‘Het is gewoon bespottelijk,’ antwoordde ze.
‘Niet als het je leven redt,’ wreef hij haar onder haar neus.
Toen hij haar bleek zag worden, betreurde hij zijn woorden direct. Hij wilde haar geruststellen, maar vermoedde dat ze onoprechte verzekeringen niet zou waarderen. En meer kon hij haar nu eenmaal niet geven.
Hoofdstuk 3
Cassie sloeg het afsprakenboek en haar agenda open. Hoewel ze het had ontkend, zag haar rooster er bij nader inzien behoorlijk voorspelbaar uit.
Ze onderdrukte de onwillekeurige huivering die haar beving, maar toen ze opkeek, zag ze dat die McCall niet was ontgaan.
Ze hield van haar werk, wat het voor haar des te moeilijker te accepteren maakte dat iemand het kon opgeven. Bij de gedachte dat mensen zoals McCall en Ems ex-man studenten in de weg stonden die mogelijk fantastische artsen hadden kunnen worden, voelde ze zich woedend worden.
En nu zat ze met deze bijzonder aantrekkelijke man opgescheept, als lijfwacht omdat iemand haar kennelijk probeerde te vermoorden.
Toen hij haar weer zo’n onweerstaanbare glimlach schonk, hield ze zich voor dat dat deel uitmaakte van zijn tactiek: mensen inpalmen en een rad voor ogen draaien.
‘Ik kan je niet aannemen als arts,’ zei ze ferm, om hem duidelijk te maken dat zijn charme niet aan haar besteed was. ‘Dat moet geregeld worden via het ministerie van Gezondheidszorg.’
Haar woorden leken McCall niet van zijn stuk te brengen. Integendeel, hij leek ermee in zijn sas. ‘Het zou toch geen zin hebben gehad,’ zei hij nadat hij het laatste koekje had genuttigd. ‘Omdat er maar twee artsen aanwezig zijn, zou je me op andere tijden moeten inroosteren, zodat ik niet bij je in de buurt zou kunnen zijn. Laten we het er maar gewoon op houden dat ik hier rondkijk met het oog op een mogelijke vaste aanstelling. En zodra je assistent weg is, kan ik zo nodig altijd een handje helpen.’ Hij glimlachte voldaan.
Zuchtend schudde Cassie haar hoofd. Beledigingen, tegenwerpingen, ontkenningen, ze gleden van deze man af als water van een spiegel. Dus wat stond haar nu te doen? Moest ze er maar gewoon in berusten dat ze met hem opgezadeld zat?
Ze richtte haar aandacht weer aan de boeken die voor haar lagen. ‘Ik heb over veertig minuten een bespreking met de huishoudelijke dienst. Van tevoren wil ik naar een patiënt gaan kijken in kamer 4A. Ze is -’ Cassie hield abrupt op.
McCall begreep waarom.
‘Dave zal bevestigen dat ik echt een bevoegd arts ben. Net als jij moet ik me dus aan de regels voor vertrouwelijke informatie houden. Alles wat je me over je patiënten vertelt, blijft onder ons.’
Cassie, die immuun leek te zijn voor zijn glimlach, antwoordde niet.
‘Soms helpt het om patiënten te bespreken met een andere dokter.’ Hij wachtte heel even en voegde er toen plagerig aan toe: ‘Zelfs een onverantwoordelijke dokter.’
Hij wachtte weer, zich ervan bewust dat dit een belangrijk moment was.
Hij haalde dan ook opgelucht adem toen ze zei: ‘Ze verwacht haar vijfde kind, en haar placenta heeft gebloed. Ze is pas in haar drieëndertigste week, dus ik heb haar volledige bedrust toegeschreven en in het ziekenhuis opgenomen, omdat dat thuis met vier kinderen niet zou lukken. Maar ik ben bang dat ze ieder moment ernstige inwendige bloedingen kan krijgen, en we een keizersnede moeten uitvoeren.’
‘En je hoopt het natuurlijk nog een poosje te kunnen uitstellen,’ zei hij.
Ze knikte.
Ineens herinnerde McCall zich iets wat ze zojuist had gezegd. ‘Bedoel je met "we" jou en de vliegende gynaecoloog?’
‘Ja. Als we tenminste boffen en ze pas begint te bloeden op een dag dat hij hier is,’ bekende ze. ‘Anders zijn "we" Mike Carlton, mijn assistent, en ik. Hij is een prima anesthesist. Voordat hij er was, moest ik altijd een huisarts oppiepen om de narcose toe te dienen.’
Wat zou inhouden dat zijn eigen patiënten moeten wachten,’ merkte McCall op.
‘Inderdaad, maar hier op het platteland klagen de mensen niet zo gauw. Ze zijn al blij met de voorzieningen die we hier hebben.’
McCall schudde zijn hoofd. ‘Dat is in de grote stad wel anders.’
Cassie was al opgestaan en klopte nu op haar zakken om te controleren of ze alles had. ‘Jij kunt hier blijven om het afsprakenboek door te nemen en mijn rooster uit te puzzelen. Ik ben of in kamer 4A of in de dokterskamer naast de keuken. Op het prikbord achter de deur vind je een plattegrond van het ziekenhuis.’
Ze verliet het vertrek, maar kwam even later terug om een paar toetsen op zijn pieper in te drukken. ‘Ik bedacht ineens dat ik maar beter je nummer kan noteren voor het geval er een gemaskerde man tijdens de bespreking binnenstormt.’
McCall was tevreden over haar handelwijze. Hij zou haar graag hebben gevolgd, maar het was op dit moment belangrijker om haar vaste routine te bestuderen.