‘Kon je het hier ook ruiken?’
Ze schudde haar hoofd en trok wit weg. ‘Nee. Het enige wat ik hier kon ruiken, was het bloed.’ Ze drukte een hand op haar mond en haalde diep adem. ‘Ik wil naar huis,’ jammerde ze.
‘Ik denk wel dat je naar huis kunt,’ zei McCall, die medelijden met de jonge vrouw had. ‘Ik zal Dave bellen en hem zeggen dat je naar huis bent gegaan, en ik zal hier wachten op de politie.’
Zijn aanbod zat hem enigszins dwars, omdat het inhield dat hij Cassie nog langer zonder bescherming moest laten. Zolang ze echter in het ziekenhuis bleef, redeneerde hij, kon haar feitelijk niets overkomen.
‘O, dat hoef je niet te doen,’ zei Beryl. ‘Lisa kreeg nooit de sleutels, maar Derek zei dat June hier lang genoeg heeft gewerkt om die verantwoordelijkheid aan te kunnen. Ze kan de zaak afsluiten voordat we gaan.’
‘Lisa?’
‘Lisa Santorini. Ze is, wás, mijn nichtje, dat eerder dit jaar bij een ongeluk is omgekomen,’ legde Beryl uit. ‘Ze heeft hier maar een paar weken gewerkt, maar ik begin te denken dat deze plaats ongeluk brengt.’
‘Ik denk dat ik toch beter kan blijven,’ antwoordde McCall.
Beryl haalde haar schouders op alsof het haar niet uitmaakte en loodste haar dochter mee naar de deur, McCall met heel veel vragen achterlatend.
Daves lijsten hadden verklaringen gegeven voor mogelijke relaties tussen de mannen en de slachtoffers, maar hij kon zich niet herinneren te hebben gelezen dat Lisa en Lennie op dezelfde plaats hadden gewerkt. Als hij het zich goed herinnerde, was Judy met Lennie verbonden omdat ze in dezelfde straat woonden, en met Mrs. Ambrose omdat ze Lennie vroeger les had gegeven. Hij kon zich geen band met Lisa herinneren.
De lijsten lagen in Cassies kantoor.
Hij haalde zijn mobiele telefoon tevoorschijn en draai de eerst Daves nummer. Er werd niet opgenomen. Hierna toetste hij het nummer van het ziekenhuis in en verzocht doorverbonden te worden met Cassie.
‘Het spijt me, maar ze is niet op haar kantoor. Zal ik haar proberen op te sporen?’
‘Alsjeblieft, Suzy. Zo heet je toch, hè?’
Na instemmend te hebben geantwoord, noteerde Suzy zijn mobiele nummer en beloofde ze hem ervoor te zorgen dat Cassie hem zo gauw mogelijk terugbelde.
Een hardnekkig en angstig voorgevoel vertelde hem dat hij niet had moeten aanbieden in de kliniek te blijven, maar nu hij dat eenmaal had gedaan, kon hij niet zomaar wegrijden. Cassie zou in het ziekenhuis veilig zijn, hield hij zich voor. Ze zou niet zo onverstandig zijn weg te gaan.
Of toch wel? Zou ze de eerste de beste gelegenheid hebben aangegrepen om alleen weg te gaan?
Hij kon zijn eigen vragen niet beantwoorden, dus hij besloot rond te kijken. Hij kon de operatiekamer niet binnen gaan omdat dat de plaats van een misdrijf was. Hoewel de ziekenbroeders er binnen waren geweest, zouden er wellicht nog sporen te vinden zijn.
McCall lachte wrang bij de gedachte dat het technische team van Wakefield waarschijnlijk uit Dave zelf zou bestaan, en dat alleen in het geval van verdachte doodsoorzaken de hulp van grotere politiebureaus werd ingeroepen.
Tot Judy’s dood en het bekend worden van de anonieme brieven was er feitelijk niets verdachts aan de andere dodelijke ongelukken geweest.
Vanuit de deuropening van de operatiekamer was er niets opvallends te zien. Natuurlijk, er lag veel bloed. Midden in een plas ontwaarde hij een scalpel.
Hij haalde opnieuw zijn mobiele telefoon tevoorschijn en controleerde of die opgeladen was. Na een korte aarzeling belde hij nogmaals het ziekenhuis.
Suzy beloofde hem opnieuw dat ze zou proberen of ze Cassie te pakken te krijgen, en dat ze haar dringend zou verzoeken McCall terug te bellen.
Zijn angstige voorgevoel maakte plaats voor paniek. Hij haastte zich het gebouw uit en toetste onderwijl Daves mobiele nummer in.
‘Dave, met McCall. Heb je al iets over Lennie gehoord?’ Dave vertelde hem dat dat het geval was. ‘Ik ben nu op weg naar het ziekenhuis. Ben jij daar?’
‘Nee, ik ben in de dierenkliniek en ik heb June, die Lennie heeft gevonden, gezegd dat ze met haar moeder naar huis kon gaan. Ze was behoorlijk overstuur. Ik was van plan hier te wachten tot een van je mannen arriveerde, maar ik krijg Cassie niet te pakken en ik maak me ongerust over haar.’
‘Maak je je ongerust?’ vroeg Dave verbaasd. ‘Maar Lennie is immers in het ziekenhuis?’
‘Joe lag gisteren ook in het ziekenhuis,’ antwoordde McCall. ‘Wist je dat Lisa ooit voor Derek heeft gewerkt?’ ‘Nee. Wie heeft je dat verteld?’
McCall stond op het punt antwoord te geven, toen hij de achterkant van het terrein had bereikt waar de kennels zich bevonden. Dusty, die een stuk levendiger was dan tijdens hun eerste ontmoeting, kwam hem vrolijk blaffend begroeten, maar van Blondie was geen spoor te bekennen. De tweede kennel was leeg.