Aangezien ze niet van plan was hem te hulp te komen, zweeg ze ook. In plaats daarvan zette ze haar tanden in een krentenbol, die zo verrukkelijk smaakte dat ze bijna kreunde van genot. ‘Om elf uur arriveren de decorbouwers en de timmerlui,’ deelde ze mee toen duidelijk werd dat Noah volkomen was vergeten waarom hij haar had uitgenodigd voor de koffie. ‘Ik zal direct aan ze vragen of ze een beetje zachtjes willen doen.’
Hij keek haar aan fronsend aan, alsof hij probeerde zich te herinneren wie ze ook alweer was. Wat ga jij eigenlijk precies doen?’ vroeg hij toen. ‘Ik bedoel, ik weet dat jij bent aangesteld als tussenpersoon tussen mij en de filmploeg, maar als er niets te bespreken valt, wat doe je dan?’
‘Deze week ga ik een beetje meelopen met jou en de andere stafleden, om een idee te krijgen hoe alles hier draait. Als het programma wordt uitgezonden, zal het lijken alsof het in één week is opgenomen, maar in werkelijkheid wordt er twee weken gefilmd, waarna er bepaalde stukken worden geschrapt -’
‘En dat noemen ze reality-tv,’ mompelde hij weer, maar deze keer klonk het iets gemoedelijker.
Jena lachte. ‘Ik vraag me af of dat wel echt bestaat. Maar dit wordt wel een stuk realistischer dan Streekziekenhuis, de serie waarmee het zal worden vergeleken.’
Ze concentreerde zich weer op zijn vraag, want tegen hem lachen leek haar toch niet zo verstandig. ‘Als ik eenmaal een beeld heb van wat jij zoal doet op een dag, en hoe het er hier allemaal aan toe gaat, ga ik een draaiboek voor de opnamen maken.’
‘Dokter komt op zijn werk, dokter redt leven, dokter haalt baby-’
‘Dokter krijgt een klap voor zijn kanis,’ waarschuwde Jena. ‘Het gaat niet speciaal over jou, het gaat over het hele ziekenhuis, al het personeel en alle patiënten.’
‘Kun jij dat - een draaiboek maken?’ vroeg hij met een klank van oprechte verbazing in zijn stem.
Jena hoopte dat hij niet aan haar gezicht kon zien wat ze van die vraag dacht. Tenslotte was dit niet de eerste keer dat iemand eraan twijfelde of ze wel genoeg hersens had.
Dit keer ergerde het haar echter nog meer dan anders... Waarom dat zo was, daar wilde ze maar liever niet over nadenken. In plaats daarvan haalde ze diep adem en zei: ‘Ik doe dit werk nu zo’n anderhalf jaar, nadat ik eerst een tijdje heb meegedraaid als manusje-van-alles, en later als regieassistente. Dus ik heb zo langzamerhand wel een beetje een idee van wat kan en vat niet kan. Wat ik hier doe is zo ongeveer hetzelfde, alleen moet ik er nu vooral op letten dat de filmploeg niet te veel overlast veroorzaakt.’
‘Dat is niet zo moeilijk zeker, als je ze eenmaal heb duidelijk gemaakt waar ze zich aan te houden hebben?’
Er viel een geladen stilte. Jena had geen idee waar hij nu eigenlijk heen wilde met die vraag.
Of bedoelde hij soms...
Ze herinnerde zich die keer dat een baan die ze heel erg graag wilde hebben, aan haar neus voorbij was gegaan. Ze hoorde nog de stem van de producer, die zei: ‘Ik weet wel dat je heel wat in je mars hebt, Jena, maar de meeste mensen zien dat nu eenmaal anders. De doorsnee kijker zou alleen maar een knap, dom blondje in je zien, en het programma zou inboeten aan geloofwaardigheid.’
Zelfs nu, vele maanden later, koffie drinkend in de keuken van een ziekenhuis, voelde ze de oude woede weer oplaaien.
‘Zelfs een dom blondje moet dat kunnen, wou je zeker zeggen?’ vroeg ze woedend. Met een ruk stond ze op en schoof haar stoel naar achteren. ‘Over cliché-denken gesproken!’
‘Nee, dat dacht ik helemaal niet!’
Noah was ook overeind gesprongen, en hij struikelde bijna over zijn woorden in zijn haast haar beschuldiging te ontkennen. ‘Ik vroeg me alleen maar af of je soms tijd over zou houden om andere dingen te doen.’
‘Niet met jou, in ieder geval,’ brieste Jena. ‘Voor geen goud!’ Ze stormde de keuken uit, rende de hal door en de trap op. Pas toen ze helemaal boven was, bedacht ze dat ze weer naar beneden zou moeten om de filmploeg op te vangen. Ze moest er niet aan denken dat Noah Blacklock ze tegen zou komen, terwijl ze rumoerig door de gangen liepen te stommelen. Dat zou geen beste beurt voor haar zijn! Ze moest trouwens ook nog uitzoeken hoe het gebouw aan de achterkant precies in elkaar zat. Het zou mooi zijn als de filmploeg via een achteruitgang in en uit zou kunnen.
Ze keek over de trapleuning om te zien of de kust vrij was. Beneden liep een zuster voorbij, maar van de gevreesde dokter Blacklock was geen spoor te bekennen.
Ze kon natuurlijk niet met haar schoenen in haar hand naar beneden sluipen, dat zou toch echt te ver gaan.
‘Ah, daar ben je. Kan ik je even spreken?’ klonk het van beneden.
Linda Carthew stelde de vraag op een toon alsof ze al uren naar Jena had lopen zoeken.