Nadat hij een kus op haar koude, vochtige lippen had gedrukt, nam hij haar handen in de Zijne. ‘Ik heb met Martin Goodall gesproken. Mijn moeder had hem al geconsulteerd vanwege haar hartproblemen toen ze voor hem werkte. Als ze destijds al een falende hartklep had, moet dat aangeboren zijn geweest. Jij wilde kinderen en je had al een kind met hartproblemen gehad. Hoe zou ik kinderen met jou kunnen maken zonder het risico te lopen dat zoiets weer gebeurt?’
Woedend keek ze hem aan, alsof ze niet kon geloven wat ze hoorde. ‘Je wees me af, besloot uit naam van de liefde dat we niet voor elkaar bestemd waren? Omdat je bang was dat onze kinderen hartproblemen zouden hebben?’
Hij knikte.
‘Zonder er met mij over te praten? Zonder genetisch onderzoek? De hartproblemen van je moeder hadden ook veroorzaakt kunnen zijn door de reumatische koortsen die ze als kind had gehad, niet door genetische aanleg. Dertien jaar geleden heb je hetzelfde gedaan. Je wees me af, zonder uitleg of gesprek, zonder iets. Jij nam het besluit! Je gooide me uit je leven alsof ik een oude schoen was.’
Reumatische koorts? Waarom had hij daar niet eerder aan gedacht? Zijn opluchting was zo groot dat hij alweer vergeten was wat ze als laatste had gezegd, maar aan haar gezicht te zien was het ook niet iets wat hij graag zou willen horen. Ze was nog steeds razend.
Ze stond op en keek op hem neer. ‘Eigenlijk denk ik dat het heel goed was dat je besloot, om welke reden dan ook, dat we niet voor elkaar bestemd waren want ik heb nooit twee grotere idioten ontmoet. Kinderen! We zouden nog blij zijn als we chimpansees kregen, stomme chimpansees bovendien!’
Ze liep weg, niet in de richting van het ziekenhuis, maar naar de parkeerplaats. Ging ze een strandwandeling maken? Misschien was ze daarna zodanig gekalmeerd dat ze er verder over konden praten.
Niet erg waarschijnlijk!
Hij liep terug naar het ziekenhuis om met Melody over haar ongewenste baby te praten.
Ze zat rechtop in bed en de tranen biggelden over haar wangen. Hij nam haar hand in de zijne en ging naast haar zitten.
‘Ik heb steeds gezegd dat ik haar niet wilde en nu is ze dood.’ Ze sloeg haar andere hand voor haar mond en beet op haar knokkels.
‘Ze is niet gestorven vanwege iets wat je hebt gezegd,’ zei hij zacht.
‘Maar vanwege dat wat ik heb gedaan, hoe ik was.’
Haar verdriet was zo groot dat hij zijn armen om haar heen sloeg en haar tegen zich aan drukte, net als Meg daarstraks. Weer hield hij een jonge vrouw in zijn armen die huilde om een baby.
Opeens maakte ze zich los en veegde haar gezicht af met een tissue. ‘Dat is het juist, dokter Agostini. Ik ben doorgegaan met het programma dat u voor me had opgesteld, maar diep in mijn hart geloofde ik niet dat het zou werken. Het kon me niet veel schelen. Maar bedenken dat ik nog een baby krijg, hem dit aandoe. Geen sprake van!’ Haar lippen beefden, alsof ze zelf niet helemaal geloofde in haar besluit.
‘Het zal niet gemakkelijk zijn, maar je kunt uitstekende hulp krijgen.’
Ze knikte en er verscheen zelfs een flauw glimlachje op haar gezicht. ‘Mijn moeder kent ze allemaal, maar dit keer zal het anders zijn. Dit keer doe ik het voor mezelf, en voor de baby, niet voor mijn moeder of om onder gevangenisstraf uit te komen of zoiets.’
‘Dat is een goed begin,’ beaamde hij, ‘en als je nog meer aanmoediging nodig hebt, tegen de tijd dat jij afgekickt bent, is het nieuwe ziekenhuis klaar. Lijkt het je wat om daar te komen werken?’
Met een dankbaar glimlachje reikte ze naar de tissues. Het praten over de toekomst had het verlies van haar baby niet helemaal kunnen wegnemen.
‘Huil maar rustig,’ zei hij. ‘Huilen hoort bij het genezingsproces.’
Ze schonk hem een waterig glimlachje. Mrs. Carter kwam binnen, en Sam had de indruk dat Melody het wel zou redden.
Hij liep terug naar zijn kantoor om wat administratie te doen en daarna reed hij naar het nieuwe ziekenhuis. De architect was er om de laatste details met de aannemer te bespreken. Het schilderwerk was bijna af en het zag er fantastisch uit.
‘U kunt op tijd open,’ zei hij tegen Sam, terwijl ze naar de hal liepen om naar de nieuwe, glazen wanden achter de receptie te kijken. ‘Wanneer begint de manager?’
Hoewel de gedachte aan Megan alle details van het ziekenhuis uit zijn hoofd had verdreven, herinnerde hij zich dat zijn manager, die in Sydney zat om de nodige uitrusting te bestellen, dit weekend in de Bay zou arriveren. Hij zou aanstaande maandag beginnen.
‘Prima,’ reageerde de architect. ‘Dan is zijn kantoor ook klaar en kan hij de laatste vragen beantwoorden.’
Samen liepen ze om het gebouw heen om alles wat er gedaan was sinds Sams laatste bezoek, twee dagen geleden, te inspecteren. Daarna liet Sam de man achter bij de loodgieter in de toiletten en liep naar buiten om te genieten van de kokospalmen die net geplant waren.