‘Anne, gedraag je! Ga iets nuttigs doen en dek de tafel in de eetkamer,’ wees Abigail haar jongste dochter terecht, waarna ze zich tot McCall wendde. ‘Het spijt me maar ik kan eerlijk gezegd niet zeggen dat het hier niet altijd zo toegaat. Eigenlijk is het soms nog een grotere chaos. Cassie, laat onze gast de logeerkamer zien en wijs hem de weg in huis. Niet dat je niet toch zult verdwalen,’ zei ze tegen
McCall. ‘Dit zijn twee samengevoegde huizen, dus er valt weinig systeem in te ontdekken.’
Nadat hij tegen Gwen had geknikt, die de tweeling leerde hoe ze erwten moesten doppen, volgde McCall Cassie naar een vertrek dat vroeger wellicht een veranda was geweest van een van de twee oorspronkelijke huizen, maar nu overdekt was, en daarna door de eetkamer waar Anne twee kinderstoelen op hun plaats zette. Ze liepen een gang door.
‘Daar is de badkamer.’ Cassie wees naar een deur. ‘Dat hoef je niet te onthouden, want er is een aparte badkamer bij de logeerkamer. We hebben er zoveel ruzie over gemaakt, dat mijn vader besloot dat hij voor gasten gereserveerd zou worden.’
Ten slotte gingen ze een ruim vertrek binnen dat uitkwam op een veranda.
‘Helemaal van jou,’ zei Cassie met een weids armgebaar naar het grote bed, het bureau en de fauteuil, maar toen aarzelde ze.
Vanwege de manier waarop ze het vloerkleed bestudeerde, begreep McCall dat haar gebruikelijke zelfverzekerdheid haar in de steek had gelaten.
Hij meende de reden daarvan wel te kunnen raden toen ze zei: ‘Let maar niet op Anne. Ze is op de leeftijd waarop ze er alles uit flapt wat in haar hoofd opkomt, zonder aan de gevolgen te denken.’
Haar verlegenheid ontroerde hem. Die ‘sukkel’ van een Ross, zoals Anne hem had genoemd, moest een bijzondere rol in Cassies leven hebben gespeeld als hij haar nog steeds van slag kon brengen. Zou het de verloofde zijn over wie Dave het had gehad?
‘Ik heb wel vaker met tieners te maken gehad,’ verzekerde hij haar, en hij keek haar glimlachend aan.
‘Dat vermoed ik ook,’ zei ze. ‘Enfin, ik zal je alleen laten zodat je je kunt installeren. Als je de weg terug niet kunt vinden, geef je maar een gil, dan stuur ik de hond naar je toe. Die schijnt erop getraind te zijn verdwaalde jongens op te sporen.’
Verdwaalde jongens!
Die woorden leken nog lang na Cassies vertrek door zijn hoofd te blijven weergalmen. Niet dat hij een jongen was, of verdwaald! Toch wekte het een weerklank op van iets in zijn leven.
De leegte wellicht?
Of had hij gewoon dit gevoel omdat het zo lang geleden was dat hij zich in een huis met kleine kinderen had bevonden?
Nadenkend pakte hij zijn weekendtas uit en friste hij zich op in de aangrenzende badkamer.
Toen hij met slechts een handdoek om zijn middel geslagen de slaapkamer weer binnen kwam, zat Cassie op bed. Niet dat ze het opgemerkt zou hebben als hij spiernaakt was geweest, besefte hij toen hij zag wat ze in haar hand hield.
‘Gwen heeft het al aangeraakt toen ze de post uit de bus haalde, en mijn moeder eveneens omdat ze altijd de post sorteert. Anne waarschijnlijk ook omdat die altijd nieuwsgierig is. Ik heb hem niet opengemaakt, omdat hij op de andere brieven lijkt. Ik heb een paar keukenhandschoenen meegebracht als je hem open wilt maken.’
Ze klonk zo ontdaan, dat hij even haar schouder aanraakte. ‘Ik zou Dave kunnen bellen en hem de envelop open laten maken,’ stelde hij voor. ‘Je hoeft niet eens te weten wat erin staat.’
Ze keek hem recht aan. ‘Ik vind dat ik moet weten wat erin staat,’ zei ze. ‘Dus als je bevoegd bent om hem te openen, doe dat dan.’ Met trillende vingers stak ze hem een paar roze keukenhandschoenen en de brief toe.
McCall negeerde de handschoenen, maar nam wel de brief bij de hoeken aan en legde hem op het bed. Hij haalde een paar latex handschoenen en een plastic zakje uit zijn aktetas.
‘Het is net een operatie, hè?’ schertste Cassie, maar haar poging tot luchthartigheid was niet echt overtuigend.
Hoewel de envelop voorgegomd was en dus geen spoor van speeksel zou bevatten, sneed hij hem open met zijn pennenmes. Voorzichtig liet hij de brief eruit glijden. Bij wat hij las, laaide er een gevoel van intense woede in hem op.
‘Wat staat erin?’
Hij keek naar de vrouw op het bed, die zich zichtbaar vermande om het nieuws aan te horen. Wil je dat echt weten?’ vroeg hij, terwijl hij naast haar ging zitten en de brief in de plastic zak stopte, die hij van haar afgekeerd hield zodat ze de ene getypte regel niet kon lezen.
Ze aarzelde even alsof ze serieus over de vraag nadacht en knikte toen. ‘Ja,’ zei ze. ‘Maar je mag hem alleen aan mij laten zien. En aan Dave natuurlijk. Maar niet aan mijn moeder. Ik wil niet dat ze zich nog ongeruster maakt dan ze al is.’
Hij begreep het, maar aarzelde nog steeds. ‘Het is duidelijk dat hij de zaak laat escaleren. Je moet beseffen dat hij een spel speelt, waarbij hij zijn slachtoffers langzaam maar zeker de duimschroeven aandraait.’