'Je hebt een visum nodig. Het kan wel een paar weken of nog langer duren om dat te krijgen.' Hij keek nadenkend. Toen boog hij naar haar toe en kuste haar. Hij had medelijden met haar. Annie zag er doodongerust uit. 'Laat mij eerst maar eens kijken wat ik kan doen. Ik heb een paar vrienden bij Buitenlandse Zaken. Misschien kunnen zij helpen.' De volgende drie uur zat hij aan de telefoon om verschillende mensen te bellen, en twee van hen beloofden te kijken wat ze de volgende dag voor hem konden doen. Net als Kate moesten ze het visum halen bij de Pakistaanse ambassade, maar Tom had de situatie uitgelegd. Hij zei dat het ging om een jong Amerikaans meisje dat in Teheran ziek was geworden, en dat haar Iraanse reisgenoot geen paspoort had en daardoor niet weg kon. Het was geen levensbedreigende situatie, maar het was buitengewoon vervelend voor Kate en Paul, die geen kant op konden. Hij legde uit dat Kates tante naar Iran moest om haar op te halen, dat Kate niet alleen kon reizen en dat ze in de Verenigde Staten zo snel mogelijk medische hulp moest hebben. Hij wist niet of het waar was, maar hij hoopte dat deze reden dringend genoeg was om onmiddellijk een visum te verstrekken. Hij legde ook uit dat Kates reisgenoot haar Iraanse vriend was, die ook Amerikaans staatsburger was, net als zijn ouders, die in New York woonden. Dit was dus geen romance die in Teheran was begonnen. Paul en Kate waren naar Iran gegaan om Pauls familie te bezoeken en toen was Kate ziek geworden. En nu weigerde zijn familie hem te laten gaan.
Tom wist dat Kate alleen Annies hulp zou inroepen als het absoluut niet anders kon en ze zelf geen oplossing kon vinden. Ze was een erg onafhankelijk meisje. Ze hadden er geen idee van hoe ziek ze precies was en wat ze mankeerde. Ook daarover maakte hij zich zorgen. Maar tot de volgende ochtend konden ze niets meer doen. Annie lag de hele nacht wakker en stuurde Kate een sms'je: 'We werken eraan. Hou vol. Ik kom zo snel mogelijk. Liefs, A.' Ze had Pauls oom geprobeerd te bellen, maar kreeg geen verbinding. Ook dat maakte haar erg ongerust.
Ze schrok verschrikkelijk toen de volgende ochtend om zeven uur de telefoon ging. Een van Toms vrienden had de Pakistaanse ambassadeur in Washington gebeld en hem verteld dat dit een persoonlijke gunst betrof voor een belangrijke journalist en dat ze twee visa voor Iran nodig hadden. Tom had nog niets tegen Annie gezegd, maar hij had de vorige dag zijn besluit genomen en twee visa aangevraagd in plaats van één. Hij wilde met haar meegaan. Hij kende de omgeving, het land en de gebruiken en hij wist dat ze het daar in haar eentje moeilijk zou krijgen. Ze zou meer bereiken als er een man met haar meereisde en hij wilde helpen. Bovendien had hij er tijd voor.
De ambassadeur had ermee ingestemd dat ze de visa om negen uur die ochtend zouden krijgen. Ze hoefden ze alleen maar op te halen bij het Pakistaanse consulaat in New York, en konden dan meteen het eerstvolgende vliegtuig naar Londen nemen. Ze moesten dezelfde weg volgen als Kate en Paul. De Pakistaanse ambassadeur had aan de bemiddelaar toegegeven dat niemand zat te wachten op een ziek Amerikaans meisje dat vastzat in Teheran en een van de belangrijkste journalisten van Amerika achter zich had staan om namens haar om hulp te smeken. Ze konden dit verzoek om assistentie niet negeren. De situatie lag niet politiek gevoelig, en ze wilden het probleem graag oplossen.
Toen Tom aan Annie vertelde dat hij met haar mee zou gaan, durfde ze dat aanbod bijna niet aan te nemen.
'Je kunt toch niet zomaar alles uit je handen laten vallen en weggaan,' zei ze tegen Tom. 'Ik red het zelf wel.' Ze probeerde moedig te zijn en wilde geen misbruik van hem maken. Ze was enorm dankbaar voor de hulp van zijn connecties, die een visum en een vlucht voor haar hadden geregeld.
'Wees nou even verstandig,' zei Tom vastbesloten. 'Ik ben twee jaar hoofdcorrespondent geweest in dat deel van de wereld. Je kunt dit niet alleen. Ik ga met je mee. Ik bel mijn werk. Jij belt de vliegtuigmaatschappij.' Het klonk zo simpel, en het was inderdaad een stuk eenvoudiger dan als ze het in haar eentje zou moeten regelen. 'Onderweg naar het vliegveld kunnen we de visa ophalen, en als er een vlucht gaat, kunnen we vanmiddag op het vliegtuig naar Londen zitten.' Annie hoopte vurig dat dat zo zou zijn. Ze wilde zo snel mogelijk in Teheran zijn. Ze had er geen idee van hoe ziek Kate was.
Tom belde naar de televisiemaatschappij en zei dat hij drie of vier dagen verlof moest opnemen. Annie boekte twee plaatsen op de vlucht van één uur naar Londen. Vervolgens belde ze naar kantoor, en naar Ted om hem te vertellen wat er aan de hand was. Hij schrok toen hij het verhaal hoorde en hoopte dat Kate niet te ziek zou zijn. Annie hoopte dat ook. Daarna belde Pauls moeder. Ze had met haar schoonzus gesproken, die zei dat Kate hoge koorts en een zware dysenterie had gehad, maar dat ze nu aan de beterende hand was. Jelveh had ook gezegd dat ze Paul daar hielden omdat hij in Iran thuishoorde en niet in de Verenigde Staten. Ze zei dat ze de fouten van zijn ouders probeerden goed te maken, wat Pauls moeder nog meer van streek maakte. Ze huilde toen ze Annie vertelde dat ze weigerden Paul te laten gaan.