Cassie hoorde de woorden en merkte dat die, zowel als zijn nabijheid haar troostten. Haar reactie op zijn kus was feitelijk onrustbarender dan de anonieme brief die ze zojuist had ontvangen. Ze voelde zich helemaal smelten in zijn armen.
Dit was helemaal niets voor de verstandige, nuchtere Cassie Carew!
Misschien was haar reactie gewoon te wijten aan frustratie. Per slot van rekening was het al lang geleden dat ze gekust was. Of dat ze zelf iemand van het mannelijk geslacht boven de drie had gekust.
Het gaf haar zo’n goed gevoel, dat ze hem ondanks zichzelf aanmoedigde verder te gaan.
Wellicht was het een reactie op de druk waaronder ze de laatste tijd had gestaan. Ze bood zichzelf dit enigszins legitieme excuus, terwijl ze ondertussen haar gezicht ophief en gretig McCalls kus beantwoordde. Toen hield ze helemaal op met het bedenken van excuses en gaf ze zich volledig over aan het genot.
‘Cassie. Derek is voor je aan de telefoon.’
McCall hoorde haar even naar adem snakken, terwijl ze zich van hem losmaakte. Hij besefte dat ze net zo geschrokken moest zijn door hetgeen er zojuist tussen hen was voorgevallen.
‘Ik wandel even door de tuin,’ zei hij, een beetje bruusk.
Cassie was al op weg naar een deur die hij niet eerder had opgemerkt, en hij bleef alleen achter met een oververhit lichaam en herinneringen aan hun kus.
Halverwege de tuin drong het pas goed tot hem door wat Anne had gezegd. Derek had Cassie gebeld. Waarom moest hij haar spreken, terwijl ze nog geen kwartier geleden afscheid hadden genomen? Wilde hij haar bedanken omdat ze haar hond had afgestaan voor de bloedtransfusie? Dat leek hem onwaarschijnlijk.
Hij besefte dat zijn aangeboren nieuwsgierigheid hem in de steek had gelaten. Natuurlijk, hij had vragen gesteld over Lennie, maar geen informatie ingewonnen over de dierenarts. Niet dat hij Derek ervan verdacht de anonieme brieven te hebben geschreven, maar nu had hij toch enkele vragen over de dierenarts. Bijvoorbeeld of hij getrouwd was. Gelukkig getrouwd. Of hij zijn vrouw trouw was. Of hij bekend stond als rokkenjager.
Of hij geïnteresseerd was in Cassie.
Toen hij besefte welke richting zijn gedachten op gingen, concentreerde hij zich weer op de afzender van de brieven. Wat niet meeviel toen hij het huis binnen ging en Cassie in de keuken aantrof, waar ze opgewekt praatte met de man aan de andere kant van de lijn.
Was de dierenarts een van de mannen met wie Cassie was omgegaan?
Was er iets gaande waarvan Dave niets afwist?
‘Is de dierenarts getrouwd?’ vroeg hij plompverloren aan Abigail die hij in de gang tegenkwam.
Cassies moeder keek hem onthutst aan, maar herstelde zich snel. ‘Hij is getrouwd geweest, maar hij is gescheiden van tafel en bed. Misschien is hij inmiddels officieel gescheiden. Nee, waarschijnlijk niet, want het is nog geen jaar geleden dat Joy de stad verliet. Hij praat weinig over zijn privé-leven, maar welke man doet dat wel? Kennelijk klaagde ze erover dat hij met zijn werk getrouwd was en geen vrouw nodig had, en ik geloof dat ze daarin min of meer gelijk had. Hij werkt als veearts en als dierenarts en hij is altijd met dieren bezig.’ Na deze uitleg keek ze McCall met gefronst voorhoofd aan. ‘Je denkt toch niet...’
Hij schudde zijn hoofd en stelde haar haastig gerust. Hoewel hij niet tegen haar kon zeggen dat zijn nieuwsgierigheid uit jaloezie was voortgekomen, benutte hij de gelegenheid door haar te vertellen dat hij alles van iedereen in de stad af wilde weten. ‘Ik heb Cassie al verteld dat ik heel erg nieuwsgierig ben.’
Abigail leek zijn excuus te accepteren, maar toen ze hem naar zijn kamer had gebracht en hem welterusten had gewenst, bleef hij met verontrustende gedachten achter. Hij ging op de rand van het bed zitten en nam zich voor orde in de chaos aan te brengen.
Wat zit je dwars?’ Cassie had op de deur geklopt en hem toen wijd genoeg geopend om zijn frons te zien.
Hij glimlachte tegen haar, hoewel hij eigenlijk vond dat er niets te glimlachen viel. Had zij die spanning niet gevoeld toen ze elkaar gekust hadden? Moest ze die spanning nu alweer komen opvoeren?
‘Ik dacht na over de verschillen tussen het opsporen van een crimineel in een grote stad en op het platteland,’ zei hij.
Het was niet helemaal een leugen. ‘Voor Dave en Abigail en jij is het moeilijk iemand van hier echt te verdenken. Jullie zullen je haast niet kunnen voorstellen dat er een moordenaar in jullie midden is.’
Ze dacht even na en kwam toen verder de kamer in, waar ze in de fauteuil ging zitten. ‘Ik geloof dat je gelijk hebt. Ik bedoel, ik zou misschien minder weerstand voelen als je naar iemand vroeg die ik niet mag, maar een vriend of bekende verdenken maakt me onpasselijk.’
‘Dat maakte het eerste lijk dat je moest opensnijden tijdens je studie je waarschijnlijk ook,’ wreef hij haar onder haar neus. ‘Daar moet je je overheen zetten. Maar goed, ben je gekomen om aan de lijst te beginnen?’