Cassie nam al zijn informatie in zich op, zich verwonderend over het feit dat McCall in een noodsituatie zo helder kon nadenken.
Toen pakte hij haar hand en trok haar mee onder water. Het portier aan de bestuurderskant was open. Een man probeerde uit de auto te komen.
McCall trok het achterportier aan die kant open, legde Cassies hand op het kinderzitje en verdween. Ze nam aan dat hij om de auto heen zwom om de vrouw en het kind aan die kant te helpen. Zelf richtte ze al haar aandacht op het kind in het zitje.
Gelukkig had ze ervaring met de tweeling, dus het kostte haar weinig moeite het zitje los te maken en het jongetje eruit te tillen. Het kind snakte sputterend naar adem, en ze probeerde hem gerust te stellen. Ineens voelde ze iemand achter zich. Het bleek de vader te zijn.
‘Bedek zijn neus en mond en neem hem mee naar boven,’ zei ze tegen hem.
‘Maar Geraldine, en mijn vrouw... Ik heb haar aan mijn kant eruit proberen te krijgen, maar het lukte me niet.’
‘Er is iemand om hen te helpen. Leg de jongen op zijn zij wanneer je hem uit het water hebt. Ik ben arts en ik kom zo gauw mogelijk.’ Ze tastte naar het andere kind, zich ietwat paniekerig afvragend of ze al te laat zou zijn.
Een harde schop maakte haar duidelijk dat dat niet het geval was, en ze besefte dat het kind zichzelf los gekregen had, maar gedesoriënteerd was en naar beneden in plaats van naar boven was gegaan. Cassie greep het voetje dat naar haar had geschopt en trok eraan, wat haar opnieuw een schop opleverde van het andere voetje.
Ze wachtte niet tot het kind rechtop was, maar zwom achteruit, het meisje met zich meeslepend. Daarna zette ze haar eigen benen schrap tegen de auto om zich omhoog te duwen.
‘Mijn vrouw! Mijn vrouw!’ jammerde de man. Het jongetje dat hij zojuist aan de wal had gebracht, lag te hoesten en te rillen.
‘Mijn vriend zal haar eruit halen,’ zei Cassie tegen hem, terwijl ze het meisje naast haar broertje legde, controleerde of haar luchtpijp vrij was en daarna mond-op-mondbeademing begon toe te passen.
Toen ze haar hoofd oprichtte, draaide Geraldine zich op haar zij en begon ze het modderige water op te hoesten.
‘Er ligt een plaid achter in mijn auto,’ zei ze tegen de man. ‘Haal die en wikkel hem om allebei de kinderen. Probeer ze daarna warm te houden door ze tegen je aan te drukken. Ik zal kijken of ik kan helpen met je vrouw.’
Voldaan dat allebei de kinderen ademden, stond ze op het punt weer het water in te gaan, toen McCall bovenkwam met het slappe lichaam van een vrouw in zijn armen. De man rende naar hem toe om hem te helpen, en samen legden ze de vrouw voorzichtig op de grond.
‘Ze heeft een polsslag,’ zei McCall, en hij boog zijn hoofd om haar te beademen.
Hoewel de vrouw nu in goede handen was, was haar man praktisch nutteloos, dus liep Cassie zelf naar de auto. Ze pakte de plaid, haar dokterstas en een handdoek die ze in de auto bewaarde om Blondie af te drogen na een duik in precies hetzelfde water.
Ook pakte ze haar mobiele telefoon. Ze toetste het alarmnummer in, terwijl ze terugliep naar de kinderen. Kort en bondig legde ze uit wat er was gebeurd, en dat een ambulance, een sleepauto en politie nodig waren. Maar terwijl ze haar boodschap beëindigde, verscheen er een voertuig tussen de bomen aan de andere kant van de dam. Het bleek de ambulance te zijn, die veel sneller op haar oproep had gereageerd dan menselijkerwijs mogelijk was.
Ze knipperde met haar ogen voor het geval het een fata morgana was maar toen hij dichterbij kwam, was er geen vergissing meer mogelijk.
Ze haastte zich terug naar de kinderen, droogde hen zo goed mogelijk af met de handdoek en wikkelde de plaid om hen heen.
Ze waren onrustbarend stil, terwijl zij onafgebroken praatte en hen zo goed mogelijk gerust probeerde te stellen.
‘Papa’s auto is in het water gereden.’ Het was het meisje dat ten slotte haar mond opendeed. Alsof de stem van zijn zusje hem tot de werkelijkheid had teruggebracht, begon het jongetje om zijn moeder te roepen.
‘Alles komt in orde met mama,’ suste Cassie hem, terwijl ze hem stevig tegen zich aan drukte, hopend dat ze gelijk bleek te hebben.
Ze keek toe hoe allebei de ziekenbroeders met de vrouw bezig waren. Ze legden een infuus aan en brachten een nekkraag aan, waarna ze haar op de rijdende brancard legden. Het was duidelijk dat de vrouw naar het ziekenhuis gebracht moest worden.
Cassie zou er eigenlijk graag bij zijn geweest omdat zij per slot van rekening de arts was, maar ze wist dat de kinderen aandacht nodig hadden, die hun vader hen vermoedelijk niet zou geven.
Dus bleef ze met de kinderen op haar schoot op een afstandje zitten en probeerde ze hun aandacht van hun moeder af te leiden.
McCall kwam naar haar toe, terwijl de vrouw in de ambulance werd geschoven.
Wat een nutteloze vent,’ mopperde hij. ‘Hij heeft nog geen moment aan zijn kinderen gedacht. Ik zei dat hij naar ze moest gaan kijken, maar dat vertikte hij. Hij bleef maar bij zijn vrouw rondhangen en het iedereen lastig maken. Zijn vrouw is buiten kennis, waarschijnlijk door een bult op haar hoofd die ze wel zal hebben opgelopen toen de auto te water raakte.’ Hij was naast Cassie neergehurkt en sprak op gedempte toon, zodat de kinderen hem niet konden verstaan. Toen boog hij zich voorover en tilde moeiteloos allebei de kinderen op. ‘Vooruit, jongens. Jullie mama is naar het ziekenhuis, dus deze aardige dame, ze heet Cassie, zal jullie ernaartoe brengen zodat jullie haar kunnen zien.’