Ze zag de twijfel op McCalls gezicht.
‘Er kunnen toch zeker uitzonderingen op de regel zijn?’ drong ze aan.
‘Ja, die zullen er altijd zijn,’ beaamde hij. ‘Maar als hij succesvol zou zijn in zijn werk, dan moet er een bepaald incident als katalysator hebben gefungeerd. Hij is altijd al enigszins psychopathisch geweest, maar hij kreeg zijn kicks door het gebruiken of manipuleren van mensen. Toen is er, net zoals in het geval van Helens echtgenoot, iets gebeurd waardoor er bij hem een krankzinnig verlangen is ontstaan iemand te laten boeten voor wat hij als een krenking heeft beschouwd. In het geval van Helens echtgenoot beschouwde hij alles wat hem ongelukkig maakte als háár schuld, en dus moesten zij en de kinderen die ze aanbad, boeten. En onze persoon kiest willekeurige slachtoffers uit, waarvan hij het idee heeft dat hij ze kan vermoorden.’
Hoofdstuk 8
‘Ik wil hier niet langer over nadenken!’ riep Cassie uit. ‘De mannen op je lijst zijn mensen met wie ik naar school ben gegaan en met wie ik nog steeds contact heb. Zelfs Dave staat erop.’
‘Het is zijn lijst, en hij moest zichzelf erop zetten, maar ik denk dat we hem wel kunnen schrappen. Hij heeft misschien geen alibi voor een paar van de gebeurtenissen, maar we weten dat hij vanochtend op de Four Seasons was toen dat schot werd afgevuurd.’
‘Wat gebeurt er nu verder? Kan Dave alle mannen op de lijst vragen waar ze vanochtend waren? Dat idee bevalt me niet. We behandelen hen als potentiële verdachten, en dat is verkeerd. Mag de politie dat? Mensen zonder enige reden ondervragen omdat ze het slachtoffer toevallig kenden?’
‘Dat is voldoende reden om iemand te ondervragen,’ antwoordde McCall. Zijn woorden werden echter overstemd door de sirene van een naderende ambulance.
‘Ik moet gaan.’ Cassie stond op en keek om zich heen om te zoeken naar haar witte jas.
McCall liep om het bureau heen, pakte hem van de rugleuning van haar stoel en overhandigde hem haar, waarbij hun vingers elkaar raakten. ‘Oké,’ zei hij.
‘Je hoeft niet mee te gaan. Ik ben volkomen veilig op de Eerste Hulp.’
‘Misschien wel,’ stemde hij in, ‘maar ik zou me nuttig kunnen maken.’ Hij raakte even haar wang aan. ‘Ik volg je overal, Cassie. Leg je daar nu maar bij neer.’
Hij liep naast haar de gang door naar de hem inmiddels bekende afdeling.
Achter de brancard aan die door de ambulancebroeders werd binnengereden, liep Dave. Toen hij McCall zag, knikte hij grimmig, maar de aandacht van zijn vriend was gericht op het gesprek tussen de ziekenbroeders en Cassie.
‘Schotwond... Goed dat Dave er was... Toch kan het nog te laat zijn... We hebben hem vocht toegediend en het bloeden gestelpt, maar wie weet wat er voor inwendige schade is aangericht.’
McCall keek naar Dave, die opnieuw knikte.
‘Onze man of een ongewenste getuige?’ vroeg McCall, terwijl Dave en hij opzij gingen om de brancard toegang tot de kamer te verschaffen.
‘Volgens mij is het de bedoeling dat we denken dat we onze man te pakken hebben,’ antwoordde Dave, ‘en zonder de uitslag van de forensische dienst kan ik het waarschijnlijk niet met zekerheid zeggen, maar eerlijk gezegd geloof ik niet dat Joe Kerr
Voordat Dave zijn zin kon afmaken, stak een verpleegster haar hoofd om de hoek van de deur. ‘Cassie zei dat ze hulp nodig had.’
McCall beende naar de deur, maar bedacht toen iets. ‘Kun je ervoor zorgen dat Cassies familie de stad uit gaat? Ik denk dat onze man in paniek begint te raken, en dat ze daardoor allemaal kwetsbaar zijn, vooral met die twee kleine jongens in huis. Hij zou Cassie door middel van hen te grazen kunnen nemen.’
Dave knikte, en McCall ging de kamer binnen.
Een verpleegster duwde een röntgenapparaat aan de kant, en Cassie draaide zich naar hem om. ‘De foto’s kunnen binnen een minuut klaar zijn, maar we kunnen zien dat de kogel vrij hoog in zijn borst naar binnen is gegaan. Gezien de uitgangswond vermoed ik dat er longletsel is. Zijn bloeddruk daalt veel te snel. Ik denk dat de kogel de aorta heeft geschampt en dat hij daardoor bloed verliest.
We kunnen hem niet voldoende stabiliseren om hem met de medicopter te kunnen vervoeren, en de vliegende chirurg kan hier pas over drie kwartier zijn.’
Ze deelde hem feiten mee, maar hij voelde dat ze hem tegelijkertijd om advies vroeg. ‘Ik zou hem opereren,’ zei hij daarom. ‘In de stad zouden we het meteen in de trauma-kamer doen, maar hier kun je hem naar de ok vervoeren.’
Ze knikte en bleef hem aankijken toen ze vroeg: ‘Heb je het wel eens gedaan?’
McCall knikte op zijn beurt. ‘Maar dat is jaren geleden.’
‘Dan zul je het dus beter kunnen dan ik. Ik heb ook wel dergelijke operaties bijgewoond, maar nooit zelf uitgevoerd. Ten minste niet sinds mijn co-schappen, en toen hield de chirurg min of meer mijn hand vast.’ Onderwijl maakte ze infuusslangen aan de brancard vast en vergewiste ze zich ervan dat iedereen wist wat hem of haar te doen stond. ‘Mike komt voor de narcose, en de vliegende chirurg is onderweg. Als we het bloeden kunnen stelpen, kan hij het eigenlijke werk doen.’