‘Morele gewetenloosheid,’ prevelde Cassie.
‘Precies,’ beaamde McCall. ‘Ten slotte verliet ze hem. Zijn conditie verslechterde, maar hij wilde zelfs niet toegeven dat hem iets mankeerde. Hij begon verdovende middelen te gebruiken en roekeloze dingen te doen, waarna hij haar opbelde om te vertellen wat hij had gedaan. Op een dag, toen ze waarschijnlijk niet op de gewenste wijze had gereageerd, ging hij met een geweer naar mijn appartement waar ze tijdelijk haar intrek had genomen met de kinderen, en schoot zowel haar als de twee jongens dood.
Daarna doodde hij nog een politieman en een buurman die te hulp schoten, voordat hij ten slotte door een andere agent werd neergeschoten.’
‘O, Henry,’ zei Cassie zachtjes. Ze stond op, sloeg haar armen om hem heen en drukte zijn hoofd tegen haar borst.
Met moeite maakte hij zich los, omdat hij zijn verhaal af wilde maken. ‘Het ergste was dat Helen niet meteen stierf. Ze werd naar het ziekenhuis gebracht waar ik werkte op de Eerste Hulp. Ik kon haar niet redden, Cassie, en dat bracht me buiten zinnen. Ik moest meteen stoppen met arts zijn en erachter proberen te komen wat mensen zoals haar echtgenoot tot hun gedrag bracht. Het leek het minste wat ik voor mijn tweelingzus kon doen.’
‘Je bent dus niet alleen maar een lijfwacht die met een onderzoeksproject bezig is?’ vroeg Cassie glimlachend.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik ben criminoloog, gespecialiseerd in forensische psychologie. Ik heb drie jaar psychologie gestudeerd en enige tijd in de Verenigde Staten doorgebracht, om zo veel mogelijk over de sociopatische geest te leren. Afgelopen jaar heb ik in Brisbane colleges gegeven over de kennis die ik had opgedaan. Dave woonde ze bij, en we bleven sindsdien contact houden. Hij vroeg me of ik kon helpen met die zogenaamde ongelukken hier.’
‘Wacht eens even,’ zei Cassie. ‘Je bent criminoloog, gespecialiseerd in forensische psychologie, dus vanwaar die dekmantel van je als lijfwacht?’ Ze keek hem kwaad aan en leek al haar deernis van zojuist te zijn vergeten. ‘Waarom vertel je me niet de waarheid?’
‘Dave meende dat je je dan te ongerust zou maken en de zaak te veel zou opblazen. Hij dacht ook dat hoe minder mensen van mijn beroep op de hoogte waren, hoe minder risico er bestond dat de moordenaar wist dat we achter hem aan zaten.’
Ze staarde hem ongelovig aan. ‘Iemand is mijn dood aan het plannen, en jullie zitten erover in dat ik de zaak te veel opblaas?’
McCall haalde hulpeloos zijn schouders op. ‘Het leek op dat moment een goed idee.’ Hij besefte volledig hoe ontoereikend zijn antwoord was.
‘Liegen is nooit een goed idee,’ deelde Cassie hem mee. Ze probeerde haar hevige emotie te onderdrukken. Wat kon het haar schelen dat McCall makkelijk loog? Maar ze had nu eenmaal een hartgrondige hekel aan leugenaars. Ems echtgenoot had haar zusters hart gebroken met zijn leugens, om over Ross nog maar niet te spreken...
‘Dat weet ik,’ erkende McCall, ‘maar Dave vroeg me om hulp en hier ben ik dus.’
‘Waarom?’
McCall gaf niet meteen antwoord. Toen zei hij: ‘Ik voelde dat dit anders was. Veel psychopaten en sociopaten falen in hun planning. Deze persoon leek meer op Helens echtgenoot dan alle gevallen waarover ik had gelezen of gehoord. Niet aan het einde toen hij Helen en de kinderen doodde, want toen was hij ontoerekeningsvatbaar, maar daarvoor. Hij functioneerde goed genoeg om zelfs pientere mensen een rad voor ogen te draaien, en ik vermoed dat hij, als hij geen verdovende middelen was gaan gebruiken of als Helen hem niet had verlaten, op dezelfde manier door zou zijn gaan gegaan. Niet alle psychopaten zijn moordenaars. Feitelijk is de meerderheid dat niet.’
Cassie staarde hem aan, een frons op haar gezicht. ‘Deze persoon zou dus succesvol kunnen functioneren? Hij zou zijn werk adequaat kunnen uitvoeren? Hoewel je hebt gezegd dat ze het op lange termijn niet kunnen bolwerken.’
‘Dat zou iets zeldzaams zijn, maar het is niet onmogelijk. Hij moet alles heel nauwgezet plannen. Het "ongeluk" waarbij Judy om het leven is gekomen, heeft ons dat duidelijk gemaakt. Op de een of andere manier heeft hij een auto weten te bemachtigen die niet geregistreerd stond, en ook niet als gestolen gerapporteerd was. Weliswaar zijn er om twee uur ‘s nachts niet zoveel mensen op de been, maar een aantal mensen meende iets te hebben gehoord of gezien. Als een van hen op nader onderzoek was uitgegaan, zouden ze hem weg hebben kunnen zien lopen.’
‘Daarmee had hij ook rekening gehouden,’ verklaarde Cassie, terwijl ze weer ging zitten. Ze voelde zich alsof haar benen haar niet langer konden dragen. ‘Drie van de huizen in die straat staan leeg, en tegenover de plek van de aanrijding staan helemaal geen huizen. Ik vermoed dat het feit dat iemand hem had kunnen zien zijn opwinding alleen maar versterkte. Maar je bedoelt dat hij als hij dit alles kon plannen, ook in het dagelijkse leven goed zou kunnen functioneren?’