Tom keek ontstemd toen hij dit hoorde. 'Zoiets verschrikkelijks kunt u uw broer en zijn vrouw niet aandoen. Paul is hun enige kind,' bracht hij hem in herinnering. 'Het zou hun hart breken.'
'Misschien kan het hen ervan overtuigen om zelf ook terug te komen,' zei Pauls oom zacht. Het was zijn liefste wens.
'Dat is niet realistisch, dat weet u zelf ook. Ze hebben daar nu een leven, en een bedrijf. Het zou niet gemakkelijk voor hen zijn om terug te komen.'
Pauls oom knikte.
'En ik ben bereid een verschrikkelijke stampij te maken als u de jongelui niet onmiddellijk aan mij meegeeft, met Pauls paspoorten. Zijn ouders willen dat hij terugkomt naar New York en hebben me gevraagd hem te halen.' Hij blufte, maar het was hun enige hoop. Pauls oom had het volste recht om Toms verzoek te weigeren.
'Ik weet niet eens of hij wel weg wil. Hij heeft sterke banden met zijn geboorteland, en met ons. Met mijn vrouw en mij, zijn neven en nichten en zijn grootvader.' Zijn ouders betekenden meer voor hem, maar dat zei Tom niet. Pauls oom stond op. 'Ik zal u naar Kate brengen,' zei hij vriendelijk, alsof zij, net als Kate, geëerde gasten waren.
Even later waren ze alle drie boven. Pauls oom klopte en opende de deur. Ze zagen Kate rechtop in bed zitten, met Paul op een stoel naast haar. Ze zaten bezorgd met elkaar te praten en keken stomverbaasd op toen Tom en Annie de kamer binnenkwamen. Kate had Annies hulp ingeroepen, maar ze had niet verwacht dat ze zou komen. Ze gaf een gil en sprong haar tante in de armen. Paul glimlachte dankbaar naar Tom, die zijn oom met een ijzige blik aanstaarde.
'Ik wil ook zijn paspoorten hebben,' zei Tom duidelijk. 'Nu. U kunt hem hier niet tegen zijn zin vasthouden. Ik ben een journalist en ik ben bereid om tot het uiterste te gaan.' Er viel een lange, aarzelende stilte, en toen verliet Pauls oom zwijgend de kamer. Vijf minuten later kwam hij terug, met Pauls beide paspoorten in zijn hand. Hij wilde dat hij bleef, maar hij was bang om zijn land in verlegenheid te brengen als Tom er een schandaal van zou maken in de pers. En hij wekte de indruk dat hij dat zou doen. Zijn liefde en respect voor zijn land waren groter dan zijn verlangen om zijn neef te dwingen te blijven. De strijd om Paul was verloren, en Tom had hem gewonnen. Pauls oom gaf hem zwijgend en met een verslagen, trieste uitdrukking op zijn gezicht Pauls paspoorten.
'Dank u wel,' zei Tom rustig en hij stopte ze in zijn jaszak. De jongelui namen het tafereeltje diep onder de indruk in zich op. Tom zei dat ze onmiddellijk moesten gaan pakken. Hij wilde Pauls oom geen gelegenheid geven om zich te bedenken. Annie bleef bij Kate om haar te helpen en Paul ging naar zijn kamer om zijn spullen te halen. Tom had de paspoorten en liet ze zich niet meer afnemen. Hij had Pauls vrijheid in handen.
Tien minuten later stonden ze met hun bagage beneden. Kate zag er erg bleek en zwakjes uit. Jelveh was naar de hal gekomen en haar man en zij waren allebei diepbedroefd omdat hun neef wegging. Pauls grootvader was niet thuis, dus Paul kon geen afscheid van hem nemen. En zijn neven waren naar school. De meisjes waren naar hun kamer gestuurd en kwamen niet tevoorschijn. Paul kon van niemand afscheid nemen en zag er verdrietig uit.
Annie bedankte Pauls oom en tante voor hun goede zorgen voor Kate. Kate deed hetzelfde. Jelveh moest huilen toen ze Paul aankeek. Ze wist dat ze hem niet meer zou terugzien, en ze sloeg haar armen om hem heen toen ze weggingen. Zijn oom wendde zich met tranen in de ogen af en weigerde gedag te zeggen toen de vier Amerikanen het huis verlieten. Tom was ontroerd toen hij zag dat Paul ook huilde toen hij in de taxi stapte. Hij dacht aan zijn grootvader, die hij nooit meer zou zien. Toen ze wegreden keek hij verlangend achterom naar het huis van zijn oom. Hij werd verscheurd tussen twee culturen en twee levens. Hij vond het heerlijk in Iran en hij was dol op zijn familie. Het had veel voor hem betekend om terug te komen en in sommige opzichten was hij graag gebleven. Maar hij wist dat dat niet mogelijk was. Kate zag ook de pijn in zijn gezicht. Hij werd heen en weer geslingerd tussen zijn twee werelden en de mensen die er woonden, van wie hij allemaal hield. Welk leven hij ook koos, hij zou altijd mensen verraden die van hem hielden en die hij door zijn beslissing achter moest laten.
De hele weg terug naar het hotel zat hij stil te huilen. Niemand sprak een woord in de taxi. Het was te pijnlijk om hem zo te zien lijden. Tom begon bijna te twijfelen of hij er wel goed aan had gedaan om Pauls oom te dwingen zijn neef samen met hen te laten vertrekken. Misschien wilde hij toch liever blijven. Maar toen ze bij het hotel aankwamen, stapte Paul samen met hen uit. En hij bedankte Tom ervoor dat hij hen had gered en hem had geholpen zijn paspoorten terug te krijgen. Kate moest echt naar huis. Hoewel ze redelijk was opgeknapt, voelde ze zich nog steeds niet goed en ze zag er nog ziek uit. En ofschoon Paul het verschrikkelijk vond om uit Teheran weg te gaan, wilde hij echt terug naar zijn ouders in New York. Hij was Tom dankbaar voor zijn hulp.