'Wil je vannacht niet hier blijven?' Ze dacht dat hij bedoelde dat hij terugging naar zijn appartement.
'Dat zou ik heerlijk vinden. Maar ik moet werken. Ik moet met de nachtvlucht naar Parijs. Er is een terroristische aanslag geweest in Brussel.'
'Ga je daar nú naartoe?' Ze keek hem verbijsterd aan. Ze was zelf doodop. Ze wist niet hoe hij het kon, nadat ze de afgelopen dag van Teheran naar New York hadden gereisd. 'Kun je niet een dag vrij nemen of zo?'
'Nee, niet als er zoiets ingrijpends als dit gebeurt. Ik slaap wel in het vliegtuig.' Annie volgde hem vol medeleven naar de slaapkamer, waar hij wat schone kleren bij elkaar raapte. Ze gaf hem een lege koffer, die hij vulde met een paar shirts voor in het vliegtuig, drie pakken en een paar spijkerbroeken en truien. Hij wist niet hoe lang hij zou wegblijven. 'Het spijt me dat ik zo snel weg moet,' zei hij verontschuldigend, en ze keek hem glimlachend aan.
'Hoe kun je je tegenover mij verontschuldigen, na wat je voor ons hebt gedaan?' Haar ogen lieten duidelijk zien wat ze voor hem voelde en hij kuste haar.
'Mijn ex-vrouw vond dit afschuwelijk. Met mijn werk gaat dat zo. Iedere keer als ik plannen maak of iets wil gaan doen, beland ik in een vliegtuig naar de andere kant van de wereld. Mijn ex-vrouw zei dat ik op belangrijke momenten altijd weg was.'
'Vandaag was je er wel,' zei Annie. Ze sloeg haar armen om hem heen en hield hem vast. 'Je bent helemaal naar Teheran gereisd om twee jonge mensen naar huis te halen. Zonder jou had ik Paul daar niet weg gekregen. Zijn oom zou nooit naar me hebben geluisterd. Volgens mij was dat een belangrijk moment waarop je er wel degelijk was. Denk je ook niet?'
Hij keek haar glimlachend aan, dankbaar voor het compliment. In zijn huwelijk had hij altijd het idee gehad dat hij zich schuldig moest voelen. Annie gaf hem het gevoel dat hij een held was, en in haar ogen was hij dat ook.
Nadat hij had ingepakt, nam hij een douche en kleedde zich om. Zij maakte een sandwich voor hem. Hij boog voorover om haar te kussen, en precies op dat moment kwamen Ted en Kate binnenlopen.
'Waar ga jij naartoe?' vroeg Ted, toen hij de koffer zag.
'Naar Brussel, voor een reportage. In mijn vak heb je nooit lang rust.'
Ted glimlachte en keek hem stomverbaasd aan. 'Ik snap niet hoe je het volhoudt.'
'Je went eraan.' Tom stond op en sloeg zijn armen om Annie heen. De afgelopen twee dagen waren zelfs voor hem uitzonderlijk geweest. Hij had van tevoren niet geweten hoe het voor Kate en Paul zou aflopen, hoewel hij zijn onzekerheid niet had laten blijken. Maar hij was ook moe. Hij had in twee dagen vier intercontinentale vluchten gemaakt. 'Ik bel je,' zei hij tegen Annie. Hij gaf haar een zoen en ze liepen samen de kamer uit. Hij pakte zijn koffer op en glimlachte naar haar. 'Weet je, die gebroken arm die ik met squashen heb opgelopen is het beste wat me ooit is overkomen.'
'Mijn enkel ook.' Ze glimlachte terug. 'Pas goed op jezelf. Ik zie je wel op tv.'
Hij knikte naar haar en was weg. Zij liep terug het appartement in en glimlachte naar Ted. Het waren een paar ongelofelijke dagen geweest. Ted was blij voor haar, en opgelucht dat zijn zus weer veilig thuis was. Dankzij Tom was alles goed afgelopen. Niemand twijfelde daaraan. Hij was een geweldige kerel.
Een uur later was het appartement in diepe rust. Annie wierp een blik op de wekker in haar slaapkamer en besefte dat Tom op dat moment opsteeg. Het was prettig om te weten dat hij er was, ergens in de wereld, en dat hij gauw terug zou zijn. Ze kon zich geen leven zonder hem meer voorstellen. En ze vroeg zich niet meer af of er ruimte voor hem was in haar leven. Hij hoorde er nu bij. Hij was een van hen. Er was net zoveel ruimte voor de kinderen als voor Tom en Annie. Het was nu hun beurt.
Toen Kate de volgende ochtend wakker werd, voelde ze zich een stuk beter. De reis naar Teheran leek wel een droom. Het leek zo onwerkelijk en ver weg. Toen ze uit bed was belde ze Paul. Hij klonk verdrietig toen hij sprak over zijn familie in Teheran, die hij had achtergelaten, maar hij was ook blij om zijn ouders weer te zien en terug te zijn in New York. Hij was bang geweest toen hij dacht dat hij tegen zijn zin in Teheran zou moeten blijven. Hij beloofde dat hij Kate die middag zou komen bezoeken. Kate hoorde een verandering in zijn stem. Hij klonk stil en een beetje afstandelijk.
Het voelde vreemd toen hij haar in het appartement kwam opzoeken. Kate had het gevoel dat de situatie haar boven het hoofd was gegroeid, en dat ze aan deze relatie nog niet toe was. Ze hadden over trouwen gesproken alsof dat de doodeenvoudigste zaak was. Nu besefte ze hoe verschillend hun levens waren en hoe ingewikkeld het voor hem was om verscheurd te worden tussen twee families en twee werelden: de oude en de nieuwe. Ze hadden allebei tijd nodig om bij te komen van de ontdekkingen die ze tijdens hun reis hadden gedaan. Het was veel om te verwerken. Ze besefte dat ze er geen van tweeën aan toe waren om al helemaal volwassen te zijn. Ze hadden een pauze nodig. Paul vond dat ook. Het was voor hen allebei nog te vroeg om beslissingen over de rest van hun leven te nemen. Ze hadden behoefte om gewoon jong te zijn, met hun eigen familie en vrienden in hun eigen vertrouwde omgeving. De situatie was voor hen allebei te intens geworden. Paul kuste haar toen hij wegging, en Kate zag er verdrietig uit toen ze de deur achter hem dichtdeed.