De deur van zijn kantoor ging zachtjes open. Peta mompelde zijn naam, waarna ze zich geruisloos terugtrok. Noah liet nog een paar seconden voorbijgaan, voordat hij met een zucht zijn hoofd ophief en zijn leesbril afzette.
Het beeld dat op zijn netvlies kwam was een beetje wazig, maar nog herkenbaar genoeg, ondanks het feit dat ze haar lange blonde haar keurig had opgestoken. ‘Blondie? Wat kom jij hier in vredesnaam doen? Wil je soms een aanklacht tegen me indienen omdat ik je band heb verwisseld?’
Zijn bril was met één poot achter zijn oor blijven steken, waardoor hij gedwongen was om zijn hoofd scheef te houden, terwijl hij naar haar keek. Het viel niet mee om op die manier een waardige indruk te maken.
Dat scheen zijn bezoekster overigens totaal niet te deren. Kalm deed ze een stap naar voren, stak hem haar hand toe en zei: ‘Misschien hadden we ons al eerder aan elkaar moeten voorstellen. Ik ben Jena Carpenter, de contactpersoon van Showcase Productions.’
Ze wachtte geduldig tot hij zijn bril naast zich had neergelegd. Toen hij ten slotte zijn hand uitstak, stootte hij per ongeluk tegen de stapel paperassen, die voor hem op het bureau had gelegen. De A4’tjes dwarrelden als een witte waterval naar beneden.
Hij dook naar de vloer om alles op te rapen, maar schoot weer overeind bij het horen van Blondies stem.
‘Je mag me Jena noemen, of Miss Carpenter, of desnoods “Hé, jij daar”,’ deelde ze mee. Ze pakte zijn hand, die aarzelend boven het bureau uitstak, en schudde hem zo kort, dat hun vingers elkaar nauwelijks raakten. ‘Maar als je me nog één keer Blondie durft te noemen, klaag ik je aan wegens ongewenste intimiteit.’
De staalharde blik in haar blauwe ogen liet er geen twijfel over bestaan dat ze het meende. Noah wendde beschaamd zijn blik af en keek naar zijn hand, alsof hij zich had gebrand aan de koele, slanke vingers die hem zojuist hadden aangeraakt.
Hij keek haar aan. ‘Dat was zeker een idee van Matt Ryan? Een knappe vrouw vooruit sturen om de weg te effenen, zodat zijn filmploeg straks ongehinderd zijn gang kan gaan in mijn ziekenhuis?’
Jóúw ziekenhuis,’ hoorde hij Blondie mompelen. Of hoe heette ze ook alweer? Jena of zoiets?
‘Ik ben hier de geneesheer-directeur,’ bromde hij, ‘en als zodanig ben ik verantwoordelijk voor het welzijn van de patiënten. Ik meen dat ik dat al had besproken met de eerste afgevaardigde die Zijne Koninklijke Hoogheid op me afgestuurd heeft.’
Jena haalde diep adem en zette zich mentaal schrap tegen de man die ze verondersteld werd op zijn gemak te stellen. ‘Laten we alles eerst eens even goed op een rijtje zetten,’ stelde ze voor. ‘Om te beginnen heeft Matt helemaal niets te maken met Showcase Productions. Hij is weliswaar mede-eigenaar van het bedrijf, maar hij is niet betrokken bij de dagelijkse gang van zaken. Hij heeft geen enkele invloed uitgeoefend op de keus van Kareela als locatie voor deze reportage, of op mijn aanstelling als contactpersoon.’
Van die laatste bewering was ze eerlijk gezegd niet honderd procent zeker. Dat de dokter er ook aan twijfelde, stond op zijn gezicht te lezen, nog voordat hij vroeg: ‘Dus het is puur toeval dat jij nu op zijn oude adres logeert?’
‘Het feit dat ik daar logeer, staat helemaal los van deze productie,’ antwoordde Jena koeltjes.
Hij lachte honend. ‘Ja, vast en zeker!’
‘Waar ik logeer gaat u niets aan, dokter Blacklock,’ beet ze hem toe. ‘En ik zou het op prijs stellen als we nu eindelijk eens ter zake konden komen. Dus misschien kunt u uw grieven tegen Matt Ryan een ogenblik laten rusten en uw aandacht richten op de komende opnamen?’
Hij beantwoordde haar blik, waarbij hij nog bozer keek dan zij. Ondertussen vroeg Jena zich af of het mogelijk was dat Matt inderdaad een rol had gespeeld bij haar aanstelling als contactpersoon.
Hoe dan ook, de aanstelling van een contactpersoon was niet voor niets geweest. Daar was een heel goede reden voor. ‘Tenslotte hebt u zelf de eis gesteld dat u gedurende de opnamen steeds met één en dezelfde persoon te maken zou hebben,’ bracht ze hem in herinnering. ‘Ik ben daarvoor uitgekozen omdat ik de enige binnen het team was die enige ervaring heeft in de verpleging.’
‘Ben jij dan verpleegkundige?’
Noah had direct spijt van zijn vraag, maar het blondje Jena - scheen niet op te kijken van zijn verbazing. Kennelijk was ze wel gewend aan een dergelijke reactie.
Ze schudde haar hoofd. ‘Als je de informatie had gelezen die we je een paar weken geleden hebben toegestuurd, zou je hebben geweten dat ik twee jaar in opleiding ben geweest. Lang genoeg om het verschil te weten tussen een ondersteek en een thermometer dus. En aangezien ik hier niet kom om als verpleegster te werken, maakt het niet uit dat ik niet ben afgestudeerd. Ik denk dat we om te beginnen een paar duidelijke afspraken moeten maken.’