Ze liet zich overhalen en ging hem voor naar de kantine. Zijn aanwezigheid maakte haar zo van streek dat het een wonder was dat ze nog normaal kon functioneren.
Als zomaar koffie morsen tenminste normaal genoemd kon worden. Ook het bonzen van haar hart toen ze hem in zijn nette pak op die bijeenkomst had gezien, kon met geen mogelijkheid als normaal bestempeld worden. Toen hij in zijn pak met het gesteven, witte overhemd en de blauwgroene das die precies bij zijn ogen paste voor haar had gestaan, was ze als gehypnotiseerd geweest: een vreemde die ze kende en toch niet.
De Sam die ze had gekend was ook zo goed geweest in het verbergen van zijn gevoelens, niet achter een pak, maar achter een wat-kan-mij-het-schelen-houding. Zelfs zijn vrienden hielden zich dan in.
Hij had zijn gevoelens voor iedereen verborgen behalve voor haar...
Omdat zij niet van hier was? Omdat ze hier alleen op vakantie kwam?
‘Denk je dat er mensen zijn die wat willen geven?’
Ze draaide zich om. Het meeste van wat hij had gezegd, had ze gemist. Tot haar opluchting zag ze dat hij het jasje van zijn pak niet aanhad, maar alleen zijn pantalon en witte hemd droeg, zoals voor de bijeenkomst. Ook de das was verdwenen.
‘Luister je wel?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Ik zie je steeds voor me in dat nette pak. Zo anders, ik kan het nog niet bevatten.’
Hij lachte. ‘Datzelfde probleem heb ik ook met jou.’
Blozend liep ze de kantine in. Gelukkig, ze waren er. Ineens besefte ze dat ze nog met hem moest eten, en haar blijdschap verdween als sneeuw voor de zon.
Hoofdstuk 5
Het eten met Sam moeilijk noemen was zwak uitgedrukt. Praten over ziekenhuiszaken, terwijl je moest vechten tegen je fysieke reacties op je gesprekspartner was meer dan moeilijk. Maar het zou nog erger worden, besefte ze, terwijl ze in haar operatiejas glipte en papieren slippers over haar schoenen trok.
In operatiezalen heerste een speciaal soort intimiteit. Er was zachte achtergrondmuziek, er werden wat woorden gewisseld, en van de andere aanwezigen zag je alleen de ogen achter brillenglazen, ogen die boodschappen uitzonden zoals alleen ogen dat konden doen.
Het was net zo erg als ze gevreesd had. Deze chirurg vond het prettig als de operatiezuster de instrumenten aanreikte over de operatierafel heen en daarom moest ze vlak naast Sam staan. Ze kon de warmte van zijn lichaam voelen, en als ze zich omdraaide om hem iets aan te reiken, had ze hem kunnen kussen.
Af en toe raakten hun handschoenen elkaar. Dat gebeurde ook met de chirurg, maar dat bezorgde haar geen elektrische schok en leidde haar niet af.
‘Om het bot bij elkaar te houden brengen we daar een titaniumplaatje in,’ wees de chirurg. Meg pakte de kleine schroefjes die het plaatje op zijn plaats moesten houden. ‘Met alleen ijzerdraad om de tanden kan de breuk ook genezen, maar het blijft een zwak punt, daarom is een plaatje beter.’
Hij bevestigde het plaatje en gebaarde naar Sam dat hij de schroefjes in het bot moest draaien. Meg reikte een schroefje en het kleine, elektrische apparaatje om het vast te schroeven aan. Zacht kreunend bij het geluid van het ding overhandigde ze hem het tweede schroefje.
‘Goed werk,’ zei de chirurg. Hij legde draad om de tanden en als laatste bevestigde hij de onder- en de bovenkaak aan elkaar. De komende maand zou Riley alleen vloeibaar voedsel kunnen eten.
‘Is hij de zoon van Barry Jensen?’ vroeg de chirurg, terwijl Sam het laatste stukje draad afknipte.
‘Ja,’ antwoordde Meg. Hoe was het mogelijk dat een kaakchirurg een visser kende?
‘Is hij in het ziekenhuis?’ vroeg de man verder.
‘Hij zou er nu moeten zijn,’ zei Meg. ‘Sarah heeft hem gebeld op de boot, hij zou onmiddellijk terugvaren.’
‘Dan mist hij de vangst van een nacht,’ merkte de chirurg op. ‘Ik wil met hem praten. Die man heeft de lekkerste garnalen van de hele vloot. Eerst laat hij ze weken en dan kookt hij ze zo dat er geen zand meer in zit. Mijn honorarium wordt ruimschoots betaald als ik af en toe een paar kilo garnalen krijg.’
Megs opluchting was zo groot dat ze hem had kunnen omhelzen, maar daar was het nu niet het juiste moment voor. Bovendien kende ze de man nauwelijks. Ze glimlachte naar Sam, en toen ze de blijdschap in zijn ogen zag, liep er een rilling over haar rug.
‘Alles bij elkaar een goed resultaat,’ zei hij even later toen ze naar de verkoeverkamer liepen, waar een slaperige Riley net ontdekte hoe moeilijk het was met een dichtgenaaide mond te praten.
‘Hij praat toch te veel,’ zei Barry bars. ‘Ik ben blij dat het nu even wat rustiger is thuis.’ Maar zijn hand lag liefdevol op de wang van zijn zoon. Om zijn schrik over zijn gewonde zoon te verbergen, kneep hij met de andere in die van Sarah.
Het bezorgde Meg een brok in haar keel. Waarom werd ze bij het minste of geringste zo emotioneel? Dat was niet alleen toe te schrijven aan Sams terugkeer naar de Bay.