'Ik ook,' verzekerde hij haar. Het was het eerste probleempje van de reis. 'Ik zal het er nog eens met mijn oom over hebben.' Maar toen hij dat deed, zei zijn oom dat ze hun paspoorten niet nodig hadden. Paul wilde niet onbeleefd zijn door met hem in discussie te gaan, en zijn oom hield voet bij stuk en zei dat hij ze voor de veiligheid bij zich zou houden. Kate keek alsof ze ieder moment in tranen kon uitbarsten toen Paul haar dit vertelde.
'Ik word hier heel erg zenuwachtig van,' zei ze. Ze wenste dat ze haar armen om hem heen kon slaan. Ze had er behoefte aan om gerustgesteld te worden. Ze vond het een beangstigend idee om niet over haar paspoort te kunnen beschikken. Ze voelde zich er volkomen hulpeloos door. Op dat moment besefte ze dat ze Annie geen sms'je had gestuurd toen ze waren aangekomen, en ze wist niet zeker of dat hier zou kunnen. Ze besloot het te proberen en stuurde een kort berichtje met: 'Veilig aangekomen. Ik hou van je.' Toen besloot ze haar mobieltje uit te zetten om de batterij te sparen, voor het geval ze haar oplader ook niet terugkreeg.
Ze was ervan overtuigd dat Pauls oom de beste bedoelingen had door haar paspoort voor haar te bewaren, maar het gaf haar toch een onbehagelijk gevoel om het niet zelf in haar bezit te hebben. Ze stopte de Black-Berry in een sok en duwde hem diep weg onder haar matras, waar ze wist dat hij veilig was. Het was haar enige communicatiemiddel met de buitenwereld, en ze wilde niet dat hij leeg raakte of werd afgenomen. Haar paspoort, reischeques en creditcard waren stuk voor stuk tastbare bewijzen van haar vrijheid en onafhankelijkheid. Het was een schok dat ze haar waren afgenomen, al was het vanuit de beste motieven. Het gaf haar het gevoel dat ze een kind was in plaats van een volwassene. En Paul was er ook niet blij mee. Zijn oom had hem erop gewezen dat alleen zijn Iraanse paspoort hier telde en dat zijn Amerikaanse paspoort in Teheran toch waardeloos was. Maar Paul wilde zijn paspoorten zelf onder zijn beheer houden, en Kate ook. Ze konden er echter niets aan doen. Pauls oom was het hoofd van de familie en hij besliste over iedereen, zelfs over Kate, zolang ze daar logeerde.
Later gingen Paul en zijn neven weg om met de auto een paar bekende plekken te bezoeken. De vrouwen bleven thuis en Shirin en Soudabeh deden een kaartspelletje met Kate. Ze had het leuk gevonden om met Paul en de jongens mee te gaan en meer van de stad te zien, maar ze wilde de meisjes niet voor het hoofd stoten, die het geweldig vonden om haar daar te hebben.
De jongens kwamen drie uur later opgewekt thuis. Paul zei dat hij zijn oude school had gezien en een van zijn jeugdvrienden had opgezocht. Hij was er tot zijn verbazing achter gekomen dat zijn vriend de man was die met Soudabeh verloofd was en die zomer met haar zou gaan trouwen. Het was een vreemde gedachte dat zijn eigen vrienden al zover waren dat ze gingen trouwen, maar hij wist dat huwelijken op jonge leeftijd hier gebruikelijk waren. Hoeveel hij ook van Kate hield, hij had niet het gevoel dat hij daar al aan toe was. Hij vond het heerlijk om terug te zijn in Teheran, zijn familie en vrienden te zien, alle bekende plekjes te bezoeken en te genieten van de geluiden en geuren die hij zo lang had gemist.
Die avond ging hij weer met de mannen uit. Deze keer voegde Pauls oom zich bij hen, en ze zouden onderweg nog andere vrienden ontmoeten. Toen ze weggingen keek Paul Kate verontschuldigend aan. Zijn oom wilde dat zij thuisbleef bij Jelveh en de meisjes. De mannen wilden met elkaar op pad, wat hier gebruikelijk was.
Die avond lagen Kate, Shirin en Soudabeh samen op Kates bed en praatten weer over mode en filmsterren. Ze kenden ze niet allemaal, maar wel een paar, en ze luisterden geboeid naar wat Kate te vertellen had. Ze behandelden haar als een hoogwaardigheidsbekleder die bij hen op bezoek was. Kate wist dat Annie opgelucht zou zijn als ze zou zien wat een hechte, prettige familie dit was, en hoe goed er voor haar werd gezorgd. Ze vond het niet erg dat Paul een avond uit was met de jongens. Ze had er begrip voor en gunde het hem dat hij na zo'n lange afwezigheid genoot van het gezelschap van zijn mannelijke familieleden.
De drie meisjes lachten en giechelden veel die avond, en Soudabeh vroeg aan Kate of ze een vriendje had. Ze hijgde van opwinding toen Kate dat bevestigde. Kate lachte hardop om de ironie van de situatie: het was hun eigen neef, maar dat kon ze hun niet vertellen. Ze was geen moslima, nog niet in ieder geval, en Paul en zij konden daarom hun relatie hier maar beter niet bekendmaken.
De meisjes gingen naar bed toen de jongens nog niet thuis waren, en Kate vroeg zich af wat ze aan het doen waren. Naarmate het later werd, begon ze zich ondanks haar goede voornemens toch buitengesloten te voelen. Ze zag Paul de volgende ochtend pas weer bij het ontbijt en hij toonde zich erg bezorgd om haar. Hij bood opnieuw zijn verontschuldigingen aan dat hij haar de vorige avond niet mee uit had genomen.