Kate had hetzelfde gevoel, en ze had er genoeg van om almaar te doen alsof Paul en zij alleen maar vrienden waren. Ze miste het om wanneer ze maar wilde met Paul te kunnen knuffelen en zoenen. En soms vond ze het doodvermoeiend om zich in een heel nieuwe cultuur te storten en alle gebruiken te proberen te begrijpen. Paul was blij dat ze waren gegaan, en hij was vooral blij dat hij deze ervaring met Kate kon delen. Ondanks Annies waarschuwingen was er tot nog toe niets aan de reis waar ze spijt van hadden. Integendeel, ze hadden er allebei van genoten. En ze hoopten voor hun vertrek nog een reis naar Persepolis te kunnen maken. Paul had haar alles laten zien wat hij wilde en waar Kate op had gehoopt voor ze aankwamen.
Op een dag, nadat ze een tweede bezoek hadden gebracht aan de bazaar, waar ze voor Liz een armband en voor Ted een broekriem hadden gekocht, voelde Kate zich onder het eten plotseling niet lekker worden. Ze werd erg bleek, zei dat ze een beetje duizelig was en begon hevig te zweten. Jelveh keek onmiddellijk bezorgd. Ze voelde aan Kates voorhoofd en zei dat ze koorts had. Kate verliet met een gegeneerde blik de tafel, liep naar boven en moest even later vreselijk overgeven. Toen Paul na het eten bij haar kwam kijken, zag ze er veel slechter uit. Hij hielp haar in bed en liep naar beneden om tegen zijn tante te zeggen dat Kate waarschijnlijk een dokter nodig had. Zijn tante liep naar boven om zelf te zien hoe het met haar ging. Kate rilde hevig van kou en gloeide van de koorts. Ze moest huilen en zei dat ze vreselijke buikpijn had. Paul maakte zich ontzettend ongerust over haar. Kate hield vol dat ze op de bazaar niets had gegeten of gedronken, en Jelveh vond dat het leek op een venijnige griep die ze die winter allemaal hadden gehad. Kate zei dat ze zich nog nooit van haar leven zo ziek had gevoeld en Paul boog voorover om haar een kus op haar voorhoofd te geven. Precies op dat moment kwam Jelveh de kamer weer binnen lopen. Ze had gezien wat hij deed en keek Paul met een afkeurende blik aan.
'Dat kun je hier niet doen, Paul, dat weet je best. Als je Kate in het openbaar kust, kan dat jullie allebei in grote problemen brengen. Het is geen gepast gedrag, en al helemaal niet omdat ze geen moslima is. Als je grootvader het zou zien, zou het zijn hart breken.' Toen keek ze hen allebei onderzoekend aan. 'Is ze je vriendinnetje?' vroeg ze fluisterend aan haar neef, zodat niemand haar zou kunnen horen. Kate keek hem met grote ogen aan. Paul zweeg even voor hij antwoordde. Toen knikte hij. Hij wilde niet liegen tegen zijn tante, en hij vertrouwde erop dat ze discreet zou zijn. Hij wist dat ze Kate graag mocht, ook al vond ze haar geen geschikte partner voor haar neef omdat ze christelijk was.
'Ja,' antwoordde hij eenvoudig.
'Weten je ouders hiervan?' Ze keek geschokt toen hij weer knikte.
'Ja, ze weten het. Ze mogen Kate, hoewel ze zich zorgen maken over de toekomst. Maar voor ons is het anders. We wonen in New York, niet in Teheran.'
Jelveh zei een hele poos niets en dacht na. 'Voor jou is het niet anders,' zei ze toen rustig. 'Je bent nog altijd een moslim, zelfs in New York. En Kate niet. Ik denk dat je te lang van huis bent geweest. Het is tijd dat je hier terugkomt en je herinnert wie en wat je bent.' Ze was hier heel duidelijk over.
'Dat kan ik niet doen,' zei Paul rustig. 'Ik heb een leven in New York, en mijn ouders wonen er.'
'Je ouders hebben er verkeerd aan gedaan om je zo jong mee te nemen.' Wat ze toen zei, benam hem bijna de adem. 'Wij willen dat je hier blijft. Je kunt hier studeren, met je neven. Je kunt bij ons wonen.' Ze keek hem oprecht aan. Ze bedoelde het goed, maar Paul wilde niet blijven. Hij wilde terug. Kate lag met grote ogen te luisteren.
'Dat kan ik niet doen, Jelveh,' zei Paul, en er klonk paniek in zijn stem. 'Mijn ouders zouden het verschrikkelijk vinden als ik niet terugkwam. En ikzelf ook. Ik vind het hier heerlijk, maar dit is niet meer mijn thuis.'
'Teheran zal altijd je thuis zijn,' zei ze vastbesloten. Op dat moment rende Kate weer naar de badkamer, en ze hoorden haar door de deur heen overgeven. 'Ik zal de dokter bellen,' sprak Jelveh rustig. 'We hebben het hier later nog wel over.' Maar de manier waarop ze dit zei, maakte Paul nerveus. Zijn oom en tante hadden zijn beide paspoorten, en hij had zeker één ervan nodig om Iran uit te komen. Maar te oordelen naar wat Jelveh zei waren ze vastbesloten hem daar te houden.
Hij had geen tijd om het verder met Kate te bespreken. De dokter kwam een halfuur later. Ze had intussen al over de veertig graden koorts en was zieker dan ooit. De dokter onderzocht haar en dacht dat ze een virus of een bacteriële infectie had opgelopen. Hij overwoog om haar in het ziekenhuis te laten opnemen, maar nadat hij het met Jelveh had besproken, besloot hij haar thuis te laten.
De koorts raasde drie dagen voort. Jelveh verpleegde Kate en Paul greep iedere gelegenheid aan om bij haar te zijn. Hij was dankbaar dat Jelveh tegen niemand van de familie had verteld dat Kate zijn vriendinnetje was, maar naarmate ze zieker werd, kon hij dit steeds moeilijker verborgen houden. Hij was gek van bezorgdheid om haar. En Kate zag eruit als een geest toen de koorts na vier dagen, twee dagen voor ze naar huis zouden gaan, eindelijk afnam. Ze zag lijkbleek en had donkere kringen onder haar ogen. Ze had geen contact opgenomen met Annie, omdat ze haar niet ongerust wilde maken. Ze gingen binnenkort toch naar huis. Toen de koorts was afgenomen, zei Paul tegen Kate dat ze erg moedig was geweest. Hij klopte haar op haar hand terwijl hij dit zei, maar maakte geen aanstalten om haar weer te kussen. Jelveh had hem maar al te duidelijk gemaakt wat voor schandaal dat teweeg zou brengen.