‘Jill heeft me enorm goed geholpen. Ik heb zelfs kennisgemaakt met de kokkin, het belangrijkste staflid van het ziekenhuis,’ zei ze schertsend. Ze hoopte dat deze aardige versie van de dokter nog even aanwezig zou blijven.
‘Een volledig functionerende ziekenhuiskeuken, dat is tegenwoordig een zeldzaamheid,’ beaamde hij - op vriendelijke toon! ‘De meeste ziekenhuizen laten hun maaltijden bezorgen door een cateringbedrijf. Maar Kareela heeft gelukkig een lange traditie op het gebied van goed ziekenhuisvoedsel. Mrs. Meldrum is al dertig jaar bij ons in dienst.’
Jill mompelde dat ze weer aan het werk moest en glipte weg.
Jena vroeg zich af wat ze nu moest gaan doen. ‘Jij zult het ook wel druk hebben,’ zei ze tegen Noah.
Met een blik op zijn horloge schudde hij zijn hoofd. ‘Ik heb nog twintig minuten de tijd tot het spreekuur van de polikliniek begint. Heb je soms zin in een kop koffie?’
Jena’s verbazing over die plotselinge verandering in zijn gedrag ging over in argwaan.
Diepe argwaan.
Ze nam hem tersluiks op, maar zijn gezicht leek wel uit graniet gehouwen - het verried geen enkele emotie. ‘Dat is goed,’ zei ze na een ogenblik.
Hij scheen haar aarzeling niet op te merken, knikte alleen maar goedkeurend en ging haar voor naar de keuken.
Wantrouwend volgde ze hem. Hij had vast iets van haar nodig, dacht ze. Dat was de enige verklaring voor die onverwachte verandering die ze kon verzinnen!
Terwijl Noah voor haar uitliep naar de keuken, werkten zijn hersens op volle toeren. Hoe zou hij Miss Contactpersoon zo ver kunnen krijgen dat ze bereid was om Carla en de anderen te helpen bij de voorbereidingen voor de kerstparade?
‘Zo, jij neemt het ervan,’ merkte Mrs. Meldrum op toen hij met Jena de keuken binnen stapte. ‘En dat werd ook hoog tijd. Hoe staan de zaken bij het meer? Heb je nog nagedacht over mijn aanbod om zolang bij ons in te trekken?’
‘Zeker wel, Mrs. M.,’ antwoordde Noah, ‘maar de hut is comfortabel genoeg voor zo’n korte periode.’
Tot zijn verbazing meende hij dat ook nog. Hij was woedend geweest toen hij noodgedwongen het dorp uit was gevlucht, ziek van het gemanipuleer van Linda. Maar de weinige dagen die hij nu in de hut had doorgebracht, waren hem goed bevallen. Hij had genoten van de rust en van de mooie omgeving. Tot hij gisteravond laat wakker werd gebeld door zijn zuster, die wilde weten wat zijn plannen waren voor de feestdagen. Voor de zekerheid had ze hem ook maar vast de verlanglijstjes van zijn neefjes en nichtjes gedicteerd. Daardoor had hij zich vanmorgen verslapen en...
Hij zette de gedachte aan de verdere gebeurtenissen van die morgen resoluut van zich af en richtte zijn aandacht weer op het gesprek. ‘Het is me trouwens ook veel te onrustig in het dorp op het ogenblik,’ voegde hij er, een beetje laat, aan toe.
‘Ik heb gehoord wat die blagen hebben uitgespookt,’ antwoordde de kokkin. ‘Brett Ward was er ook bij. Ik zal eens een hartig woordje spreken met zijn moeder, als ik haar weer zie.’ Ze wendde zich tot Jena. ‘Sorry. Je hebt natuurlijk geen idee waar dit allemaal over gaat. Plattelandsproblemen, meer is het niet.’
Jena keek van de moederlijke vrouw naar de man die zo snel van stemming kon veranderen. Ze hoopte op een nadere verklaring, maar op dat moment stelde de kokkin hen voor de keus: een vers gebakken krentenbol, zo uit de oven, of een van de koekjes die ze gisteren had gebakken.
‘Je moet wel iets eten bij de koffie hoor,’ zei ze tegen Jena, terwijl ze haar een stoel aanbood aan een grote, glanzend geboende tafel. ‘Het is niet goed om koffie te drinken op een lege maag.’
‘Is dat wetenschappelijk bewezen?’ vroeg Jena aan Noah.
Hij grinnikte. ‘Waarschijnlijk wel, maar dat belet me niet om grote hoeveelheden van Mrs. Meldrums uitstekende brouwsel achterover te slaan.’
Jena probeerde zich te concentreren op wat hij zei, maar zijn glimlach had haar danig van haar stuk gebracht. Ze was druk bezig om haar eerste indrukken van de man grondig te herzien.
Dat was beter dan dat ze te lang zou blijven stilstaan bij haar fysieke reacties op hem.
Cafeïne - daar hadden ze het over. ‘Dat uw koffie uitstekend is, wil ik graag geloven,’ zei ze, zich tot de kokkin richtend. ‘En ik neem er graag één van die krentenbollen bij. Alleen al bij de geur loopt het water me in de mond.’
Mrs. Meldrum zette twee bekers, een volle koffiepot en een schaal met boter besmeerde krentenbollen op tafel.
Jena schonk voor zichzelf een kop koffie in en reikte over de tafel naar de suiker en de melk. Op die manier gaf ze Noah, die tegenover haar was gaan zitten, rustig de tijd om de draad van het gesprek weer op te pakken.
Noah maakte echter geen gebruik van de gelegenheid, maar dronk zwijgend zijn koffie.