Vermoedelijk was Cassie voorlopig nog wel veilig. De moordenaar speelde op dit moment nog een kat-en-muisspel met haar. Hoewel ze niet zeker wisten hoe het met Lisa zat, wisten ze wel dat zowel Mrs. Ambrose als Judy vijf brieven hadden ontvangen. Als de man - of vrouw, hoewel seriemoordenaars veelal mannen waren - zich volgens het vaste patroon gedroeg, moest Cassie nog een paar waarschuwingen krijgen voordat ze echt in gevaar zou zijn.
Nadenkend over de situatie waarin ze zich plotseling bevond, begaf Cassie zich naar Cynthia Bennetts kamer. Hoewel ze niet van plan was het Dave of McCall te bekennen, voelde het prettig om iemand aan haar kant te hebben.
Toen ze kamer 4A binnen kwam, trof ze Cynthia rechtop in bed aan, paniekerig op zoek naar de bel. ‘O, Cassie, gelukkig dat je er bent. Ik heb weer een bloeding, dit keer behoorlijk erg.’
Cassie drukte op de bel. Vrijwel meteen verschenen er twee verpleegsters
‘Jenny, Mike is er vanochtend niet. Kun jij naar mijn kantoor gaan en de man die je daar zult vinden, vertellen dat hij in de ok nodig is? Je zult hem operatiekleding moeten geven en de wasruimte moeten wijzen. Ik neem Cynthia mee naar de ok. Kay, stuur een broeder en zorg ervoor dat Administratie de vliegende gynaecoloog opspoort en hem met me doorverbindt. En ik heb bloed nodig en de foetale hartmonitor uit de verloskamer. Neem Cynthia’s patiëntenkaart mee.’
Terwijl de twee vrouwen wegijlden, wendde Cassie zich tot haar patiënte. ‘Cynthia, ik neem je mee naar de ok voor het geval de bloeding niet ophoudt.’
‘De baby is nog te jong om geboren te worden, hè?’ vroeg Cynthia.
‘Niet per se,’ antwoordde Cassie. Toen de broeder verscheen, liep ze met hem mee, terwijl hij het bed naar de ok reed, waarbij ze haar patiënte bleef geruststellen. ‘De bloeding zou kunnen ophouden, net als vorige keer. Denk erom, het is jouw bloed en niet dat van de baby, dus het valt best mee.’
McCall moest zich hebben gehaast, want hij was al in de ok toen ze arriveerden, bezig met de monitor van de anesthesist. ‘Is dit je zwangere patiënte?’ vroeg hij, waarna hij zich aan Cynthia voorstelde. ‘Moet je een keizersnede doen?’ vroeg hij Cassie toen.
‘Ik weet het niet,’ antwoordde Cassie hem. ‘Hopelijk niet, maar als je Cynthia op die monitor kunt aansluiten, zal ik een externe foetale hartmonitor voor de baby installeren, en een infuus om het verloren bloed te vervangen.’
Ze bleef doorgaan met haar werk, terwijl ze ondertussen Cynthia uitlegde wat ze deed en de verpleegsters opdracht gaf alle benodigdheden te brengen. ‘En probeer erachter te komen of er iemand met vroedvrouwervaring dienst heeft. Die zullen we nodig hebben zodra de baby er is,’ voegde ze daaraan toe.
‘Volgens de monitor is alles in orde,’ zei McCall tegen hun patiënte nadat hij haar had aangesloten.
Cynthia keek hem glimlachend aan.
‘Het klinkt misschien vreemd, maar ik voel me prima,’ zei ze. ‘Ik heb helemaal geen pijn. Als Cassie niet zo bezorgd keek, zou ik niet vermoeden dat er iets mis was.’
‘En ik dacht nog wel dat ik het goed wist te verbergen,’ mompelde Cassie. Wat de baby betreft, die voelt zich ook prima, afgaande op de hartslag.’
Met de draagbare telefoon die ze van Kay kreeg, liep ze naar de gang. Aan de andere kant van de lijn was Gregor, de vliegende gynaecoloog, die ze kort en bondig uitlegde wat er aan de hand was. Hij raadde haar aan de baby voor alle zekerheid steroïden toe te dienen om de longetjes sneller te laten ontwikkelen. Hij beloofde er zijn best voor te doen zo snel mogelijk te komen, hoewel hij niet wist of dat erin zat. Toen hij hoorde wie Cassie als anesthesist zou assisteren, liet hij echter onverwacht zijn voldoening blijken. Hij verzekerde haar dat ze het niet beter had kunnen treffen, en dat hij er zich op verheugde McCall, die hij van de Eerste Hulp in het Royal Hospital kende, weer eens te ontmoeten.
Cassie was verbaasd. Terwijl ze de ok weer binnen ging, vroeg ze zich af hoe McCall ertoe gekomen kon zijn zijn beroep op te geven, als hij echt zo’n goede arts was geweest als Gregor had beweerd.
‘Je zult je moeten omkleden en moeten boenen,’ deelde McCall haar mee. ‘Haar bloeddruk daalt snel. Ik heb haar al een kalmerend middel toegediend.’
In allerijl bereidde Cassie zich voor op de operatie. In amper een paar minuten had ze de vliegende gynaecoloog laten weten dat hij niet hoefde te komen en de medicopter verzocht zo spoedig mogelijk te komen, om zowel moeder als kind naar een stedelijk ziekenhuis te vervoeren. Paula, de meest ervaren ok-zuster, was uit het niets verschenen en had al de voorbereidingen getroffen voor een keizersnede.
‘Het is net als fietsen,’ mompelde McCall.
Hoewel ze wist dat het was bedoeld om haar gerust te stellen, verlangde ze geen geruststellingen van deze man. ‘Ik heb nooit goed kunnen fietsen,’ deelde ze hem mee. ‘Ik viel aldoor.’