Iedereen was buitengewoon behulpzaam en beleefd tegen hen toen ze door de douane gingen, en Kate lette erop dat ze niet te dicht naast Paul ging staan. Ze raakte hem niet aan en glimlachte niet te lief naar hem. Deze twee weken waren ze alleen vrienden. Haar hoofddoek zat op zijn plaats en ze had de dunne katoenen overjas in haar rugzak gestopt. Toen ze door de uitgang kwamen en Kate de gezichten afspeurde, herkende ze meteen Pauls familie.
Zijn oom leek sprekend op zijn vader, behalve dat hij wat kleiner was en ouder, en zijn tante Jelveh was een kleine, hartelijke, vriendelijk uitziende vrouw. Pauls neven leken erg op hem - ze zouden broers van hem kunnen zijn en waren van ongeveer dezelfde leeftijd als hij. Hun zussen waren niet naar het vliegveld gekomen. Paul sloeg meteen zijn armen om zijn neven heen, die hij zo lang niet had gezien, en daarna omhelsden hun ouders hem en heetten hem welkom. Er stonden tranen van blijdschap in hun ogen toen ze hem in hun armen sloten. Daarna stelde Paul Kate aan hen voor als zijn schoolvriendin uit New York, en ze zei verlegen gedag.
Toen merkte ze dat er een oudere man vlak achter hen stond. Hij stond het tafereeltje met een ernstig gezicht op te nemen en keek onzeker naar zijn zoon, alsof hij niet wist wie Paul was. Pauls tante legde het vriendelijk aan hem uit, waarna hij in tranen uitbarstte en Paul hartelijk omhelsde. Het was een ontroerend moment en Paul huilde ook. Hij was de afgelopen negen jaar zo veranderd dat zijn grootvader hem niet had herkend. Toen ze naar buiten liepen, waar hun busje stond, sloeg zijn grootvader een arm om zijn schouder en liep met hem mee. Hij haalde Paul binnen als de verloren zoon. Toen zijn grootvader was ingestapt, legde Paul aan Kate uit dat hij de laatste negen jaar enorm was verouderd. Op Kate maakte hij ook een erg kwetsbare indruk. Hij leek een beetje in de war, en Jelveh legde aan Paul uit dat zijn grootvader dacht dat hij voorgoed naar Teheran terugkwam. Het ontroerde hem om dit te horen en hij was zo verschrikkelijk blij om terug te zijn, al was het maar voor twee weken. Zodra het vliegtuig was geland, had hij zich weer gerealiseerd hoe heerlijk hij het hier vond. In veel opzichten was dit land nog steeds zijn thuis. Hij vroeg zich af of dat de reden was waarom zijn ouders niet teruggingen: omdat het te moeilijk zou zijn om weer weg te gaan.
Iedereen was erg vriendelijk tegen Kate, en een van Pauls neven droeg haar tas voor haar. Zij stapte achter in het busje bij Pauls tante, zodat de drie neven naast elkaar konden zitten. Pauls tante vroeg of ze erg moe was van de reis en beloofde haar een lekkere maaltijd als ze thuiskwamen. Ze zei dat haar dochters waren thuisgebleven om het eten te bereiden. Paul had haar verteld dat zijn tante een geweldige kok was.
Terwijl ze met Pauls oom aan het stuur naar de stad reden, bekende Jelveh aan Kate dat ze nog nooit buiten Iran was geweest, en dat New York haar erg ver weg leek. Zelfs Kate had nu dat gevoel. Jelveh complimenteerde haar met het feit dat ze zoveel belangstelling had voor Iran, en dat ze er zelfs een deel van haar studie aan wilde wijden. Kate vertelde haar niet dat haar belangstelling oorspronkelijk niet academisch maar romantisch van aard was, en dat ze verliefd was op haar neef. De schijnvertoning rondom hun 'vriendschap' was begonnen, en ze zouden die de volle twee weken van hun verblijf moeten volhouden. Het leek nog te vroeg om te zeggen dat ze een serieuze relatie hadden, of zelfs dat ze een relatie hadden. Paul wilde dat ze eerst Kate beter leerden kennen.
Er was druk verkeer rondom het vliegveld, en op de toegangswegen naar de stad stonden lange files. Het kostte hun een halfuur om de stad in te komen, en het huis stond in het Pasdaran-district, in het rijke noordelijke deel. Kate keek geboeid om zich heen toen ze de stad in reden en sprak erg weinig. Ze had het te druk met alles bekijken en in zich opnemen. De familie om haar heen zat intussen geanimeerd met elkaar te kletsen in het Farsi, maar als ze met Kate praatten, deden ze dat allemaal in uitstekend Engels.
Teheran zag eruit als een moderne stad, met moskeeën die her en der in het landschap verspreid stonden. Er waren hoge en lage gebouwen. Er was een financieel district, en Kate verheugde zich erop om de bazaar te zien die Paul zo levendig voor haar had beschreven. Ze wilde daar iets voor Annie kopen. Paul wees haar onderweg de universiteit en de Azadi-toren aan. Hij keek om zich heen en besefte dat de stad was gegroeid sinds hij was weggegaan. Er woonden nu vijftien miljoen mensen en het was er nog drukker en bedrijviger dan destijds. Kate stelde tot haar verbazing vast dat de stad nog drukker en voller leek dan New York. Maar zelfs in deze enorme metropool had ze het gevoel dat ze zich op een exotische plek bevond. Ze vond het heerlijk om bij Paul te zijn en ze voelde zich op haar gemak bij zijn familie, die erg aardig voor haar was en haar vriendelijk en respectvol behandelde.