Nadat hij even in zijn kantoor had gekeken of er nog dringende taken op hem wachtten, begon hij aan zijn dagelijkse ronde over de zalen. Mrs. Nevins bleek goed te reageren op de nieuwe medicijnen die hij haar had voorgeschreven. Als het zo doorging, kon ze binnen een week uit het ziekenhuis worden ontslagen.
Ook de kleine Toby was weer zo goed als genezen. Hij wilde niets liever dan het partijtje schaak afmaken waar ze al zo lang mee bezig waren en dan naar huis.
Ze hadden pas een paar zetten gedaan, toen de stilte werd verbroken door een ziekenwagen die met loeiende sirenes kwam aanrijden. Noah liep snel naar de EHBO, waar hij tegelijk aankwam met Marion en een verpleger. Met zijn drieën haastten ze zich naar buiten.
‘Zwangere vrouw met voortijdige weeën,’ deelde de chauffeur van de ambulance mee, terwijl hij uit de wagen stapte.
Zijn collega stond achter in de auto over een jonge vrouw heen gebogen. ‘Ze heet Minnie Cooke, en het enige wat ze ons kon vertellen, is dat ze pas is uitgerekend in februari. Ze zei steeds maar weer dat hij nu nog niet kon komen omdat haar was voorspeld dat het een Waterman zou worden.’
De man zag eruit alsof hij er niets van begreep, en ook Noah wist zich zo gauw geen raad met die mededeling. Maar hij had geen tijd om er lang over na te denken, want de brancard was inmiddels naar buiten gereden.
‘We hebben haar aan een infuus gelegd en we houden het kind in de gaten via een monitor,’ deelde de tweede broeder mee.
Noah stelde zich voor aan de jonge vrouw.
‘Zorg alsjeblieft dat ik de baby niet verlies,’ smeekte ze. Haar donkere ogen waren zo angstig en zo vol pijn, dat Noahs hart ineenkromp van medelijden. Hij bleef naast haar lopen, terwijl ze de EHBO-afdeling werd in gereden. Jena was er ook, maar ze hield zich zo veel mogelijk op de achtergrond.
‘We zullen alles doen wat in onze macht ligt,’ beloofde hij Minnie. ‘Maar je moet me wel helpen. Weet je ook wanneer je precies bent uitgerekend?’
‘Begin februari. De precieze datum weet ik niet.’
Wie is je huisarts?’
‘Die heb ik niet.’
Een snelle rekensom maakte duidelijk dat het heel riskant zou zijn als de baby nu al werd geboren.
Noah nam zijn patiënte nog eens goed op. Haar wilde, verwarde haar en haar kleurige, wijdvallende kleren brachten hem op het idee dat ze misschien bij de groep hippies hoorde die een eindje buiten Kareela in de heuvels woonde. Dat zou ook verklaren waarom ze geen huisarts had.
Hij las de status die de verpleger van de ambulance had ingevuld; de weeën kwamen om de tien minuten en duurden veertig seconden. De hartslag van de baby was in orde. ‘Heb je dit op de een of andere manier voelen aankomen?’ vroeg hij aan Minnie. ‘Had je pijn in je rug, of hoofdpijn, of kramp? Heb je gevloeid?’
‘Ik was nogal moe de laatste tijd en ik voelde me niet erg lekker, maar ik dacht er verder niet bij na totdat vannacht de weeën begonnen.’
Die waren dus al een hele tijd aan de gang, bedacht Noah. ‘Dit is wat we gaan doen,’ zette hij uiteen. ‘We gaan je onderzoeken om te kijken of het inderdaad nog te vroeg is, en als dat zo is, proberen we de weeën met medicijnen tegen te houden. Tegelijkertijd behandelen we je met een ander medicijn, voor het geval dat de baby toch geboren wordt. Dat vermindert de kans op ademhalingsproblemen bij het kind.’
‘Ik wil niet dat hij nu al geboren wordt!’
‘Wij ook niet,’ verzekerde Noah haar. Hij wenkte Marion, die Minnies hand vasthield, terwijl Noah haar onderzocht.
Er was al meerdere centimeters ontsluiting, maar de vliezen waren gelukkig nog niet gebroken - dat was een enorm voordeel.
‘We gaan een echo maken om te zien of er nog genoeg vruchtwater is en om de leeftijd en de ligging van de baby vast te stellen,’ zei hij tegen Minnie. Hij verzweeg het feit dat de echo ook eventuele erfelijke afwijkingen aan het licht zou brengen, die verantwoordelijk konden zijn voor de voortijdige weeën.
‘Misschien kunnen we haar beter regelrecht naar de stad doorsturen,’ merkte Marion op. ‘Met de helikopter is ze binnen twee minuten in Brisbane.’
Noah, die zelf ook al aan die mogelijkheid had gedacht, aarzelde. ‘Laten we eerst maar proberen om haar te stabiliseren. Het zou heel vervelend zijn als ze in de helikopter zou bevallen. In vijftig procent van de gevallen houden voortijdige weeën vanzelf weer op. Het zou jammer zijn als ze helemaal voor niks zo ver van huis werd gebracht.’
Hij zag dat Marion nog steeds twijfelde. ‘Als ze toch mocht bevallen, kunnen we moeder en kind nog altijd samen naar Brisbane laten brengen.’ Waar een overbelaste, dodelijk vermoeide internist in opleiding de eerste zou zijn die zich met hen zou bezighouden. Noah was er zeker van dat ze bij hem veiliger waren. Maar die informatie hield hij wijselijk voor zich.