Ze keek zo verschrikt, dat het duidelijk was dat hij verkeerd had geraden. Misschien wist ze zelf niet precies waarom ze gekomen was.
‘Ik kan die lijst wel in mijn eentje opstellen. Maar waarom gaat het alleen om mannen tussen de twintig en de veertig?’ Ze was opgestaan, alsof ze op het punt stond weer te vertrekken.
‘De typische seriemoordenaar bestaat niet, maar we weten wel dat de meesten rond hun twintigste beginnen, en dat ze binnen enkele jaren steeds gewelddadiger worden.’ Hij wilde niet dat ze wegging en hoopte met deze informatie haar interesse te wekken. ‘Deze lieden krijgen er een kick van om anderen te domineren en te manipuleren. Het kan een seksuele kick zijn, maar dat hoeft niet per se. Voor sommige van hen is het voldoende om te weten dat hun slachtoffers bang zijn, en dat zij daarvan de oorzaak zijn.’
‘Dat is ziek!’ riep Cassie uit.
‘Precies,’ beaamde McCall. ‘Meestal zijn deze lui ziek. Sommige moordenaars, over het algemeen degenen die we massamoordenaars noemen - degenen die erop uittrekken om willekeurige mensen neer te schieten - zouden kunnen lijden aan psychoses. Terwijl anderen, en ik vermoed dat de kerel met wie wij te maken hebben, in dit patroon past, een anti-sociale persoonlijkheidsstoornis hebben.’
‘Dus hij is waarschijnlijk een eenling. Vroeg je me daarom naar Lennie?’
McCall zuchtte. ‘Nee, dat is niet de reden waarom ik naar Lennie vroeg, en ja, hij zou een eenling kunnen zijn. Maar Ted Bundy was bijzonder sociaal en werd door iedereen als een charmante persoonlijkheid beschouwd. Een sociopaat, dat is waar we het hier over hebben - hoewel hij ook als psychopaat bestempeld zou kunnen worden omdat die twee onderling inwisselbaar zijn. Zo iemand zou op sociaal gebied een goed figuur kunnen slaan. Over het algemeen zijn sociopaten egocentrisch. De wereld draait om hen, en hun behoeften en verlangens. Hun genot en bevrediging zijn van het grootste belang, maar het verschil met andere egocentrische personen is dat ze geen enkele wroeging kennen. Een sociopaat doet alles om aan zijn gerief te komen, terwijl iemand anders zich zou laten tegenhouden door zijn geweten.’
‘Hij heeft dus geen motief nodig om te moorden? Het is niet per se iemand die Mrs. Ambrose als onderwijzeres heeft gehad en een hekel aan haar had omdat hij niet een van haar lievelingetjes was? Of iemand die Lisa, Judy en ik zonder het te weten iets hebben misdaan?’
McCall dacht even na voordat hij aan zijn uitleg begon. ‘Hij heeft geen motief nodig. Niet het soort motief waaraan politiemensen denken, zoals geld of wraak of jaloezie. Hij verbeeldt zich misschien dat iemand hem iets heeft misdaan en blaast dat buiten alle proporties op tot iets wat een moord in zijn ogen rechtvaardigt, maar hij kan net zo goed willekeurige slachtoffers kiezen.’
Cassie staarde hem aan. Hoewel ze in de kamer was gebleven, vond ze zijn uitleg duidelijk onverteerbaar. ‘Je weet hier wel erg veel vanaf voor een lijfwacht,’ merkte ze op.
Hij had zich verraden en moest snel een geloofwaardig excuus bedenken. ‘Voor een lijfwacht die met een onderzoeksproject bezig is,’ verbeterde hij. ‘Het gaat over seriemoordenaars. Ik heb er veel over moeten lezen.’
‘Natuurlijk,’ zei ze koeltjes, terwijl ze naar de deur liep. ‘We hebben er heel veel in Queensland, dus het is heel normaal dat de overheid er geld voor uittrekt. Maar wanneer ik bedenk hoe makkelijk je tegen Derek hebt gelogen, weet ik niet zeker of ik ook maar één woord van je kan geloven.’
Hierna verliet ze het vertrek.
Opnieuw vervloekte McCall Dave, omdat die haar niet duidelijk had verteld wat de ‘lijfwacht’ precies deed.
Hoofdstuk 5
Door het verontrustende gesprek dat ze met McCall had gehad, kon Cassie de slaap niet vatten.
Ze probeerde na te denken over persoonlijkheidsstoornissen, maar haar gedachten dwaalden vooral af naar de man die erover had gesproken. Hoe waren ze er in vredesnaam toe gekomen om elkaar te kussen na het bezoek aan Derek? Zou ze het aan een persoonlijkheidsstoornis van haarzelf kunnen toeschrijven? Kon de angst die ze sinds de komst van de tweede brief had gevoeld de oorzaak zijn?
Maar ze had met Dave over de brieven gesproken, en hun gesprek was niet op een kus uitgelopen. En hoewel ze Dave nooit had gekust, was ze er tamelijk zeker van dat dat geen opwindende ervaring zou zijn. McCall kussen was daarentegen een bijzonder stimulerende ervaring geweest. Wat ongetwijfeld de reden was dat ze de kus had beantwoord.
Ze probeerde zich te herinneren of ze op dezelfde manier op Ross zijn kussen had gereageerd, maar ze kwam tot de conclusie dat ze het vast en zeker onthouden zou hebben als dat zo was.
Gelukkig dat Derek had gebeld. Maar waarom had hij dat eigenlijk gedaan?
Mijn hemel! Was ze zo opgegaan in de kus dat ze zich het telefoongesprek niet kon herinneren? Stel dat het belangrijk was geweest? Nee, als dat zo was, zou ze het zich herinnerd hebben.