‘Ik dacht dat jij en Billy beloofd hadden niet meer te vechten,’ zei ze tegen Cheryl.
‘Hij begon,’ zei de vrouw, zoals ze altijd deed wanneer ze op de Eerste Hulp terechtkwam na alweer een ruzie met haar man.
‘Het kan me niet schelen wie er is begonnen,’ verklaarde Cassie, die de wond bekeek die van Cheryls slaap tot achter haar oor liep. ‘Jullie kosten ons meer aan hechtmateriaal dan wie ook in deze stad.’
‘Is dat het enige wat je interesseert?’ vroeg Cheryl geprikkeld. ‘Hou je liever met mijn hoofd bezig.’
‘Waarom zou ik?’ pareerde Cassie. ‘Jij denkt toch immers ook niet aan je hoofd? Als het zo doorgaat, is er straks geen huid meer over om te hechten.’ Ze waste haar handen aan de wastafel naast het bed, droogde ze af en trok handschoenen aan.
‘Haha,’ bromde Cheryl. ‘Dat grapje heb je de vorige keer ook al gemaakt.’
‘Het is geen grapje.’ Alvorens aan het hechtwerk te beginnen, diende Cassie haar eerst een plaatselijke verdoving toe.
‘Waar vechten jullie over?’
Cassie schrok van de stem vanachter haar rechterschouder.
Wie ben jij?’ wilde Cheryl weten. ‘Een nieuwe dokter?’ Hoewel Cassie McCalls gezicht niet kon zien, wist ze zeker dat hij grijnsde.
‘Nog niet, maar dat word ik misschien nog wel. Eigenlijk ben ik Cassies vriend en kom ik hier een kijkje nemen.’
‘Het werd tijd dat Cassie een vriend kreeg,’ merkte Cheryl op.
Cassie vroeg zich af wie ze met haar naald zou prikken: haar patiënte of McCall.
‘We maken overal ruzie over,’ ging Cheryl verder. ‘Vandaag ging het erom wie de ontbijtboel af moest wassen. Billy zei dat het mijn beurt was, en ik herinnerde hem eraan dat ik het gisteren had gedaan én dat ik had gekookt. Toen maakte hij een rotopmerking over mijn kookkunst, en daarop gooide ik hem een bord naar zijn hoofd. Hij gaf me een mep met de koekenpan. Die was nog niet afgewassen, dus ik hoop dat je de wond goed schoon hebt gemaakt.’
Die laatste woorden waren duidelijk voor Cassie bedoeld, maar ze besteedde er geen aandacht aan en ging rustig verder met hechten.
‘Zo te horen heb je veel ervaring op dit gebied,’ zei McCall bewonderend tegen Cheryl. ‘Zijn jullie ruzies wel eens gefilmd?’
‘Gefilmd? Waarom zou iemand onze ruzies filmen?’ wilde de vrouw weten.
‘Je zou ze naar een van die programma’s voor de leukste homevideo’s kunnen sturen en er wat geld mee kunnen verdienen.’
‘Neem je me in de maling?’ Met een mengeling van achterdocht en hoop nam Cheryl McCall op.
‘Nee, hoor. Volgens mij zou het een groot succes zijn.’
‘Vooral als een van hen het niet overleeft of zwaar verminkt raakt,’ merkte Cassie stekelig op.
Nadat ze het laatste knoopje had gelegd, verzocht ze Betty de wond te verbinden, waarna ze McCall met een blik duidelijk maakte dat hij haar moest volgen naar de voorraadkamer.
‘Hoe kon je dat doen?’ vroeg ze toen ze in het kleine hokje stonden.
‘Voorstellen om hun ruzies op video op te nemen? Ik dacht dat het afschrikwekkend zou werken als ze zagen wat ze deden. Het is een techniek die veel door psychologen wordt toegepast. Gedragstherapie.’
Cassie vroeg zich vluchtig af hoe een lijfwacht iets kon afweten van gedragstherapie, maar omdat het niet ter zake deed, zette ze het meteen van zich af. ‘Ik heb het niet over je suggestie, hoewel je niet het recht had met mijn patiënte te praten. Ik heb het over het feit dat je je voor mijn vriend uitgaf. Weet je dan helemaal niets af van het platteland? Ik kan Cheryl hier niet opnemen met alleen maar een hoofdwond, en zodra ze het ziekenhuis uit is, zal ze het verhaal rond gaan vertellen.’
McCall grijnsde zelfgenoegzaam. ‘Maar dat is juist onze bedoeling.’
‘Dat is niet mijn bedoeling,’ wreef Cassie hem onder de neus. ‘Mijn moeder werkt hier in de stad, dus ze zal het horen zodra een van de jongere kantoorbedienden terugkomt van de lunch. Wat zal ze ervan denken? Dat ik een verhouding heb waar zij niets van afweet?’
‘Vertel je je moeder altijd over je verhoudingen?’
Cassie telde tot tien en daarna door tot twintig. ‘Maak dat je wegkomt,’ zei ze toen met opeengeklemde tanden.
‘Maar ik dacht dat je wilde dat ik je hiernaartoe volgde,’ zei hij plagerig.
‘Dat klopt, maar nu nemen we afscheid van elkaar. Ik wil dat je weggaat. Uit dit ziekenhuis en uit mijn leven. Daves reactie is bespottelijk. Ik heb hem verteld dat ik een paar rare brieven heb gekregen, en hij zadelt me met een lijfwacht op!’
‘Je moeder is al op de hoogte. Dave heeft me vanochtend aan haar voorgesteld.’
Het duurde even voordat deze opmerking tot haar doordrong. ‘Heb je kennisgemaakt met mijn moeder?’ vroeg ze toen verbijsterd.