Het drong nog niet helemaal tot haar door. Onderzoekend keek ze hem aan. ‘Hier is je hoed, waarom zo’n haast? Is dat wat je bedoelt, Sam?’ zei ze met verstikte stem.
Hij gaf geen antwoord, maar staarde naar de zee.
Ze wachtte, telde de golven, en gooide een handvol frietjes naar hem toe. Toen sprong ze op en rende weg.
Door het park, de heuvel op, hijgend naar adem, wegrennend voor de pijn. Ze haatte hem zozeer dat ze het wel had willen uitschreeuwen.
Hij liet haar gaan, de schade was een feit. Omdat hij zelf pijn had, dacht hij dat hij had begrepen wat ze bedoelde toen ze het had gehad over diepgaande liefde.
Benjie was terug voor behandeling. Meg stond bij zijn bedje en praatte met Jenny over zijn vooruitgang. Ineens ging het alarm af.
Aan het oplichtende nummer boven de deur zag ze dat het de kinderafdeling was. Instinctief wist ze dat het om Melody’s baby ging.
‘Er was geen enkele aanwijzing,’ hoorde ze Mike Chan tegen Sam zeggen toen ze binnenstormde.
Ze keek rond. Geen reanimatiekarretje?
‘Reanimeren jullie niet?’
‘Dat hebben we al geprobeerd, Meg,’ zei Sam zacht. ‘Hartmassage, zuurstof -’
‘Is dat alles? Geen medicijnen? Geen elektrische schokken?’
‘Ze is nog geen week oud. Elektrische schokken zijn geen optie, die zijn veel te sterk voor een pasgeborene.’ Hij keek naar de klok aan de muur. ‘Tijd van overlijden tien uur eenentwintig.’
‘Dat kun je niet maken! Gewoon zomaar besluiten dat ze dood is. We moeten het nog een keer proberen, medicijnen toedienen. We mogen het niet opgeven!’ Haar wangen gloeiden en de vlammen sloegen haar uit.
Sam greep haar arm en zei zacht: ‘We kunnen haar niet redden, Meg.’
Ze voelde alle kleur uit haar gezicht wegtrekken, bevend over haar hele lichaam, alsof ze elk moment in elkaar kon zakken. Hij hield haar stevig vast en probeerde haar weg te trekken.
Maar net zo snel als haar kracht was weggeëbd, keerde hij terug. Ze rechtte haar rug, rukte zich los, en liep weg. Alsof er niets was gebeurd. Alleen haar trillende handen verrieden haar.
In de gang haalde hij haar in. Ze liepen naar de tropische tuin en gingen onder een oude vijgenboom zitten. Daar waren ze voor spiedende ogen verborgen achter de neerhangende takken.
‘Ik zou met Melody en Mrs. Carter moeten praten,’ zei ze met verstikte stem. ‘Niet instorten.’
‘Mike Chan praat wel met ze. Wij zien ze straks wel.’ Ze huilde zachtjes tegen zijn borst, zijn armen om haar heen.
In stilte deed hij beloften die hij niet kon, niet mocht, nakomen.
Na een tijdje ging ze rechtop zitten, haar bleke wangen gevlekt en nat van de tranen. Met zijn zakdoek veegde hij haar wangen af en wiegde haar in zijn armen.
‘Ik geloof niet dat ik ooit echt om Lucy heb gehuild,’ fluisterde ze. ‘Ik was helemaal alleen in Melbourne en ik moest allerlei dingen tekenen en de begrafenis regelen. Ik deed alsof alles in orde was en dat werd een gewoonte.’ Ze keek op en probeerde te glimlachen. ‘Ik heb het nooit echt verwerkt. Alle verdriet zat in mijn binnenste opgesloten en wachtte op een moment om eruit te komen.’
Ze vond haar eigen zakdoek en snoot haar neus. ‘Ik heb te veel op jou afgereageerd. Sorry, ik weet dat je dat niet wilt.’
Hij werd kwaad. ‘Zeg dat nooit meer,’ bracht hij met moeite uit. ‘Alles wat ik wil is jou, helemaal. Denk je nu echt dat ik alleen maar de gelukkige momenten wil, de leuke dingen, de seks, de lol, de kameraadschap? Denk je dat ik je verdriet niet wil delen? Dat ik je niet in mijn armen wil nemen als je huilt? Denk je echt dat ik zo oppervlakkig ben dat ik het niet prettig zou vinden je dan in mijn armen te houden?’
Hij nam haar gezicht in zijn handen. ‘Je hebt me een fantastisch cadeau gegeven door Lucy’s naam te noemen. Ik zie het ook als een cadeau dat ik je mag vasthouden als je huilt. Ik houd van je, Meg. Dat weet je toch! Diep in je hart weet je dat mijn liefde net zo diep gaat als de jouwe!’
‘Maar...’
Weer trok hij haar dicht tegen zich aan. Hij begreep precies wat ze niet onder woorden kon brengen. Hij had ongelijk gehad, een eenzijdige beslissing genomen door haar niet te vertellen over de hartklachten en in plaats daarvan te besluiten dat ze te veel liefde vroeg. ‘Het spijt me. Het leek me beter dat we uit elkaar gingen. Dan kon je me vergeten, je studie medicijnen afmaken, iemand vinden die je kon liefhebben, en kinderen krijgen.’
Ze duwde hem van zich af zodat ze zijn gezicht kon zien. ‘Het beste voor wie?’
‘Voor jou.’
‘Mijn hart breken was het beste voor mij? Omdat jij niet genoeg van me hield, besloot je er een eind aan te maken?’
‘Nee, integendeel, omdat ik wel genoeg van je hield,’ verklaarde hij. ‘Omdat ik eindelijk begreep welke liefde jij wilde, omdat ik dat soort liefde ook voor jou voelde. Het soort liefde waarbij de geliefde op de eerste plaats komt. Dat ik dat eindelijk begreep kwam door iets anders wat ik geleerd had.’