De minieme beweging van één sceptisch opgetrokken wenkbrauw was genoeg om zijn bekentenis naar de prullenbak te verwijzen.
‘Ja, dat zal wel,’ mompelde ze, voor het geval hij nog de hoop mocht koesteren dat ze hem serieus nam.
Noah schuifelde ongemakkelijk met zijn voeten. Zijn tas leek steeds zwaarder te worden, en als hij niet oppaste, kwam hij nog te laat op zijn werk. Misschien moest hij een andere tactiek proberen...
‘Ik zou natuurlijk Matt kunnen bellen en hein de situatie voorleggen... Tenslotte waren onze ouders vroeger goede vrienden...
Ha, dat had effect! Ze deed een stap naar voren, waarbij ze op een haartje na een gat in de vloer miste, en pakte hem bij zijn arm. ‘Nee, niet Matt bellen!’ Er klonk duidelijk paniek in haar stem. ‘Blijf maar hier als je dat per se wilt. Ik kan me best voorstellen dat Rose en Greg niet naar de camping terug willen, en dat je je verantwoordelijk voor ze voelt...’
Haar stem stierf weg, alsof ze opeens weer overmand werd door de onmogelijkheid van de hele situatie. Toen rechtte ze haar rug en keek hem recht in de ogen. ‘Maar je mag er met geen mens over praten. Niet met de filmploeg, niet met je collega’s in het ziekenhuis, met niemand. Het moet absoluut geheim blijven.’
Haar stem klonk zo gejaagd en dwingend, dat er maar één conclusie mogelijk was: ze had inderdaad, zoals hij al vermoedde, een verhouding met Matt.
Vreemd genoeg gaf het hem helemaal geen voldoening dat hij het bij het rechte eind bleek te hebben. Eerder een gevoel van teleurstelling. ‘Nou, na dit hartelijke welkom kan ik nu zeker mijn bagage wel even binnenzetten?’ Hij liep de bouwvallige veranda op en zette zijn tas op de vloer van de kamer, om het hoekje van de deur.
Eén blik was voldoende om te constateren dat de hut vanbinnen in precies dezelfde deplorabele toestand verkeerde als van buiten. ‘Het is de een of andere vorm van masochisme, dat kan niet anders,’ mompelde hij. Hij keek naar Jena, die onderaan de trap ongeduldig op hem stond te wachten.
‘Waarom kon je niet gewoon in je eigen huis blijven bij Greg en Rose?’ vroeg ze, nog steeds geïrriteerd. ‘Het is toch idioot om ze zomaar in je huis achter te laten! Je kent ze helemaal niet en gisteren liep die man nog als een maniak met een geweer en een mes te zwaaien.’
‘Dat geweer, een oude windbuks, heeft hij aan mij gegeven en dat mes was gewoon een aardappelschilmesje.’
‘Toch was het een belachelijke beslissing,’ zei Jena vinnig. Wat ben jij er toch voor eentje? Ben je soms een van die engelen waar je wel eens over hoort, die niet worden toegelaten in de hemel voordat ze al het kwaad hebben hersteld dat ze tijdens hun leven hebben begaan?’ Ze snoof. ‘Dat zal niet weinig zijn geweest!’
Noah haalde verlegen zijn schouders op. Hij snapte zelf ook niet waar dat impulsieve gedrag van hem opeens vandaan kwam. ‘Belachelijk’ was nog een tamelijk milde omschrijving. Lucy had hem onomwonden voor gek verklaard toen ze de eerste tekenen van een verandering van levensstijl bij hem had waargenomen. Het was nog altijd beter als een mislukte engel te worden beschouwd dan als een volslagen idioot.
‘Je had best bij ze kunnen blijven,’ herhaalde Jena. ‘Overigens snap ik niet waarom je als dokter zo ver van je werk woont.’
‘Daar heb jij anders alleen maar voordeel van. Als ik er niet was, zou je nu naar de stad moeten lopen!’ Zijn stem klonk scherper dan de bedoeling was. Nu ze samen in de auto stapten en hij de vage geur rook die om haar heen hing - misschien alleen maar de zeep waarmee ze zich waste - besefte hij opeens wat een domme zet hij daarnet had gedaan. Als zijn hormonen al begonnen op te spelen als hij naast haar in een auto zat, wat zou er dan wel niet gebeuren als hij samen met haar onder één dak woonde?
Ze is het liefje van Matt, hield hij zich voor, maar op de een of andere manier hielp dat nauwelijks. Tenslotte had Matt indertijd Bridget Somerton van hem afgepakt.
Matt de volmaakte!
‘Nou,’ drong Jena aan, terwijl ze de hoofdweg op reden. ‘Waarom zit je hier eigenlijk in de wildernis? Daar ben ik echt nieuwsgierig naar.’
‘Ik heb mijn huis in Kareela uitgeleend aan een paar kennissen,’ antwoordde hij.
Jena schaterde het uit.
Geïrriteerd keek hij opzij. ‘Wat is daar zo grappig aan?’
‘Hoeveel huizen heb je eigenlijk?’ vroeg ze, nog nahikkend van het lachen. ‘Hoeveel heb je er in totaal weggegeven?’ Ze keek hem argwanend aan, maar haar ogen lachten en dat grappige kuiltje in haar wang was nog niet verdwenen. ‘Ben je soms echt een engel?’
Noah verkoos die laatste vraag te negeren. ‘Ik heb niet één huis weggegeven! Ik heb er alleen maar een paar uitgeleend. Greg en Rose vertrekken weer zodra hun vakantie voorbij is.’