‘Prima werk, Dave.’ Dit was afkomstig van McCall, want Cassie was te onthutst door de snelheid waarmee alles verliep om iets te zeggen.
‘Ik heb alibi’s voor gisterochtend voor het merendeel van de mannen op de lijst die McCall heeft opgesteld,’ ging Dave verder. ‘Een aantal mannen was in hun eentje aan het werk, dus niemand heeft hen gezien. Lennie was in de dierenkliniek om de hondenkennels schoon te maken en andere klusjes te doen. Maar omdat Derek naar een boerderij was, kan niemand voor Lennie instaan. Hetzelfde geldt voor Wayne, die verondersteld werd in het ziekenhuis te werken. Jock, de andere onderhoudsman, had een vrije dag, dus we weten niet zeker of Wayne echt aan het werk was op het ziekenhuisterrein.’
‘Is dat alles? Lennie en Wayne?’ Cassie vroeg zich af of ze net zo verbijsterd klonk als ze zich voelde. ‘Lennie is behoorlijk systematisch, maar ik zou niet hebben gedacht dat Wayne zelfs maar kans zou zien zich uit een papieren zak te bevrijden. McCall herinnert me er aldoor aan dat onze man alles zorgvuldig plant. Bovendien geloof ik niet dat een van hen een computer bezit.’
‘Overal in het ziekenhuis staan computers, en volgens mij ook in de dierenkliniek,’ hield McCall haar voor.
Dave stak zijn hand op. ‘Zij zijn niet de enige twee die ik in gedachten heb,’ zei hij, voordat Cassie en McCall konden gaan redetwisten. ‘Ik heb nog zeven anderen die niet over een waterdicht alibi beschikken. Ik heb Lennie en Wayne genoemd omdat ze voor de andere gevallen ook geen alibi hebben.’
Wie zou er een alibi kunnen hebben voor de nacht waarin Judy is overleden? Tenzij ze met iemand in bed lagen, waardoor de getrouwde mannen geschrapt zouden kunnen worden,’ merkte Cassie op.
‘Zelfs een getrouwde man zou zijn vrouw een slaapmiddel hebben kunnen geven,’ zei McCall.
Cassie keek hem met gefronste wenkbrauwen aan. ‘In deze stad zou dat niet makkelijk zijn. Ik weet van vrijwel iedereen of ze slaapmiddelen nemen.’
‘Hoe zit het met een arts? Mike bijvoorbeeld? Waarom staat hij niet op de lijst?’ wilde Dave weten.
‘Misschien omdat hij op Australia Day niet eens in de stad was,’ antwoordde Cassie. ‘Laten we het hebben over de zeven die je kent, en geen tijd verspillen aan stompzinnige veronderstellingen.’
‘Ze waren allemaal op de Australia Day-picknick, Lennie en Wayne inbegrepen, hoewel Lennie zegt dat hij vroeg naar huis is gegaan.’
‘Dat zal heus wel kloppen. Hij helpt Derek met de barbecue en gaat daarna naar huis. Niet omdat hij niet van zwemmen houdt, maar omdat hij niet sociaal aangelegd is.’
‘Waarom heeft Derek de barbecue voor zijn rekening genomen?’ vroeg McCall.
‘Toen hij een jaar of vijf geleden naar de stad kwam, verving hij een dierenarts die in Wakefield geboren en getogen was. En je moet hier minstens vijftig jaar gewoond hebben, wil je als een echte Wakefielder worden beschouwd. Dus bood Derek meteen aan voor de barbecue op Australia
Day te zorgen om eerder te worden geaccepteerd. De vrouwen verzorgen de salades en andere bijgerechten, maar Derek heeft het toezicht over de barbecue, met Lennie als betrouwbare helper.’
McCall knikte, maar Dave maakte een handgebaar alsof hij deze uitleg als onbelangrijk beschouwde.
Wat het damincident betreft, hebben we nu negen mogelijke verdachten, wat heel wat beter is dan toen we begonnen met een lijst van dertig. Ik ga nu met de andere zeven praten.’
‘En ik moet ook aan de slag,’ deelde Cassie mee. ‘Don Trask zal wel in de stad zijn gebleven, en hij staat me vast en zeker bij de ingang op te wachten met zijn horloge in zijn hand.’
‘Heb je een auto?’ vroeg McCall aan Dave.
Cassie draaide zich om naar de politieman en zag dat hij aarzelde alvorens antwoord te geven. ‘Ja, een rode patrouillewagen die naast die van Cassie staat geparkeerd.’ Hij overhandigde Cassie een setje sleutels. ‘Moet je nog iets uit je auto halen? Geef me dan jouw sleutels maar. Ik neem jouw auto.’
Cassie nam Dave argwanend op. ‘Waar neem je mijn auto mee naartoe?’
Dave haalde geveinsd onverschillig zijn schouders op. ‘O, hier en daar.’
‘Je bent toch niet zo stom dat je jezelf als doelwit opwerpt, hè?’ vroeg Cassie. ‘Dat zou te belachelijk voor woorden zijn. De Carews zijn niet de enige mensen in de stad die dol op je zijn, hoor. Ik heb al genoeg moeite met het idee dat ik in gevaar ben, zonder me ook nog voortdurend ongerust te moeten maken over jou en McCall.’
‘Dat is echt niet nodig, Cassie.’ Dave sloeg even zijn armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan. ‘We redden ons echt wel.’
McCall ergerde zich aan de vriendschappelijke omhelzing, maar dwong zich zijn gevoelens van jaloezie te verdringen en over Daves tactiek na te denken. Als ze Cassie naar een ander motel overbrachten en haar auto vanavond bij dit motel lieten staan met Dave erin... Nee, hun verdachte was een planner. Ze moesten proberen te gissen wat zijn volgende stap zou zijn.