‘Rook ze iets vreemds?’ herhaalde McCall.
‘Bloed vermoedelijk. Dat heeft een kenmerkende geur.’
McCall wenste dat Dave aanwezig was. Hoe eerder iemand June ondervroeg, hoe beter. Hoewel Lennie Daves eerste prioriteit zou zijn wanneer hij arriveerde.
‘Blijf jij voorlopig nog in het ziekenhuis?’ vroeg hij aan Cassie.
Ze keek naar hem op en toverde een glimlach tevoorschijn. Hoewel het haar niet helemaal goed afging, raakte het hem toch. Het herinnerde hem er weer aan dat deze vrouw veel meer voor hem betekende dan welk onderzoeksproject dan ook.
‘Laat je me alleen, McCall?’
‘Niet lang,’ antwoordde hij. ‘En alleen maar als je me plechtig belooft dat je het ziekenhuis niet zult verlaten.’
Hij nam haar handen in de zijne, keek haar recht aan en drukte toen een kus op haar warme zachte lippen. ‘Ik meen het,’ fluisterde hij. ‘Ik wil dat je veilig bent.’
‘Zodat je me de volgende keer beter kunt kussen?’ Haar vrijmoedige vraag werd vergezeld door een glimlach, die dit keer duidelijk recht uit haar hart kwam. Haar ogen deden er zelfs aan mee. McCall vroeg zich af of hij haar wel wilde verlaten. Nu, of wanneer dan ook...
Concentreer je in vredesnaam op je werk, maande hij zichzelf, terwijl hij zijn lichaam dwong weg te lopen.
Hij had enige moeite de weg te vinden die de stad uit voerde en naar de dierenkliniek leidde, maar hij voelde zich op een gegeven moment zelfverzekerd genoeg om de snelheid op te voeren. Hoewel de stad in een vlak gebied lag, leidde deze weg de heuvels in. De dierenkliniek lag op een helling, waarachter de weg nog verder omhoog klom. Bij daglicht merkte McCall op dat er nog enkele huizen her en der verspreid op de helling lagen, die ongetwijfeld een spectaculair uitzicht hadden.
Maar in gedachten was hij niet bij het uitzicht toen hij bij de kliniek parkeerde. Er stonden nog twee auto’s, en de voordeur was open, dus wandelde hij naar binnen. Daar trof hij twee vrouwen aan, waarvan de jongste van streek was en de oudste een beschermende houding aannam.
De oude vrouw behoedde hem onmiddellijk voor de noodzaak weer een leugen te vertellen. ‘Ik neem aan dat Cassie je heeft gestuurd om te kijken hoe het met June gaat. Dat is echt iets voor haar. De ziekenbroeders zeiden dat ze hier op de politie moest wachten. Het is niet erg attent om een jong meisje alleen te laten naast een kamer die onder het bloed zit. Ik ben trouwens haar moeder, Beryl Sykes.’ De vrouw stak haar hand uit.
McCall schudde die en vroeg vriendelijk: ‘Gaat het een beetje, June?’
De jonge vrouw knikte. ‘Maar ik denk niet dat ik hier nog langer kan werken. Niet nadat ik Lennie met al dat bloed heb gezien.’
‘Je hebt vermoedelijk zijn leven gered door de operatiekamer binnen te gaan,’ zei McCall.
‘Redt hij het dus wel?’ wilde Beryl weten.
‘We hopen het,’ antwoordde McCall. ‘Dankzij Junes snelle reactie. Controleer je altijd de operatiekamer wanneer je binnen komt, June?’ Hij hoopte dat de vraag, vermengd met een beetje lof, haar op haar gemak zou stellen.
‘Gewoonlijk niet,’ bekende ze, ‘maar Lennie is hier altijd als eerste, en meestal is hij ergens buiten bezig. Hij maakt de operatiekamer schoon voordat hij ‘s avonds vertrekt, en iedere morgen doet hij de kattenbakken en de hondenkennel. Vanochtend was hij niet buiten bezig, en toen ik die vreemde geur rook, vroeg ik me af of ze in de operatiekamer hadden gewerkt en hij daar nog aan het schoonmaken was. Ik maakte de deur open...’ De herinnering aan het vreselijke tafereel dat ze had gezien, snoerde haar de mond, en haar moeder trok haar naar zich toe.
McCall drong echter aan. ‘Wat voor geur?’ vroeg hij. ‘En was het uit de operatiekamer afkomstig?’
June tilde haar hoofd op van haar moeders schouder. ‘Nee. Ik rook het toen ik binnenkwam. Die geur kwam eerder van buiten af, maar hij deed me denken aan de lucht die gewoonlijk in de operatiekamer hangt. Derek voert de meeste operaties ‘s avonds uit, maar soms wordt er een gewond dier gebracht, terwijl ik hier ben. Dat is de geur die ik rook.’
Zich ervan bewust dat hij behoedzaam te werk moest gaan omdat hij wist hoe ontvankelijk getuigen vaak waren voor suggesties, aarzelde McCall even. Iemand ondervragen was eigenlijk zijn gebied niet, maar hij was bang dat Junes herinneringen niet meer zo duidelijk zouden zijn tegen de tijd dat Dave of een van zijn mannen arriveerden.
‘Ik denk dat Mr. McCall wil weten wat voor soort geur het was. Je hebt een goede neus, June. Je ruikt altijd precies wat voor parfum ik op heb, en ook bij de meeste van je vriendinnen.’
McCall schonk Beryl een dankbare glimlach, maar hoewel June zichtbaar geconcentreerd nadacht, scheen het niet te helpen.
‘Het was een operatielucht,’ zei ze. ‘Daarom keek ik in de operatiekamer.’