja, dat zou ik zo niet kunnen zeggen. Op de kloosterschool zeiden ze altijd dat naaien zondig was en dus verboden. Als ze er niet 'zo'n drukte over hadden gemaakt, zouden wij er niet voortdurend op uit zijn geweest. En als je er twee of drie keer zonder toestemming op los bent gegaan, dan wordt het een gewoonte. Bij het leger hebben ze ons leren doden. Toen kwam de oorlog en dan zie je hoe gemakkelijk het is. En dan word je onderscheiden voor iedere vent die je koud maakt. Kijk nou eens even naar mijn borst. Heeft een van jullie zoveel van dat speelgoed als ik?'
Dit was een argument waar we niets tegenin konden brengen. Geen van ons was zo vaak gedecoreerd als hij.
'En dan begin je je eigen methoden te zoeken om tegenstanders koud te maken,' vervolgde Broertje. 'De een geeft de voorkeur aan het mes, de ander aan een goed geweer met richtkijker, zoals bij voorbeeld Porta. Julius houdt zich aan de vlammenwerper. Sven doet het liever met handgranaten en de Ouwe daar is een meester in het hanteren van de pistoolmitrailleur. Ik heb een SS'er gekend die de mensen altijd de ogen uitdrukte. En ik geef nu eenmaal de voorkeur aan de strop. Ik heb het idee van een sergeant van de Tommies die we in België hebben leren kennen. Die heeft me geleerd hoe je er mee moet omgaan. Jullie herinnert je natuurlijk nog wel dat Feldwebel Aue op die manier aan zijn eindje is gekomen. Jullie moeten het beslist toch ook eens proberen. Man, het is een prachtgezicht als je ze van kleur ziet veranderen. En dan de ogen...'