Zodra Ted thuiskwam belde hij Annie en vertelde haar wat er was gebeurd.
'Het was allemaal gelogen,' zei hij toonloos. 'Ze is nooit zwanger geweest.'
'Hoe ben je daarachter gekomen?' vroeg ze. Tom en zij zaten aan de ontbijttafel de krant te lezen. Ze hadden plannen voor het weekend.
'Ik heb het gewoon ontdekt. Ze heeft al die tijd gelogen.' Zijn stem haperde terwijl hij dit zei en dacht aan al de keren dat ze had gehuild en had gedreigd met zelfmoord als hij niet deed wat ze wilde. Hij was daar nu niet meer bang voor. Hij kon zich niet voorstellen dat hij ooit nog ergens bang voor zou zijn, of ooit nog iemand zou geloven. Het zou heel lang duren voor hij weer iemand zou vertrouwen. 'Het is voorbij,' zei hij rustig. En toen belde hij Liz om het aan haar te vertellen.
Later lag hij met een bonzend hoofd en een licht hart in zijn bed en dacht na over wat er was gebeurd. Hij besefte nu dat hij aan haar verslaafd was geweest. Zij had daarop aangestuurd, en ze had zijn verslaving gebruikt om macht over hem uit te oefenen. Het was angstaanjagend nu hij erover nadacht. Hij wist alleen maar dat hij ontzettend veel geluk had gehad dat hij erachter was gekomen, en hij was dankbaar dat hij zijn vrijheid terug had.
'Wat is er gebeurd?' vroeg Tom aan Annie toen ze had opgehangen. Hij zag aan haar dat het iets belangrijks was.
'Ik weet het nog niet precies, maar Ted heeft ontdekt dat Pattie niet echt zwanger was. Hij zei dat het allemaal nep was, een leugen. Hij is er blijkbaar gisteravond achter gekomen. Hij zegt dat het voorbij is. Godzijdank.' Ze slaakte een zucht van opluchting en keek Tom glimlachend aan.
'Nou, dat is weer een zorg minder voor je,' zei hij. Hij boog voorover en gaf haar een zoen. 'Zo te horen heeft hij geluk gehad.' Ze glimlachte blij en schonk een tweede kop koffie voor hem in. Ted lag toen al met een glimlach op zijn gezicht in bed, de roes van de tequila uit te slapen.
20
Toen Kate en Paul op jfk Airport de controlepoortjes door waren, zwaaiden ze naar haar tante en zijn ouders en verdwenen in de drukte van het vliegveld. Kate voelde een golf van opwinding over zich heen spoelen. Ze kochten een paar cappuccino's bij Starbucks en wisten dat dat voorlopig hun laatste zouden zijn. Hierna zouden ze opgaan in zijn familieleven in Teheran.
Paul was er niet meer terug geweest sinds ze negen jaar eerder in New York waren komen wonen. Zijn ouders hadden het er wel eens over om terug te gaan, maar ze hadden het nooit gedaan. Ze waren gewend geraakt aan hun leven in .Amerika, en ze waren nooit meer in Iran terug geweest. De tijd was ongemerkt voorbijgegaan. Pauls vader was oorspronkelijk alleen naar Amerika gekomen om er een paar jaar te werken, maar toen dit een groter succes werd dan hij had verwacht, was hij gebleven. De familie van Pauls vader had hen altijd gesmeekt terug te komen, maar hij had een succesvol bedrijf in New York, waar hij hard voor werkte. En Pauls moeder genoot van het geëmancipeerde leven waaraan ze inmiddels gewend was geraakt. Ze bedekte haar hoofd niet meer en volgde niet meer alle oude gebruiken, wat een probleem zou zijn als ze weer in Teheran zouden gaan wonen. Ze vonden het nu heerlijk om Amerikaan te zijn en waren helemaal gewend aan hun nieuwe leven. Paul was degene die er het meest naar verlangde hun familie in Iran te bezoeken. Hij had dierbare herinneringen aan zijn jeugd daar. Hij keek ernaar uit om zijn geboorteland terug te zien, met de plekjes die hij als kind had gekend, en om zijn verleden en achtergrond met Kate te delen. Ze vond het geweldig om deze reis samen met hem te maken.
Paul had Persepolis voor haar beschreven, het platteland buiten Teheran en de exotische beelden en geuren van de soek. Hij wilde het haar nu allemaal laten zien en was trots om naar Iran terug te keren als man en niet meer als jongen. Zijn moeder had niet gewild dat hij terugging voor hij officieel was vrijgesteld van militaire dienst, wat het afgelopen jaar eindelijk was geregeld. Anders zou hij als Iraniër het leger in moeten. Hij had toen hij klein was een licht hartruisje gehad en ze hadden hem ten slotte vrijgesteld. Nu kon hij zonder zorgen het land bezoeken.
Ondanks zijn Amerikaans staatsburgerschap had Paul nog steeds een Iraans paspoort, en zodra hij terug was in Iran, werd hij als een Iraniër beschouwd. Kate had fotokopieën van hun Amerikaanse paspoorten meegenomen, voor het geval ze die zouden verliezen of onderweg problemen zouden krijgen. Ze had haar visum gekregen van de Pakistaanse ambassade, omdat er in de Verenigde Staten geen Iraanse ambassade was. Er was ook geen Amerikaanse ambassade in Iran. Het ministerie van Buitenlandse Zaken had haar verteld dat ze naar de Zwitserse ambassade moest gaan als zich in Teheran problemen zouden voordoen. Het leek haar en Paul hoogst onwaarschijnlijk dat ze hun hulp nodig zouden hebben, maar het was goed om te weten. Ook was hun aangeraden uit de buurt te blijven van politieke demonstraties en protesten, wat in ieder land ter wereld een verstandig advies zou zijn geweest. Vooral omdat ze jong waren. Ze wilden niet per ongeluk worden opgepakt omdat ze op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren. Paul zou in zo'n geval als een Iraniër worden behandeld, en als Kate voor een dissident werd aangezien, liep ze kans in de gevangenis terecht te komen. Maar er was geen enkele reden waarom een van hen in Teheran met de wet in aanraking zou komen. Pauls vader had dat ook tegen Annie gezegd. Het huis van zijn broer stond bovendien in een welvarende buurt in de stad.