Jena fronste haar wenkbrauwen bij het horen van die taakomschrijving, maar ze begreep wel dat Noah haar aanwezigheid met opzet benadrukte om de vrouw op haar gemak te stellen. Ze voelde er trouwens toch niets voor om naar Matts hut terug te gaan zolang die man nog ergens rondzwierf.
‘Wil je dat ik het briefje voor je schrijf,’ vroeg Noah vriendelijk aan de vrouw.
Rose knikte, maar opeens bedacht ze zich. ‘Ik doe het zelf wel,’ zei ze. Ze reikte langs de kinderen heen naar een notitieboekje. De kleintjes drukten zich angstig tegen hun moeder aan.
Jena schatte hun leeftijd op twee en drie jaar. Zouden ze zich later nog iets van dit drama herinneren?
‘Het enige wat we kunnen doen is zo veel mogelijk troost en veiligheid bieden,’ zei Noah zacht, terwijl de vrouw met grote letters een boodschap in het boekje schreef.
‘Schrijf maar dat jullie in het huis van de dokter zitten, zo’n vierhonderd meter naar het oosten aan de rand van het meer. En zeg maar dat ik het buitenlicht aan zal laten zodat hij het gemakkelijk kan vinden.’
‘Ik zal hier ook een lamp aan moeten laten, anders ziet hij briefje niet,’ zei Rose bedeesd.
Noah knikte en zette een lantaarn zo neer, dat het licht precies op het briefje viel.
Jena pakte wat kleren voor de kinderen van de grond en ook een lang katoenen nachthemd waarvan ze vermoedde dat het van Rose was. Ze stopte alles in een rugzak die in een hoek op de vloer lag en deed er nog een plastic toilettasje bij, waarin vier tandenborstels en een stuk zeep zaten. ‘Moet er nog meer mee, medicijnen misschien,’ vroeg ze aan Rose, terwijl ze haar de open rugzak voorhield.
Rose liet de kleintjes een ogenblik aan Jena over en dook achter een kamerscherm, om even later terug te komen met een pak papieren luiers.
‘Laten we dan maar gaan,’ stelde Noah voor.
Jena nam het oudste meisje op haar arm, terwijl Rose de jongste optilde. Ze liepen achter Noah aan naar de jeep, waar Jena het drietal op de achterbank installeerde. ‘Jullie vragen erom om door hem te worden aangevallen,’ waarschuwde de politieman, die nog even bij hen kwam kijken.
‘Ik denk niet dat hij echt gevaarlijk is,’ zei Noah. ‘Hij had al zijn woede over zijn ontslag opgepot, maar vandaag knapte er opeens iets in hem. Zijn vrouw denkt dat het misschien te maken heeft met een brief die ze vandaag voor hem had afgehaald bij het postkantoor. Misschien ligt die nog wel in de tent.’
De agent knikte, maar hij was tactvol genoeg om even te wachten tot ze waren weggereden, voordat hij weer de tent binnen glipte.
‘We hebben gegrilde kip voor het diner,’ zei Noah opgewekt, maar Jena zag aan zijn speurende blik, dat hij meer werd beziggehouden door de rondzwervende man dan door het avondeten. ‘Houden jullie van kip?’
Geen antwoord.
Jena draaide zich met een geruststellende glimlach om naar Rose, maar ook die zat ingespannen naar buiten te turen. Ze had Noahs vraag waarschijnlijk niet eens gehoord.
Toen ze waren aangekomen bij de hut, stapte Jena uit en deed de achterdeur van de jeep open om de kinderen eruit te tillen.
‘Wacht hier op me,’ fluisterde Noah. ‘Ik denk niet dat hij zomaar een huis zou binnen gaan, maar ik wil het voor de zekerheid toch even controleren.’
‘Hoe?’ fluisterde Jena terug. ‘Door naar binnen te lopen en af te wachten of je overhoop wordt geschoten?’
Noah gaf haar een klopje op haar arm, dat ongetwijfeld bedoeld was om haar gerust te stellen, maar het enige effect was dat ze nog zenuwachtiger werd dat ze al was.
‘Ik doe alleen maar even het licht aan,’ zei hij. Hij liep weg, en een halve minuut later scheen er een helder licht vanuit de zitkamer. Het was zo stil, dat je een speld kon horen vallen - totdat Noah hen iets toeriep vanaf de veranda. ‘Kom maar binnen. De barbecue is uit, maar ik braad de kip wel op het fornuis.’
Jena nam één van de kinderen op de arm en pakte met haar vrije hand de rugzak die ze had ingepakt. ‘Kom Rose, laten we naar binnen gaan. Ik zal een lekker kopje thee voor je zetten en iets te drinken maken voor de kinderen. Het is al bijna bedtijd voor ze, zeker?’ Om de kleintjes, die al die tijd geen woord hadden gezegd, een beetje op hun gemak te stellen, vroeg ze hun naam.
‘Dit hier is Lily, en degene die jij nu draagt is Ruby,’ antwoordde Rose voor hen.
‘Hallo, Ruby,’ zei Jena tegen het kleintje, maar tot haar verbazing begon Rose hard te lachen.
Het was een akelig geluid, zonder een spoortje vrolijkheid. Toen Jena verbaasd en geschokt opkeek, zag ze dat de tranen Rose over de wangen stroomden.
‘Ze is doof. Ze zijn allebei doof,’ snikte de vrouw. ‘Ze moeten binnenkort geopereerd worden, maar we weten niet waar we het geld vandaan moeten halen - dat is de reden waarom Greg zo over zijn toeren is.’