Zodra de oproep van de muezzin ophield, kwam het huis weer tot leven.
Het eten dat Jelveh met hulp van de meisjes had bereid geurde heerlijk naar saffraan en fruit, vermengd met kaneel.
Er was kip, lamsvlees en vis en Kate vond het allemaal heerlijk ruiken. Intussen kwamen de mannen binnen en ze besefte opeens hoe hongerig ze was na de lange reis, hoewel ze op beide vluchten twee maaltijden had gehad. Ze had er geen idee van hoe laat het was in New York, maar ze had het gevoel dat het een andere wereld was op een andere planeet, vele miljoenen kilometers van haar verwijderd. Ze was pas twee uur in Teheran, maar Pauls familie maakte dat ze zich helemaal thuis voelde.
Iedereen nam zijn plaats aan de tafel in. Kate ging tussen Shirin en Soudabeh in zitten. De drie dienstmeisjes gaven de schalen door en de hele familie begon tegelijk opgewonden te praten. Pauls komst was voor iedereen een groot feest. De mannen zaten geanimeerd Farsi met elkaar te praten en lachten veel. Paul leek zich volkomen op zijn gemak te voelen, alsof hij nooit weg was geweest. Shirin en Soudabeh vroegen Kate honderduit over de mode in New York, net zoals meisjes van hun leeftijd overal ter wereld zouden doen. Zo nu en dan glimlachte Paul Kate geruststellend toe, en ze besefte dat het een paar lange weken gingen worden, zonder lichamelijk contact en blijken van liefde. Maar dat was een kleine prijs voor deze ervaring en hun komst naar Teheran. Ze was blij dat ze hier was.
'Is alles goed met je?' vroeg Paul haar op een gegeven moment van de andere kant van de tafel, en ze antwoordde glimlachend: 'Prima.' Hij wist dat dit voor haar heel anders was, vooral omdat ze de taal niet sprak, en hij wilde graag dat ze zich thuis voelde. Zijn tante, oom, neven en nichtjes hadden enorm hun best gedaan om haar zich welkom te laten voelen. En Kate vond het eten ook heerlijk. Ze schepte iets op van verschillende schalen en genoot van het pikante eten en de bijzondere kruiden.
De jongens hadden het er met haar over dat ze de volgende dag de universiteit gingen bezoeken, en Kate zei dat ze die heel graag wilde zien, net als de bazaar. Ze beloofden dat ze haar tijdens haar bezoek alle bezienswaardigheden zouden laten zien. Kate kreeg de indruk dat ze alles in het werk stelden om te zorgen dat ze zich bij hen op haar gemak voelde. Toen keek Pauls grootvader plotseling met een onzekere blik op en vroeg in het Farsi iets aan Paul, die met 'nee' antwoordde.
'Wat vroeg hij aan je?' vroeg Kate belangstellend. Ze had de indruk dat zijn grootvader iets over haar had gevraagd, omdat hij een paar keer haar kant op had gekeken.
'Hij vroeg of je mijn vriendinnetje was,' zei Paul rustig. 'Ik zei "nee".' Kate knikte. Het was beter als ze het niet wisten. Anders zou het de situatie voor Paul alleen maar ingewikkeld maken.
Na de lunch stelde Jelveh voor dat de drie meisjes naar boven gingen om te rusten. Kate volgde de anderen naar boven. Pauls nichtjes liepen mee naar haar kamer, waar ze haar tas ging uitpakken, en ze bewonderden haar kleren. Shirin hield alle kledingstukken voor zich en zou ze graag hebben aangepast, maar ze durfde het niet te vragen. Kate legde haar spullen intussen snel in de kast.
Ze besloot haar geld en haar Black-Berry ook op te bergen -het leek haar raar om ze in huis steeds bij zich te dragen. Ze wilde ze in haar rugzak stoppen, bij haar paspoort, maar zodra ze het vakje open ritste, zag ze dat haar creditcard, reischeques en paspoort verdwenen waren. Het vak was leeg. Iemand had ze er tijdens de lunch uit gehaald, want vlak daarvoor had ze ze er nog in zien zitten. Kate voelde een golf van paniek door zich heen gaan. Ze vroeg zich af of Paul of een van zijn neven misschien een grapje met haar uithaalde, en ze hoopte dat dat het geval zou zijn.
Maar toen Paul een paar minuten later naar boven kwam en ze hem er zachtjes en met een bezorgde ondertoon naar vroeg, keek hij ook verbaasd. Hij liep meteen weg om het aan zijn oom te vertellen. Die antwoordde alleen dat Kate deze dingen tijdens haar verblijf bij hen niet nodig zou hebben en dat hij het veiliger vond om ze achter slot en grendel te bewaren. Ze wilden haar nergens voor laten betalen, dus haar creditcard en reischeques hoefde ze niet te gebruiken en haar paspoort zou ze pas weer nodig hebben als ze wegging. Paul had er geen idee van wie de rugzak had doorzocht en wilde er niet naar vragen. Zijn oom had het hier voor het zeggen. Toen Paul het even later aan Kate uitlegde, was ze nog steeds ontdaan. Paul had intussen ook in zijn eigen kamer gekeken en had ontdekt dat zijn beide paspoorten en zijn geld ook weg waren. Kate was blij dat ze haar geld en mobieltje tijdens de lunch bij zich had gehouden.
'Kun je hem niet vragen om die spullen terug te geven? Ik vind het een prettiger idee om ze zelf bij me te houden,' zei Kate tegen Paul, toen ze de zaak boven op de overloop fluisterend met elkaar bespraken. 'Ik vind het echt vervelend om mijn paspoort niet bij me te hebben.' Ze was blij dat ze de paspoorten had gefotokopieerd. De kopieën lagen nog onder in haar rugzak.