Het viel haar ook op dat zijn grootvader op de voorbank erg weinig zei en in gedachten verzonken uit het raam keek. Af en toe draaide hij zich om en keek naar Paul, die achter hem zat, en zodra hij dit deed sprongen er tranen van ontroering in zijn ogen. Een paar keer leunde hij achterover en klopte Paul op zijn hand, alsof hij zich ervan wilde vergewissen dat hij echt was en geen illusie. En dan zei hij weer zachtjes iets tegen zijn zoon in het Farsi. Paul en zijn neven zaten druk met elkaar te praten en te lachen, en Jelveh wees Kate de belangrijke bezienswaardigheden aan waar ze onderweg langs kwamen.
Toen het busje eindelijk stopte, stonden ze voor een enorm huis, dat weinig verschilde van de huizen die Kate kende uit de buitenwijken van New York. Dit huis was alleen wat groter en had prachtige bogen boven de deuren en ramen. Pauls nichtjes stonden allebei op het grasveld voor het huis op hen te wachten, en zodra Paul uit het busje stapte, sloegen ze hun armen om hem heen. Het was voor hem een schok om hen terug te zien.
De laatste keer dat hij hen zag, waren ze vijf en negen jaar geweest. Nu waren het prachtige jonge vrouwen met fluweelzachte bruine ogen en dezelfde honingkleurige huid als hij. Kate vermoedde dat ze onder hun hoofddoek hetzelfde donkere, bijna gitzwarte haar hadden als hun broers. Ze waren thuisgebleven om voor Paul en Kate een enorme lunch te bereiden. De twee meisjes en hun moeder waren al vanaf het eerste ochtendgloren in de keuken in de weer geweest.
Ze lieten allemaal hun schoenen bij de voordeur staan, en zodra iedereen luid pratend het huis in kwam, haastte Jelveh zich naar de keuken om de laatste hand aan de overvloedige maaltijd te leggen. Het huis vulde zich met de heerlijke geur van kaneel, sinaasappels en lamsvlees, die bij Paul vertrouwde herinneringen opriep, en Kate liep naar de keuken om Jelveh haar hulp aan te bieden. Jelveh stelde haar voor aan Shirin en Soudabeh en deelde trots mee dat Soudabeh wat later in het jaar ging trouwen. De vier vrouwen kregen hulp van drie jonge dienstmeisjes en maakten samen de maaltijd af.
'Ze is sinds haar dertiende verloofd met haar toekomstige man,' zei Jelveh vrolijk, en Soudabeh straalde. 'Vorig jaar hebben we een huwelijk voor Shirin geregeld. Als haar oudere zus getrouwd is, kan Shirin volgend jaar ook trouwen.' Kate begreep dat dit betekende dat de jongste op haar vijftiende zou trouwen, wat hier niet ongebruikelijk was. Paul had haar verteld dat in traditionele families huwelijken vaak door de ouders werden geregeld. De beide meisjes spraken uitstekend Engels en giechelden als er over trouwen werd gesproken.
Toen de maaltijd klaar was, bood Jelveh Kate aan om haar naar haar kamer te brengen. De mannen zaten buiten bij te praten. Ze vonden het heerlijk om Paul bij zich te hebben. Wat Kate tot nog toe had gezien, was niet anders dan een willekeurig familietafereeltje in de Verenigde Staten.
Shirin en Soudabeh liepen met Kate mee naar haar kamer op de tweede verdieping, dicht bij waar ze zelf sliepen. Het was een klein hokje met een smal bed en een ladekast voor haar spullen. Hoog in de muur zat een klein raampje waar ze niet doorheen kon kijken, maar waardoor wel zonlicht naar binnen viel. De kamer was spaarzaam gedecoreerd, en Kate zag in het voorbijgaan dat de kamers van de meisjes net zo waren. Shirin merkte op dat de jongens grotere slaapkamers hadden, op de bovenste verdieping. Soudabeh vertelde dat de slaapkamer van hun ouders aan de andere kant van het huis was, en dat hun grootvader een suite beneden had. Hij was na Pauls vertrek bij hen komen wonen en ze zeiden dat het niet goed met hem ging.
Kate zette haar tas in haar kamer en liet haar paspoort, creditcard en reischeques achter in haar rugzak. Het geld dat ze in rials had omgewisseld, liet ze samen met wat dollars in haar zak zitten. Bij het aanvragen van haar visum had ze gehoord dat ze haar computer niet mee moest nemen naar Iran. Er was haar verteld dat er overal internetcafés waren. En ze had haar Black-Berry in haar zak.
Zodra ze haar spullen had neergezet, wenkten de meisjes haar om mee te komen naar de keuken. Daar deden Jelveh en de meisjes het overvloedige maal in schalen, en de drie bedienden hielpen hen het eten naar de eetkamer te brengen.
De familie was niet schatrijk, maar het was duidelijk dat dit een welgesteld gezin was. Jelveh droeg een sobere zwarte jurk en een erg mooi horloge met diamanten, en Kate merkte op dat de twee meisjes gouden armbanden om hadden. De mannen, zelfs Pauls neven, droegen grote gouden horloges.
Net toen Jelveh de laatste spullen voor de maaltijd op tafel zette, hoorde Kate voor het eerst de adhan. Het was de middagoproep voor het gebed, die via luidsprekers door de hele stad te horen was. Het was een onontkoombaar, langgerekt geluid, dat de muezzin vijf keer per dag liet horen. Meteen kwam alles tot stilstand. Er was in het hele huis geen geluid te horen terwijl alle gezinsleden luisterden naar de zeven verzen in de oproep tot het gebed. Kate werd betoverd door het geluid. Paul had haar verteld dat ze het bij zonsopkomst, aan het begin van de middag, halverwege de middag, direct na zonsondergang en voor de laatste keer twee uur na zonsondergang zou horen. Het was een herinnering aan de gelovigen om vijf keer per dag hun bezigheden te staken en te bidden.