Ze liepen via de receptie naar de grootste foyer.
‘Mijn contactpersoon,’ herhaalde Jena op vragende toon, een beetje buiten adem door die plotselinge uittocht.
‘Je weet best wat ik bedoel!’ Zijn stem had weer die grimmige ondertoon. ‘Jij bent hier om erop toe te zien dat mijn patiënten niets te lijden hebben van deze vertoning. Je hoeft niet naar de pijpen te dansen van die pennenlikker en die handtekeningenjaagster van het bestuur.’
Het was niet moeilijk te raden hoe hij dacht over het tweetal dat ze in zijn kantoor hadden achtergelaten. Jena werd opeens overmand door een gevoel van volslagen paniek. Wat aanvankelijk zo’n gemakkelijk baantje had geleken, begon zich in hoog tempo tot een nachtmerrie te ontwikkelen - en ze was nog niet eens echt begonnen!
‘Weet je,’ zei ze, terwijl ze een zacht rukje gaf aan haar arm, die hij nog steeds vasthield, ‘toen ik hier aankwam, leek het grootste probleem mij dat ik drie weken zou moeten bivakkeren in dat oude huis van Matt. Maar toen wist ik nog niet dat ik terecht zou komen in een ware burgeroorlog.’
Noah keek haar aan en zag de gealarmeerde blik in haar ogen. ‘Zo erg is het nou ook weer niet,’ bromde hij. ‘Tenminste, niet wat deze reportage betreft. Ik was er in het begin weliswaar op tegen, maar ik heb er uiteindelijk in toegestemd omdat ik het geld goed kon gebruiken voor iets anders.’
Hij nam haar nog eens aandachtig op. Zo te zien hadden zijn woorden haar niet gerustgesteld. Ze scheen zich echt zorgen te maken! ‘Ik zal het je niet onnodig moeilijk maken,’ beloofde hij.
Haar glimlach brak door als de zon door de wolken. Ze schudde haar hoofd, en een paar losgeraakte blonde haarlokken glansden in het zwakke licht van de foyer. ‘Echt niet?’ De ondeugende glimlach die die woorden vergezelde toverde een vertederend kuiltje in haar rechterwang.
Een ogenblik was hij afgeleid door de gedachte aan mogelijke kuiltjes op andere plekken van Miss Carpenters welgevormde lichaam. ‘Als jij het mij ook niet al te moeilijk maakt,’ bromde hij. ‘kom nou maar mee, ik heb niet de hele dag de tijd. Ik zal je even voorstellen aan iedereen die momenteel dienst heeft.’ Hij verdween door een deur aan de rechterkant van de foyer.
Jena liep achter hem aan, verbaasd door de snelheid waarmee zijn stemming weer was omgeslagen.
‘Dit is Rhoda Dent, hoofdzuster,’ deelde Noah mee met een gebaar in de richting van de vrouw die op de zusterpost achter de computer zat.
‘Jena Carpenter,’ zei Jena toen het tot haar was doorgedrongen dat de dokter niet van plan was om haar behoorlijk voor te stellen. Ze keek hem van terzijde aan. Dit keer scheen zijn onbeleefdheid niet opzettelijk te zijn. Zijn aandacht was afgeleid door een formulier dat hij van het bureau had gepakt.
‘Heeft Tom Jackson Carla Trantino gisteravond laten opnemen?’ vroeg hij aan de verpleegster.
‘Heeft hij dan geen briefje voor je neergelegd?’ was Rhoda’s verbaasde wedervraag. Ze speurde over haar bureau alsof ze verwachtte dat het daar misschien ergens zou liggen.
‘Dat zou kunnen,’ mompelde Noah. ‘Ik heb een stapel paperassen omver gegooid - misschien zat het daar tussen.’ Hij liet zijn blik weer over het formulier glijden. ‘Wat is er gebeurd?’
‘Geen drugs dit keer,’ zei Rhoda snel. ‘Tenminste, voor zover we weten niet. Tom wilde liever geen bloedonderzoek laten doen - hij was bang dat Carla dat misschien verkeerd zou opvatten.’
‘Als een teken van wantrouwen,’ begreep Noah.
Jena luisterde geboeid toe. Tom Jackson was kennelijk een van de huisartsen van het stadje. En die Carla, was dat misschien een drugsverslaafde?
In een plattelandsstadje?
‘Heel goed van Tom,’ prees Noah. ‘Ik wist dat hij een voorstander was van het project, maar ik had me niet gerealiseerd dat hij er zo vierkant achter stond.’
‘Een neef van hem waar hij erg op gesteld was, is overleden aan een overdosis,’ zei Rhoda zacht. ‘Maar het probleem met Carla lag dit keer op een ander vlak. Het schijnt dat een stel dronken idioten uit het dorp het huis van de meiden is binnen gedrongen in de hoop daar het feest nog even voort te kunnen zetten. Volgens Tom, die het weer van Davo heeft gehoord, heeft één van die knullen Suzy bij haar arm gepakt. En toen Suzy begon te gillen, sloegen bij Carla de stoppen door.’
‘Het verbaast me dat die knullen niet zelf in het ziekenhuis zijn beland,’ zei Noah hoofdschuddend. Hij liep de ziekenzaal binnen en bleef staan bij een bed helemaal aan het eind.
Jena, die wel vermoedde dat haar aanwezigheid in de zaal nog minder welkom zou zijn dat die van de filmploeg, bleef bij het bureau van de hoofdzuster staan. Misschien zou Rhoda nog iets loslaten over wat er aan de hand was. Hoewel, er bestond natuurlijk zoiets als zwijgplicht.