‘Vanwege die manipulaties. Deze man stuurt brieven naar zijn slachtoffers voordat hij ze vermoordt, maar hoe komt hij aan zijn trekken als hij hun angst niet ziet? Judy’s geval is duidelijk. Nadat ze Dave had verteld dat ze dreigbrieven kreeg, luisterde hij naar haar radioprogramma, waarbij hij kon horen dat ze onder spanning stond, dat ze niet zo vrolijk was als anders en dat het steeds erger werd naarmate ze meer brieven ontving. Op een avond nadat ze weer een brief had gekregen, meldde ze zich ziek. Onze man wist dus dat zijn tactiek succes had. Het probleem met Judy was dat we nog geen verband met de andere gevallen hadden gelegd. Hoewel Dave in de stad waar ze vandaan kwam, onderzoek liet doen naar een mogelijke vijand en hij haar in de gaten liet houden, wist hij niet of de brieven een echte bedreiging bevatten, of gewoon bedoeld waren om haar te treiteren.’
‘Dus pas toen jij een brief ontving en met Dave sprak, hoorde je over Judy’s brieven?’ vroeg McCall.
Cassie knikte grimmig. ‘En ik herinnerde me toen dat Lisa had verteld dat ze rare brieven had ontvangen. Geen van ons beschouwden haar ooit echt als een slachtoffer.’ Ze zuchtte en ging verder. ‘Maar om terug te komen op die manipulaties, hoe kon deze persoon een kick krijgen van Mrs. Ambroses en Lisa’s angst? Hij moet iemand zijn die ons geregeld zag, of in ieder geval in de gelegenheid was om ons te zien kort nadat we een brief hadden ontvangen. Dus je zou denken dat het iemand was die we alledrie kenden of met wie we geregeld contact hadden.’
‘Knap dat je dit hebt uitgepuzzeld,’ merkte McCall goedkeurend op. ‘Hetzelfde is mij opgevallen. Daardoor komt Wayne naar voren, omdat hij Mrs. Ambrose geregeld zag toen hij haar gazon maaide. Het is jammer dat ze de data waarop ze de brieven heeft ontvangen niet heeft genoteerd, want dan hadden we kunnen controleren of ze overeenkwamen met de dagen waarop hij haar gazon maaide. We kunnen Dave vragen of hij navraag bij Lisa’s moeder doet, of haar dochter misschien op vaste dagen op bezoek kwam en of die hetzelfde zijn als de dagen waarop Wayne er was.’
Cassie knikte en boog zich weer over de lijsten. ‘Deze kerel, Paul Barton, werkt in de plaatselijke bakkerij. Ik ga er nooit naartoe, omdat mijn moeder en Gwen altijd de boodschappen doen. Maar Suzy gaat er iedere dag naartoe voor broodjes voor de lunch, dus ik veronderstel dat hij zou kunnen vragen wie haar baas is. Mrs. Ambrose deed er waarschijnlijk ook inkopen, en Lisa en Judy misschien ook. Feitelijk kunnen we rustig aannemen dat dat zo is, omdat hij op de lijst staat.’
‘Je ziet hem dus nooit?’
Stilte, gevolgd door een diepe zucht. ‘Ik zie hem gewoonlijk om de paar weken in de poli. Hij heeft psoriasis, wat niet bepaald prettig is voor iemand die met voedsel werkt. Hij komt voor een nieuwe tube zalf, of omdat hij op internet iets heeft gelezen over een nieuwe behandeling en die wil proberen.’
‘Hij is dus niet tevreden over de behandeling die hij krijgt?’
‘Dat geldt voor vrijwel alle psoriasispatiënten,’ snauwde Cassie. ‘Het is een afschuwelijke ziekte, en zoals jij ook wel zult weten, is er tot nu toe geen echt geneesmiddel voor gevonden. Maar het feit dat hij psoriasis heeft, maakt hem nog niet tot een moordenaar.’
‘Het zou hem het gevoel kunnen geven dat de hele wereld tegen hem is. Waarom zou hij hieraan moeten lijden? Het "waarom ik"?-syndroom.’
‘Dus waarom zou hij anderen ook niet laten lijden?’ fluisterde Cassie.
McCall hoorde de wanhoop in haar stem.
‘Waarom maakt de gedachte dat hij het zou kunnen zijn je meer overstuur dan, laten we zeggen, Wayne?’
Ze hief haar bleke gezicht naar hem op. ‘Ik ben met hem omgegaan op de middelbare school. Niet lang. Hij wilde een serieuze verhouding, en ik wist dat ik algauw naar de universiteit zou gaan. Het enige wat hij wilde, was de bakkerij van zijn vader overnemen en die tot de beste bakkerij in het westen maken.’
‘En is hem dat gelukt?’
McCall had niet gedacht dat ze nog bleker kon worden, maar dat deed ze wel. ‘Niet echt. Het ging mis met zijn grootse plannen.’
McCall liep naar haar toe en pakte haar schouders beet. ‘Een hele hoop mensen passen in het profiel, Cassie. Maak jezelf niet overstuur omdat hij het zou kunnen zijn zolang we geen bewijs hebben. Je hebt maandag de meest recente brief gekregen. Was hij dinsdag in de polikliniek?’
‘Gisteren?’ Ze klonk paniekerig. ‘Ik kan ik me niet herinneren dat ik gisteren op de poli heb gewerkt.’
‘Dat heb je niet gedaan. We hebben tot na enen Joe geopereerd. En Mike was bij ons. Wat gebeurt er wanneer jullie allebei met een spoedgeval bezig zijn?’
Cassie fronste haar voorhoofd. ‘De dienstdoende verpleegster behandelt de gevallen die niet te ernstig zijn, en vertelt de rest dat ze naar een huisarts moeten of op het eerstvolgende spreekuur moeten komen. Dat is morgen.’